استراتژی كشتی

یكی از اشكالات عمده و اساسی كشتی ایران این است كه مسئولان دست اندركار آن هیچگاه استراتژی معین و مشخصی برای حضور كشتی گیران در تورنمنت های داخلی و خارجی ندارند و همواره اتفاقات خواسته یا ناخواسته ای بوجود می آید كه زمینه حضور تیم ها و كشتی گیران برای حضور در میادین مختلف را فراهم می سازد كه به دلایل روشنی نمی توان استفاده بهینه ای از آن ها داشت

البته این اشكال مربوط به امروز و دیروز نیست، بلكه كمتر در تاریخ حضور كشتی مان در رویدادهای بین المللی شاهد آن بوده ایم كه با پیش فرض های تعیین شده و اهداف روشنی گام در میدان بگذاریم و در پایان برداشت های مناسبی از آن ها داشته باشیم.

در حالی كه در دیگر كشورهای كشتی خیز جهان این چنین نیست، در بسیاری از نقاط دنیا كه ورزش كشتی دارای ریشه و حیات است، بیشترین برداشت های فنی و شناخت معایب و اشكالات و اطلاع واقعی از آخرین داشته ها و سرمایه ها از درون حضور در رقابت های مختلف تامین می شود كه در این میان براساس دانسته های موجود برای بسیاری از كشتی گیران طراز اول جهان حضور در بعضی از جام های بین المللی از شركت در مسابقه های كشوری و قاره ای نیز با اهمیت تر است. به عنوان مثال كشتی گیران طراز اول روسیه و آمریكا و... كه همواره در جمع مدعیان قهرمانی در این رشته صاحب عناوین قابل توجهی می شوند، همواره از جمله مشتریان پروپا قرص حضور در تورنمنت هایی نظیر جام یاریگین، جام مدوید، جام علیف و... هستند و كاملا هم طبیعی است كه این عده به دلیل دانایی از اهداف روشنی كه برای آن ها برنامه ریزی می كنند، بتوانند در مقام و مرتبتی والا و بالا در كشتی دنیا قرار گیرند. ما در ایران هرگز این چنین عمل نكرده و نمی كنیم. به دلایل مختلفی از حضور در تورنمنت های معتبر بین المللی كه بسیار بااهمیت هستند، دور می مانیم و آنجایی هم كه به صورت شرطی حاضر می شویم، آنقدر ایراد و اشكال در كارمان فراوان است كه نمی توانیم با یك جمع بندی مناسب، نتایج حاصله از چنین حضوری را تجزیه و تحلیل كنیم. بطور قطع و یقین تا زمانی كه گره از چنین عملی نگشائیم و حضور كشتی گیران و قهرمانان خود در رقابت های بین المللی را هدفمند و مشخص نسازیم، خیلی بعید است كه بتوانیم از جایگاه و مرتبه ای بالا و در خورشأن و شخصیت كشتی ایران در جهان برخوردار شویم.

حكایت حضور كشتی گیران ایران در جام یاریگین در منطقه گراسنو یارسك روسیه سناریوی تكراری شركت كشتی گیران ایرانی در جام های معتبر بین المللی بود. در بحث مورد نظر ما توجه به اینكه چه تیمی و با چه شرایطی قرار بوده است در جام یاریگین شركت نماید، هدف اصلی نیست، بلكه عمق توجه ما به این نكته است كه چرا باید دوسوم كشتی گیران طراز اول جهان حتی از بسیاری نقاط دور دست جهان نظیر كوبا و آمریكا به روسیه آن هم در منطقه سیبری بروند و جنگی جدی و تمام عیار را با نخبگان كشتی روسیه و اقمار سابقش به راه اندازند، آنوقت ما برای حضور در كشوری كه در همسایگی ما است، این همه در راه رفتنمان اگر و اما وجود داشته باشد!؟ اگر و امایی كه تنها و تنها ناشی از غفلت و ناآگاهی ما است. با این درجه حساسیت و اهمیت كه در محاسبات روز كشتی ما بسیار ضررآفرین و غیرقابل جبران است.

