|
|
|
| ناخن‌ها را وقتى بلند شدند کوتاه مى‌کنيم. ناخن دست را به‌صورت نيم‌دايره مى‌چينيم (يعنى گوشه‌هاى آن را گرد مى‌کنيم) ناخن پا را مستقيم مى‌چينيم (گوشه‌ها را نمى‌بريم) زيرا گوشه‌هاى ناخن در گوشت پا فرو مى‌رود. و اگر دست‌ها در اثر بازى با شن و ماسه و آب (واضح است که دست‌ها را قبل از هر غذا با آب و صابون مى‌شوئيم) خشن و زبر شده باشد با کمى کرم چرب مى‌کنيم.
|
|
|
|
| مشکلات لباس پوشاندن، مسواک کردن، شانه‌زدن، دست و رو شستن و استحمام، کم نيست. در اين سن طفل مى‌خواهد با همه چيز بازى کند. اگر وقت ما اجازه بدهد خوب است که ما هم با او همبازى شويم. اما هرگز نبايد برنامهٔ روزانهٔ طفل به بازى گرفته شود، چه اگر امروز به آن اهميت ندهيد و اين عادت‌هاى مهم زندگى را جدى نگيريد، فردا طفل شما يک دانش‌آموز نامنظم و نامرتب خواهد شد که هرگز صبح‌ها به موقع براى مدرسه رفتن حاضر نمى‌شود و در ساير امور نيز شما را دچار دردسر مى‌کند.
|
|
| - چند توصيه:
|
| ۱. طفل دوست دارد مستقل بشود. او مى‌بيند که بزرگ‌تران خود دست و رو را مى‌شويند او نيز مى‌خواهد امتحان کند، ارادهٔ شخص او بيدار مى‌شود. اين پيشرفت بسيار خوشحال کننده است چه ما هم مى‌خواهيم به فرزند خود کمک کنيم که روز‌به‌روز مستقل‌تر و ماهرتر بشود.
|
|
| ۲. اولين آزمايش‌هاى طفل براى خود را شستن، مسواک کردن، و غيره آنقدر ناشيانه و وقت‌گير انجام دهد ولى هرگز نبايد اين جملات را از دهان ما بشنود: 'ديدى من به تو گفتم که هنوز نمى‌توانى، تو هنوز کوچکي' بلکه بهتر است به او بگوئيد 'امروز من کمى به تو کمک مى‌کنم فردا خودت حتماً بهتر مى‌تواني' . گاهى نيز اتفاق مى‌افتد که طفل مى‌خواهد حتماً خود را بشويد و اگر ما بخواهيم مداخله کنيم که او را بهتر بشوئيم با عکس‌العمل شديد او روبه‌رو مى‌شويم. در اينجا نيز هرگز او را تنبيه نکنيد بلکه دمساز شويد و بگوئيد اول مادر کمى مى‌شويد بعد تو انجام بده و يا برعکس.
|
|
| ۳. در سنى که احساس استقلال طلبى طفل بيدار مى‌شود اجراء تساوى حقوق را مى‌پذيريد. کم‌کم بايد طفل را از حالت نازک نارنجى بيرون بياوريم. هر بچه‌اى اکثراً زمين مى‌خورد. اين خطا است که هر بار او را بلند کنيم و براى او تأسف بخوريم. اگر شما اين کار را نکنيد خود او شخصاً بلند مى‌شود و گريه هم نمى‌کند. اگر احساس مى‌کنيد که طفل شما هر بار که زمين مى‌خورد انتظار دارد که شما دست او را بگيريد و با او همدردى کنيد در اين صورت با بيان جملاتى از قبيل 'تو ديگر بزرگ هستي' و 'من مطمئنم که مى‌توانى به تنهائى بلند شوي' احساس استقلال طلبى او را برانگيزيد. اگر از اول، با بچه اين‌طور رفتار کنيد او فقط هنگامى که واقعاً آسيب ديده باشد گريه مى‌کند که در اين صورت حتماً به همدردى ما احتياج دارد.
