درد دانایی

ما الان در دهکده جهانی ارتباطات زندگی می‌کنیم؟ همان جایی که روزگاری نه چندان دور مارشال مک‌لوهان پروفسور مرکز مطالعات رسانه‌ای تورنتو نویدش را داده بود. چه جای هراس‌آوری است! در این دهکده هر لحظه که سراغ رسانه‌های جورواجور می‌رویم تا از حال دیگر هم‌ولایتی‌‌ها جویا شویم، دل‌مان می‌گیرد. همه‌اش خبر جنگ و کشتار و سر بریدن و جنایت و اسارت و فقر و بیماری و در به دری و بی‌گناهی می‌بینیم و می‌شنویم. مگر آدمی ‌چقدر طاقت دیدن و شنیدن اتفاق‌‌های دردناک را دارد؟! کوه باشی می‌پکی! چرا از خوشی‌‌ها خبری نیست؟!  هر یک از ما یک عدد دستگاه مجهز به شبکه‌های مجازی داریم که شبانه‌روز درباره انواع حادثه‌های مرگبار و جنگ‌‌ها و درد‌‌ها و مرض‌‌ها بر دانش ما می‌افزایند از بازی‌‌های سیاسی و کشت و کشتار مردم بیچاره به دست تروریست‌‌ها و ضدتروریست‌‌ها بگیر تا دانش پزشکی و سرطان‌‌ها و سکته‌های مغزی و قلبی و ایدز و از همه بد‌تر کرونا (کووید19)و دیگر بلایای زمینی و آسمانی را با فیلم و عکس و کلی سند و مدرک خبررسانی می‌کند و دل‌مان را می‌لرزاند. زمانی آرزوی دانا شدن داشتیم، چون سخن خردمندی آویزه گوش‌مان بود که «توانا بود هر که دانا بود/  ز دانش دل پیر برنا بود» ما هم با شور و شوق، کتاب و مجله دانایی‌بخش می‌خواندیم به تماشای فیلم‌‌هایی دل و جان می‌سپردیم که راز‌‌های پنهان را افشا می‌کردند و درباره ناگفته‌های پشت پرده خبر می‌دادند تا از جهان و کار جهان سر در بیاوریم و داناتر و تواناتر و برناتر شویم. اما حالا سرچشمه دانایی‌‌ها کف دست ماست. زیر و بم دانش جهان را با اشاره سرانگشتی روی صفحه شبکه‌های مجازی نمایان می‌بینیم و می‌خوانیم. اصلا دانش خودش می‌آید -راست و دروغش بماند- همه داناییم و از فرط دانایی، افسرده‌ایم. افسرده از دانستن نیرنگ‌‌های زمانه. چه هراسی دارد ظلمت این دهکده جهانی!!!... افسوس، فرزندان دلبندمان در قلمرو حاکمیت شبکه‌های مجازی دانش می‌اندوزند