اجازه دهید روشن تر به این مسئله اشاره كنیم: آن عده از كارشناسانی كه امروزه با زیر و بم كشتی دنیا بخوبی آشنا هستند، نیك می دانند كه در درجه بندی و كلاس بندی تورنمنت های بین المللی مسابقاتی نظیر جام یاریگین، جام یاشار دوغو، جام دانكلوف و... گاهی اوقات حتی از سطح مسابقات قاره ای یا كشوری بسیار بالاتر است و آن عده از كشتی گیرانی كه به دنبال كسب مدال از مسابقات جهانی و المپیك هستند، برای شناخت واقعی از موجودیت و توان خود، شركت در چنین تورنمنت هایی را امری واجب تلقی كرده و آن را به منزله كنكور ورودی خود تلقی می كنند. این در حالی است كه بسیاری از قهرمانان كشتی ما خواسته یا ناخواسته از حضور در این مسابقات دور می مانند و این دقیقا نكته بسیار ظریفی است كه كمتر به اهمیت آن پی برده ایم. آرسن فادزائف نابغه كشتی روسیه در مسابقه های كشتی آزاد قهرمانی جهان در سال ۱۹۹۴ میلادی در شهر استانبول تركیه یكی از مربیان جوان تیم كشورش بود. با او در محل سالن عبدی ایپكچی استانبول گفتگوی مفصلی داشتم. فادزائف می گفت: عیب بزرگ كشتی گیران ایرانی این است كه حضور در تورنمنت های بزرگ بین المللی را جدی نمی گیرند. به بهانه های مختلف از آن فرار می كنند و در تقویم سالیانه برنامه های خود شركت در آن ها را مفید نمی دانند. در حالی كه در روسیه ما درست برعكس شما عمل می كنیم. وی افزود: ما در روسیه علاوه بر پیكارهای انتخابی داخلی برای شناخت نفرات اصلی تیم ملی و در وزن هایی كه انتخاب نفرات برتر برایمان شك و تردید به همراه دارد، ملاك اصلی انتخاب را حضور موفقیت آمیز در تورنمنت های درجه یك بین المللی قرار می دهیم. فادزائف این را هم اضافه كرد كه خود من در سال هایی كه در تیم ملی شوروی سابق حضور داشتم سالیانه در دو یا ۳تورنمنت بین المللی شركت می كردم و در آن ها به رفع اشكالات خود می پرداختم.

برندگان واقعی

امروز این اشكال عمده حتی نزد مربیان ما هم وجود دارد و آن ها كه شاگردان جوان خود را آماده حضور در میدان های بزرگ كشتی می كنند، و چه بسا كه خود نیز از بابت اینكه شركت در جام های بااهمیت بین المللی را تجربه نكرده اند ضرر و زیان های فراوانی دیده اند، هنوز هم از چنین بینشی برخوردار نیستند كه با پشت كردن كشتی گیران به چنین میدان هایی هرگز نمی توان به مقصود رسید. هر ورزشكاری دارای مقیاس و توان مشخصی است كه چنانچه بخواهد بر میزان قوت و قدرت خود بیافزاید، بایستی كه در مقام مبارزه با حریفانی قرار گیرد كه از شرایط بالاتری برخوردارند. اصرار بر باقی ماندن بر وضعیت موجود نتیجه مطلوبی به بار نمی آورد. به جرأت می توان گفت امروز برنده واقعی قهرمانانی هستند كه از مربیان آگاه و با دانشی در این زمینه برخوردار هستند. مربیانی كه كشتی گیران خود را لای پر قو می خوابانند و برای شاگردان شان برنامه و هدفی در جهت شركت در مسابقات مختلف ندارند، كمتر دیده شده است كه بتوانند شاگردان موفقی به جامعه ورزش تقدیم كنند.

