خفته نمود دلبر گفتم ز باغ زود

خفته نمود دلبر گفتم ز باغ زود		شفتالوی بدزدم او خود نخفته بود
خندید و گفت روبه آخر به زیرکی		از دست شیر صید کجا سهل درربود
مر ابر را که دوشد و آن جا که دررسد		الا مگر که ابر نماید به خویش جود
معدوم را کجاست به ایجاد دست و پا		فضل خدای بخشد معدوم را وجود
معدوم وار بنشین زیرا که در نماز		داد سلام نبود الا که در قعود
بر آتش آب چیره بود از فروتنی		کتش قیام دارد و آبست در سجود
چون لب خموش باشد دل صدزبان شود		خاموش چند چند بخواهیش آزمود