جنگ‌های صلیبی و فاتح بیت‌المقدس

[شهروند] هنگامی که پاپ اوربان دوم در ‌سال 1096 میلادی فرمان نخستین جنگ صلیبی را صادر کرد، اغلب ممالک اروپایی بدون چون و چرا فراخوان او را پذیرفتند و سپاهیان خود را روانه بیت‌المقدس کردند. پاپ جنگ‌طلب ذیل فرمان خود و برای تهییج مردم عادی و حکمرانان بیسواد محلی بهره‌مندی از جوی‌های شیر و عسل در سرزمین فلسطین و کنعان را به مومنان مسیحی وعده داده بود، اما چیزی که بیش از همه دولتمردان اروپایی سده 11 میلادی را برای لشکرکشی به شرق ترغیب کرد نه وعده‌های پاپ مبنی بر کامیابی از مواهب زمینی و آسمانی که ترس از قدرت‌گرفتن بیش از پیش مسلمانان خصوصا امپراتوری سلجوقی بود. وقتی اَلِکسیوس یکم، امپراتور بیزانس، در ‌سال 1095 میلادی نمایندگان خود را به رم فرستاد تا طی دیدار با اوربان دوم به خطر روزافزون ترکان سلجوقی و پیشروی مسلمانان به غرب هشدار داده و از او درخواست کمک کنند، اروپایی‌ها برای نخستین‌بار متوجه وخامت اوضاع شدند. در این زمان از انقطاع کلیسای کاتولیک روم و کلیسای ارتدکس نزدیک به 4 دهه می‌گذشت و درخواست کمک بیزانسی‌های ارتدکس از رقیب کاتولیک تنها یک معنی می‌توانست داشته باشد که همانا خطر اضمحلال جامعه مسیحی و قدرت‌گرفتن مسلمانان در شرق و سپس تمامی اروپا بود. این در حالی بود که خاطره جنگ ملازگرد و پیروزی بی‌حرف و حدیث سپاهیان آلب ارسلان سلجوقی  بر ارتش بیزانس به فرماندنی رومانوس چهارم، هنوز از خاطره اروپای مسیحی پاک نشده بود و به همین دلیل احضار مذهبی اوربان دوم و دعوت به تصرف بیت‌المقدس بیش از آنکه برای حکام اروپایی نبردی مذهبی تلقی شود، شمایل جنگی پیشگیرانه و پیش‌دستانه را داشت.