ایرانگرایی تنها زبانی است که میتواند دولت را دوباره مشروع کند. هابسبام میگوید دولت بدون حس ملی «ماشینی بدون روح» است (Hobsbawm, ۱۹۹۰). ایران امروز دقیقاً به این روح نیاز دارد: معنایی که در آن قانون، توسعه، آزادی و امنیت نه امتیاز حاکم، بلکه حق ملت تعریف میشود. ایرانگرایی نه بازگشت است و نه اسطورهسازی؛ بلکه راهی برای دوباره معنا دادن به جملهای ساده اما تعیینکننده: ما، ملت ایران.