چو شمع شب همه شب سوز و گریه زانم بود

چو شمع شب همه شب سوز و گریه زانم بود		که سرگذشت فراق تو بر زبانم بود
شد آتش جگرم پیش مردمان روشن		ز خون گرم که در چشم خونفشانم بود
به التفات تو دارم امیدواریها		ولی ز خوی تو ایمن نمی‌توانم بود
ستم گذشته ز اندازه ورنه کی با تو		کدام روز دگر اینقدر فغانم بود
زبان خامه‌ی من سوخت زین غزل وحشی		مگر زبانه‌ای از آتش نهانم بود