تخریب سرزمین را متوقف کنیم

کنوانسیون مقابله با بیابان‌زایی ملل متحد یکی از سه کنوانسیون زیست محیطی است که در سال 1992 در نشستی که به عنوان اجلاس زمین معروف شد، ‌پایه‌گذاری شد. این کنوانسیون تمام اقداماتی که می‌تواند کاربری زمین و نحوه بهره‌برداری و حاصلخیزی از آن را تحت تاثیر قرار بدهد در برمی‌گیرد. بر این اساس طیف گسترده‌ای از فعالیت‌ها مشمول حوزه کاری این کنوانسیون می‌شود.  چرا نام این کنوانسیون« مقابله با بیابان‌زایی» نام گرفته است؟ موضوع تخریب سرزمین، کاهش حاصلخیزی خاک، شور شدن اراضی و... که بهره‌برداری از زمین را با دشواری مواجه می‌کند در مناطق خشک و نیمه‌ خشک بیشتر است. اگر ما عرصه‌هایی که در مناطق خشک و نیمه خشک قرار گرفته‌اند را مورد مراقبت قرار ندهیم و حفاظت نکنیم، تخریب سرزمین در آنها با سرعت بیشتری اتفاق می‌افتد و بازگشت به شرایط اولیه و مقابله با کاهش حاصلخیزی خاک پس از تخریب در این مناطق به مراتب زمانبرتر و پرهزینه‌تر خواهد بود. کشور ما کشوری است که قریب 85 درصد آن در مناطق خشک و نیمه خشک قرار دارد. بر این اساس ما از جمله کشورهایی هستیم که باید توجه ویژه‌ای به این مقوله داشته باشیم و موضوعات مرتبط با سیاست‌های کنوانسیون که معاهده‌نامه بین‌المللی و عقل جمعی درباره نحوه مدیریت سرزمین هستند را در دستور کار قرار دهیم.  کنوانسیون در شرایط اخیر رویکردی را مدنظر قرار داده که هدفش به صفر رساندن تخریب سرزمین است. از این‌رو ما باید سیاست‌هایی را در برنامه‌های ملی خود لحاظ کنیم تا بتوانیم با رویکرد مشارکتی از پایین به بالا و هم‌افزایی تمام گروه‌های ذی‌نفع عوامل تخریب سرزمین را محدود کرده و به صفر برسانیم. کشور ما به عنوان یکی از کشورهای فعال در این حوزه نقش خود را به خوبی ایفا می‌کند ولی لازم است در مدیریت آب و خاک، کشاورزی و ملاحظاتی که در اراضی شیب‌دار و سفره‌های آب زیرزمینی باید لحاظ شود، سیاست‌های ملی خود را هماهنگ کنیم و در جهت شعار و سیاست جهانی که به صفر رساندن تخریب سرزمین است، تلاش کنیم. در شعار کنوانسیون برای سال 2020 موضوع توجه به فرهنگ جامعه و شیوه زندگی که می‌تواند بر تخریب سرزمین اثرگذار باشد، مط