گرمی شعله‌ی آفتاب در عالم فتادن و مرغ آبی از غایت گ...

به جست و جوی آن مجنون گمنام		زند اینگونه گویای سخن گام
که چون از گرمی این مشعل زر		جهان گردید چون دریای آذر
تو گفتی مهر کز افلاک بنمود		ز آتشگاه دوزخ روزنی بود
فلک را گرمی خور سوخت چندان		که با خاک سیه گردید یکسان
ز گرمی توده‌ی گل شد چو دوزخ		در او از زیر می‌شد آب چون یخ
چو گرما شد ز حد یک روز منظور		زمین بوسید پیش خسرو از دور
که تاب شعله‌ی خور ساخت ما را		به دل بد شعله‌ای افروخت ما را
توان کردن بدینسان تابه کی زیست		بفرماید شهنشه فکر ما چیست
بیان فرمود شاه مصر مسکن		که ای دور از گل روی تو گلشن
برون از شهر ما فرخنده جاییست		در آن نیکویی آب و هواییست
مقامی چون بهشت جاودانی		بهارش ایمن از باد خزانی
خرد خلد برینش نام کرده		دم عیسا نسیمش وام کرده
در آن ساحت اگر منزل نمایی		نخواهد بود دور از دلگشایی
چو گل منظور ازین گفتار بشکفت		زمین بوسید و خسرو را دعا گفت
اشارت کرد خسرو تا سپاهی		سوی آن بزمگه کردند راهی
به رایض گفت تا از بهر منظور		سمندی کرد زین از هر خلل دور
بسان کوه اما باد رفتار		که باد از وی گرفتی یاد رفتار
ز نور آفتاب آن رخش چون برق		رسیدی پیشتر از غرب در شرق
اگر فارس فرس را برجهاندی		به جاسوس نظر خود را رساندی
بسان جام جم گیتی نمایی		دو چشمش بسکه کردی روشنایی
اگر مهمیز میسودش بر اندام		برون می‌زد از آن سوی ابد گام
اگر مژگان کس بر هم رسیدی		به سد فرسنگ از آن جنبش رمیدی
ز شیهه گاه جستن برسر خاک		زدی گلبانگ‌ها بر رخش افلاک
جهانیدی گرش بر چرخ اخضر		زدی سد چرخ بر خشت زر خور
به عزم آن مقام عشرت آیین		سوار رخش شد شهزاده‌ی چین
سواران رخش سوی دشت راندند		سرود عیش بر گردون رساندند
شدند از راه شادی دشت پیما		چنین تا آن مقام عشرت افزا
فضای دلگشایی دید منظور		عجب فرخنده جایی دید منظور
میان سبزه آبش در ترنم		گلش از تازه رویی در تبسم
گرفته فاخته بر سروش آرام		زبان در ذکر با قمری در اکرام
عیان گردیده داغ لاله‌ی تر		به رنگ آینه کافتد در آذر
ز هر جانب فتاده برگ لاله		چو پر خون پرده‌ی چشم غزاله
در آن دلکش نشیمن مانده برپا		پی دفع حرارت غنچه حنا
ز هر سو غنچه بر آهنگ بلبل		سر انگشت می‌زد بر دف گل
به بلبل در دهن خوانی چکاوک		کله کج کرده چون هدهد به تارک
سرود کبک بر گردون رسیده		به آن آهنگ خود را برکشیده
در آن عشرت‌سرا مأوا نمودند		به بزم شادمانی جا نمودند