آدمیی، آدمیی، آدمی

آدمیی، آدمیی، آدمی		بسته دمی، زانک نه‌ی آن دمی
آدمیی را همه در خود بسوز		آن دمیی باش اگر محرمی
کم زد آن ماه نو و بدر شد		تا نزنی کم، نرهی از کمی
می‌برمی از بد و نیک کسان؟!		آن همه در تست، ز خود می‌رمی
حرص خزانست و قناعت بهار		نیست جهان را ز خزان خرمی
مغز بری در غم؟! نغزی ببر		بر اسد و پیل زن ار رستمی
همچو ملک جانب گردون بپر		همچو فلک خم ده، اگر می‌خمی