طی شد زمان پیری و دل داغدار ماند

طی شد زمان پیری و دل داغدار ماند		صیقل شکست و آینه‌ام در غبار ماند
چون ریشه‌ی درخت که ماند به جای خویش		شد زندگی و طول امل برقرار ماند
خواهد گرفت دامن گل را به خون ما		این آشیانه‌ای که ز ما یادگار ماند
ناخن نزد کسی به دل سر به مهر ما		این غنچه ناشکفته برین شاخسار ماند
دست من از رعونت آزادگی چو سرو		با صد هزار عقده‌ی مشکل ز کار ماند
نتوان ز من به عشرت روی زمین گرفت		گردی که بر جبین من از کوی یار ماند
صائب ز اهل درد هم آواز من بس است		کوه غمی که بر دلم از روزگار ماند