بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت

بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت		مست می عشق شد و از تو شرابی نیافت
داشتم امید آنک بو که در آیی به خواب		عمر شد و دل ز هجر خون شد و خوابی نیافت
تشنه‌ی وصل تو دل چون به درت کرد روی		ماند به در حلقه‌وار وز درت آبی نیافت
دل ز تو بیهوش شد دیده برو زد گلاب		زانکه به از آب چشم دیده گلابی نیافت
چند زند بر نمک یار دلم گوییا		به ز دل عاشقان هیچ کبابی نیافت
دل چو ز نومیدیت زود فرو شد به خود		خود ز میان برگرفت هیچ نقابی نیافت
گفتمش آخر چه شد کین دل من روز و شب		سوی تو آواز داد وز تو خطابی نیافت
گفت مرا خوانده‌ای لیک نه از جان و دل		هر که ز جانم نخواند هیچ جوابی نیافت
در ره ما هر که را سایه‌ی او پیش اوست		از تف خورشید عشق تابش و تابی نیافت
گر تو خرابی ز عشق جان تو آباد شد		زانکه کسی گنج عشق جز به خرابی نیافت
تا دل عطار دید هستی خود را حجاب		رهزن خود شد مقیم تا که حجابی نیافت