چون زلف تاب دهد آن ترک لشکریم

چون زلف تاب دهد آن ترک لشکریم		هندوی خویش کند هر دم به دلبریم
چون زلف کافر او آهنگ دین کندم		در حال بند کند در دام کافریم
مویی اگر همه خلق در من نگه نکنند		مویی تمام بود زان زلف عنبریم
ای ساقی از می عشق دلقم بشو و بیا		چون دلق زرق من است چند از سیه گریم
تا کی ز رد و قبول دردی بیار که من		مست ملامتیم رند قلندریم
تا کی ز روی و ریا بت ساختن ز هوا		زین پس به بتکده‌ها مرد مقامریم
گر دی به صومعه در، مرد خلیل بدم		امروز پیش مغان چون گبر آزریم
گرچه به صورت تن، از ممنان رهم		لیکن ز روی یقین گبرم چو بنگریم
عطار تا که نهاد در راه فقر قدم		کرد آن حقیقت فقر از جان و دل بریم