نکات لازم

- اُتيت مياني، شايعترين عارضه سرخک است.

- پنوموني، شايعترين عامل مرگ مبتلايان به سرخک است.

- اين بيماري، دراصل پرسروصدا و همراه با علايم بالينى است و اشکال بدون علامت (Subclinical) آن يا عارض نمى‌شود و يا بسيار نادر است و حالت حاملى مزمن نيز ايجاد نمى‌کند.

- حساسيت بيشتر گروه سنى ۱۵ تا ۱۹ سالهٔ ايرانى از يک طرف و گزارش موارد قابل توجهى SSPE از چند بيمارستان در تهران و سابقهٔ واکسيناسيون در عدهٔ زيادى از آنان اين پرسش را مطرح مى‌کند که آيا اشکالى در زنجيرهٔ سرد واکسن، يا تلقيح و حتى ساخت آن وجود ندارد؟ و درغير اين صورت آيا ممکن است ويروس سرخک، به‌طرز بى‌سابقه‌اى دستخوش دگرگونى‌هاى پادگنى شده باشد؟ پژوهش در اين زمينه مى‌تواند راهگشا باشد.

- فرازهاى ديگرى از پندارهاى استادمان محمدزکرياى رازى درمورد سرخک:

- اضطراب و غش و اندوه، در سرخک شايعتر از آبله و پشت درد، درد آبله شايعتر از سرخک است.

- تنفس صحيح و عقل سالم و ميل به غذا و چابکى در حرکت‌ها و خوبى نبض و اينکه بيمار مرضش را کوچک شمارد و راحت‌خوابى و کمى اضطراب و امثال اينها از علامت‌هاى نيکوى دال بر بى‌خطرى بيمارى است.

- سالمترين سرخک‌ها سرخکى است که قرمزى آن زياد نباشد، ولى نوع تيره‌رنگ آن بدخيم است.

- سرخک‌‌هايى که به رنگ سبز يا بنفش باشند از نوع مهلکند.

- اگر آبله و سرخک، پس از بروز، يکباره و ناگهان به داخل، فرو روند و توليد ناراحتى شديد و غش و تعب کنند، در ادامهٔ آن غشى مهلت بسرعت دست خواهد داد، مگر آنکه دانه‌ها دوباره ظاهر شوند.