منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم

منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم		غریب شهر کسان و ز دیار خود محروم
به درد و رنج فرومانده و ز دوا نومید		نشسته در غم و از غمگسار خود محروم
گزیده صحبت بیگانگان و نااهلان		ز قوم و کشور و ایل و تبار خود محروم
ز روزگار مرا بهره نیست جز حرمان		مباد هیچکس از روزگار خود محروم
ز آه سینه بسوزم اگر شوم نفسی		ز سیل این مژه‌ی سیل بار خود محروم
ز هر بدی که به من میرسد بتر زان نیست		که مانده‌ام ز خداوندگار خود محروم
امید هست عبید آنکه عاقبت نشوم		ز لطف و رحمت پروردگار خود محروم