|
|
|
|
| خواب براى فرزند ما به اندازهٔ تغذيه او اهميت دارد. در صورتِ داشتنِ خواب کافى است که او مى‌تواند سالم و شاداب باشد. او شايد در زمانى که خوابيده است بيشتر رشد و تکامل مى‌يابد. کليهٔ عوامل و حوادث روى طفل بيشتر از بزرگسالان اثر مى‌گذارد. زيرا براى او هنوز همه چيز تازه و جالب است. شما فکر کنيد که دنياى ما چه اندازه شلوغ و ناآرام است چقدر صدا را بايد در روز تحمل کنيم و در ترافيک خيابان‌ها چه اندازه از اعصاب مايه مى‌گذاريم.
|
|
| همهٔ اينها روى طفل کوچک نيز اثر مى‌گذارد و خود طفل نيز مدام در جنب و جوش است و سر و صدا مى‌کند. پس اعصاب ظريف و روح کوچک او بايد به قدر کافى استراحت کند تا تجديد قوا نمايد. اگر به اين مسئله توجه نکنيد طفل عصبى مى‌شود و در نتيجه تربيت و پرستارى او خيلى توليد زحمت مى‌کند.
|
|
| احتياج کودکان به خواب براى همه يکسان نيست و در مواقع مختلف سال نيز تغيير مى‌کند. اطفال کوچک معمولاً سحرخيز هستند و ديگر نمى‌خواهند در رتختخواب قرار بگيرند. بنابراين اوايل شب ديگر خسته مى‌شوند و مى‌خواهند زود بخوابند.
|
|
| يک طفل کوچک به ۱۲ ساعت خواب در شبانه‌روز احتياج دارد. در حدود شش ماهگى اين مقدار به ۵/۱۱ ساعت تقليل مى‌يابد. تا ۱۸ ماهگى اطفال معمولاً قبل و بعدازظهر ۱ تا ۲ ساعت مى‌خوابند. از دو سالگى خواب قبل از ظهر حذف مى‌شود و فقط بعدازظهر بين ساعت ۱۲ الى ۱۸ کمى مى‌خوابند. معمولاً حدود ساعت ۲ بعدازظهر خواب آنها عميق‌تر است. بعد از چهار سالگى بعضى کودکان در طول روز به هيچوجه مايل به خواب نيستند. و بقيه معمولاً تا زمان مدرسه رفتن بعدازظهرها مى‌خوابند.
|
|
| طفل بايد هر موقع که خسته است بتواند بخوابد اما هيچ‌وقت نبايد او را براى خوابيدن مجبور ساخت. بيشتر مادران مى‌گذارند که طفل در طول روز بيدار بماند. آنها فکر مى‌کنند بدين وسيله او شب خواهد خوابيد در حالى‌که برعکس است. به‌نظر مى‌آيد هر چه به طفل موقعيت استراحت بيشتر بدهيم او بيشتر و بهتر مى‌خوابد و داراى آرامش بيشتر است. واضح است که هنگام خواب اطاق بايد ساکت باشد. اگر بلند حرف بزنيد و صداى راديو بلند باشد طفل نمى‌تواند بخوابد و از طرفى اين مراعات را نبايد زياد از حد اعمال کرد زيرا طفل بسيار حساس خواهد شد. مثلاً لازم نيست که اطاق را تاريک کنيم، همين قدر که نور مستقيم به چشم طفل نتابد کافى است. او در اطاق روشن نيز مى‌تواند بخوابد.
