صبح بر افراخت علم ای غلام

صبح بر افراخت علم ای غلام		رنجه کن از لطف قدم ای غلام
خیز که بشکفت گل و یاسمین		تا بنشینیم به هم ای غلام
باده خوریم و ز جهان بگذریم		زانکه جهان شد چو ارم ای غلام
بس که بریزد گل نازک ز باد		ما شده در خاک دژم ای غلام
زین گذران عمر چه نازیم ما		زندگیی ماند و دو دم ای غلام
پس چو چنین است یقین عمر خویش		چند گذاریم به غم ای غلام
این همه خود بگذرد و جان و دل		وا رهد از جور و ستم ای غلام
وقت درآمد که به پشتی تو		باز بر آریم شکم ای غلام
آب نجوییم ز خضر ای پسر		جام نخواهیم ز جم ای غلام
در نگر و خلق جهان را ببین		روی نهاده به عدم ای غلام
چون همه در معرض محو آمدند		محو شوی زود تو هم ای غلام
خود تو یقین دان که نیرزد ز مرگ		جمله جهان نیم درم ای غلام
عاقبت الامر چو مرگ است راه		عمر تو چه بیش و چه کم ای غلام
پس غم عطار درین وقت گل		دفع کن از می به کرم ای غلام