خاکم که مرا منی نیابی

خاکم که مرا منی نیابی		بادم که مرا تنی نیابی
هیچم به عیار تو دو جو کم		گر بر محکم زنی نیابی
دشمن کامم ز دوستداریت		وز من دم دشمنی نیابی
چون من تو شدم تو زی مغان شو		کنجا توئی و منی نیابی
چون سایه مرا به تیرگی جوی		کاندر ره روشنی نیابی
گفتی که چه نامی از دلت پرس		کز من صفت منی نیابی
نقش الحجر دل تو نامم		جز عاشق گلخنی نیابی
بار دل من توئی که جز گل		بار گل خوردنی نیابی
در سینه‌ی آتشین طلب دل		کاندر بر سوسنی نیابی
دل تافته شد مجوی ازو صبر		کز آتش آهنی نیابی
پیروزه‌ی چرخ را از آهم		جز رنگ خماهنی نیابی
خاقانی را چنان مکن گم		کانگه که طلب کنی نیابی