|
|
| اطفال را بايد در تابستان حداکثر در ساعت ۲۰ و در زمستان در ساعت ۱۹ به رختخواب بفرستيم و از اينجا مشکل شروع مى‌شود: آيا اجازه داريم يک طفل کوچک را که خوابيده است در آپارتمان تنها بگذاريم؟ بسيارى از مادران جوان کسى را ندارند که به آنها کمک کند زيرا همه مادر بزرگى در نزديکى ندارند و واضح است که مى‌خواهند يک‌بار با شوهر خود بيرون بروند. اين قابل فهم است. اما با وجود آن مى‌خواهيم از شما تقاضا کنيم که پرستارى را جستجو کنيد که غريبه و بى‌عاطفه نبوده بلکه مورد اعتماد باشد که در غياب شما از طفل شما مواظبت کند. يا از وجود همسايه، دوست و يا فاميل استفاده کنيد. چون اين مسئله ممکن است براى آنان پيش بيايد که در آن صورت شما نيز متقابلاً اين خدمت را ارائه خواهيد کرد. هرگز اطفال را تنها در اطاق نگذاريد و در را قفل نکنيد. زيرا ممکن است طفل ناگهان از خواب بيدار شود و شما را صدا کند، وقتى جوابى نمى‌شنود و مى‌فهمد که او را ترک کرده‌ايد ممکن است دچار شوک شود. و يا شايد امتحان مى‌کند که از تخت پائين بيايد که در اثر اين کار ممکن است زمين بخورد و عواقبى به بار بيايد. و يا ممکن است در اثر جهالت در آپارتمان دست به‌کارى نامقعول بزند. فقط کافى است به آب و برق و گاز فکر کنيد. شايد فکر مى‌کنيد که طفل را با کمربندى به تخت ببنديد. در اين مورد نيز سخت هشدار مى‌دهيم چرا که اطفال چندى توسط کمربند خفه شده‌اند. اگر خداى ناخواسته شاهد يک چنين صحنه‌اى باشيد در تمام طول عمر خود دچار عذاب وجدان خواهيد بود. و از طرفى بايد جوابگوى دادگاه نيز باشيد چه دادگاه در زمينهٔ وظايف پدر و مادر بسيار سخت‌گير است.
|
|
| غالباً آماده نمودن اطفال براى خواب و آنها را به موقع به رختخواب فرستادن مشکلات بزرگ و کوچک در بردارد. کودکانى يافت مى‌شوند که درست هنگام رفتن به رختخواب به شيطنت مى‌پردازند. هنگامى که آنها را براى خواب آماده مى‌کنيد و قصد داريد دست و روى آنها را بشوئيد و لباس آنها را عوض کنيد، اين‌طرف و آن‌طرف مى‌دوند و از دست شما فرار مى‌کنند. با اين کار قصد دارند با والدين خود نزاع کنند. اما والدين در اين موقع از روز بسيار خسته و کم حوصله هستند. با وجود اين توصيه مى‌کنيم در اين موقع اطفال را آزاد بگذاريد زيرا آنها با اين کار خود را خسته مى‌کنند سپس خوشنود و راضى مى‌شوند و با ميل استحمام مى‌کنند و از رختخواب بيرون جست چکار بايد کرد؟ گاهى اوقات چند جمله محبت‌آميز و مجدداً يک بوسهٔ شب‌بخير مفيد واقع مى‌شود. شايد گاهى طفل مى‌خواهد فقط چند لحظه بيشتر نزد بزرگ‌تران باشد. در اينجا بهتر است به او اجازه بدهيم تا احساس نکند که مورد توجه نيست. البته بايد در اينگونه مسايل خيلى با احيتاط رفتار کرد وگرنه طفل دچار عادت‌هاى بدى مى‌شود که بعدها به سختى مى‌توان با آن مبارزه کرد. بهتر از همه اين است که خود شما عادت خوبى براى رفتن به رختخواب اعلام کنيد: مثلاً داستان کوچکى تعريف کنيد يا سرودى بخوانيد و يا دعائى بخوانيد که طفل بفهمد روز به پايان رسيده است. در اين صورت او زودتر آرام مى‌شود و آمادگى پيدا مى‌کند. اين بهتر است از اينکه بى‌صبرى نشان بدهيد و يا احياناً به خشونت متوسل شويد و ناسزا بگوئيد. و خيلى جاى تأسف است اگر روز طفل را با تلخى و ناسزا به پايان ببريد.
|