اگر فادزائف روسی می تواند یك نابغه تمام عیار در دنیای كشتی شود، جدای از آنكه خود مشقت حضور در مسابقات مختلف را به جان می خرد و به بهانه های مختلف از آن ها دوری نمی كند، از استاد و راهنمایی نظیر شاهمرادوف به عنوان مربی سود می برد كه هم كشتی را خوب می شناسد و هم با شخصیت كشتی گیران تحت امرش كاملا آشنااست. در كلاس كشتی شاهمرادوف روسی كشتی گیر همیشه دارای برنامه است و برای حضور در هر مسابقه ای دارای هدف و استراتژی معین و مشخصی است، در حالی كه ما علیرغم آنكه همین توانایی و استعداد را داریم، هرگز نتوانسته ایم این گونه عمل كرده و به راهها و روش های اصولی دست یابیم.

نشانه سمبولیك

دو روز گذشته ما در تهران میزبان پیكارهای جام جهانی كشتی فرنگی در سال ۲۰۰۵ بودیم. ۵ تیم خارجی كوبا، روسیه، تونس، اوكراین و قزاقستان به ایران آمده بودند تا در این دوره از مسابقات حاضر شوند. به موقعیت تیم های یاد شده در دنیای كشتی فرنگی و شكل و تركیب حاضر آن ها در تهران دقت كنید. كاملا واضح است كه تمامی تیم های یاد شده با علم به این كه موفقیت در جام جهانی تنها یك نشانه سمبولیك برای آنها در مسیر تحول و ترقی می تواند باشد، به این جام رو آورده اند و به دنبال آن هستند كه بتوانند با اهدافی از پیش تعیین شده، ابتدا به شناخت و موقعیت كنونی حریفان طراز اول شان پی ببرند و سپس به خودشناسی خود بپردازند. پس اینكه شنیده می شود كه اگر كوبایی ها چند روز زودتر خود را به تهران رسانده اند و تونسی ها خواستار برپایی اردویی مشترك با فرنگی كاران ما شده اند، دقیقا تدابیر ویژه ای است كه حریفان ما به درستی آن را به كار گرفته اند. در حالی كه ما به فاصله چند روز قبل با هزار زحمت و مشقت چهار كشتی گیر خود را به روسیه اعزام كردیم و آن ها هم به سختی و آن هم بعد از مراسم وزن كشی خود را به محل مسابقات رساندند! آیا با چنین وضعیتی می توان به این امید و آرزو نشست كه مثلا كشتی فرنگی در ایران به مرحله ای از موفقیت برسد كه در مسابقات جهانی و المپیك با دست پر از میدان خارج شود؟ و یا اینكه بتوان به اهداف مشخص و روشنی در جام یاریگین دست یافت.آن هم در شرایطی كه هنوز هم نمی دانیم كه چرا می رویم و چگونه باید برویم!

محض اطلاع خوانندگان گرامی فقط به این نكته اشاره می كنیم كه در مسابقات امسال جام یاریگین بیش از ۳۰ عنوان دار جهانی و المپیك حاضر بوده اند و با توجه به اینكه در هر وزنی بیش از ۴ كشتی گیر قدر روسی حضور داشته اند، حقیقتا چه فرصت نیكو و مناسبی در جهت شناخت ظرفیت موجود كشتی ایران به هدر رفته است. و وقتی هم كه می شنویم كشتی گیران بزرگی نظیر آدم باتیروف، رامیل اسلام اوف، ماگمد، عیسی حاجی اوف، روسلان كوكایف، مراد گایداروف و لی فو لهارت كه همگی از جمله مدال آوران كشتی دنیا هستند با قبول شكست در جام یاریگین از صحنه خارج شده اند، آن وقت به راحتی می فهمیم كه چرا كشتی گیران مدعی ما به چنین صحنه معتبری پشت كرده اند و یا با بی تدبیری و دارا نبودن برنامه و هدفی مشخص از سوی مسئولین كشتی دستشان از رسیدن به آن كوتاه مانده است.