در هجو

ای شده ... چپ سلطان		... راستی عالم هم
گر به ما ... کج کنی ما را		... راست برشود به شکم
خواجه بد گویدم معاذ الله		که به بد گفتنش سخن رانم
او به ده نوع قدح من خواند		من به ده جنس مدح او خوانم
او بدی گوید و چنان داند		من نکو گویم و چنین دانم
آنچه گویم هزار چندان است		وانچه گوید هزار چندانم
منم که یک رگ جانم هزار بازوی خون راند		از آنکه دست حوادث زده است بر دل ریشم
رگ گشاده‌ی جانم به دست مهر که بندد		که از خواص به دوران نه دوست ماند و نه خویشم
نه هیچ کام برآید ز میر و میره‌ی شهرم		نه هیچ کار گشاید ز صدر و صاحب جیشم
هزار درد دلم هست و هیچ جنس به نوعی		نساخت داروی دردم، نکرد مرهم ریشم
ز کس سخن چه نیوشم حدیث خوش چه سرایم		تنور گرم نبینم فطیرها چه سریشم
ز غصه چون بره نالم که سوی میش گذاری		که برنیارد شاخم بره نیارد میشم
ز سردی نفس من تموز دی گردد		چه حاجت است در این دی به خیش خانه و خیشم
ز چار نامه عیان شد که من موحد نامم		به چار کیش خبر شد که من مقدس کیشم
چو نان طلب کنم از شاه عشوه سازد قوتم		چو آب خواهم از ایام زهر دارد پیشم
خدایگانا در باب آن معاش که گفتی		صداع ندهم بیشت جگر مخور بیشم
مرنج اگرت بگویم بنان و جامه مرنجان		بنان و جامه رسان از بنان و خامه‌ی خویشم
آرزو بود نعمتم لیکن		از خسان ز من نپذرفتم
بیش می‌خواستم زمانه نداد		کم همی داد من نپذرفتم
چشم خونین همه شب قامت شب پیمایم		تا ز خونین جگرش لعل قبا آرایم
ریسمان از رگ جان سازم و سوزن ز مژه		دیده را دوختن لعل قبا فرمایم
اول از عودم خائیده‌ی دندان کسان		آخر از سوخته‌ی عالم دندان خایم
گر به من دندان کردند سپید این رمزی است		کاول و آخر دندان کسان را شایم