خود فریبی ورزشی

نقدی بر عملکرد مدیران ورزش کشور طی چند سال اخیر

ورزش ایران با وجود در اختیارداشتن سرمایه های مادی و معنوی قابل توجه روند روبه رشدی ندارد و موفقیت های مقطعی و شاید اتفاقی که تنها مرهمی بر این زخم عمیق است، در بسیاری از موارد دستاویزی برای افتخارتراشی مدیران این حوزه می شود.

مدیران ورزش دولت نهم (شاید مثل سایر مدیران این دولت) توان بالایی در «درخشان» و «بی نظیر» نشان دادن عملکرد خود دارند و به راحتی با نگفتن بخش هایی از حقیقت، آمار و عملکردی ارایه می دهند که شنونده و خواننده ناآشنا به موارد را شگفت زده «عظمت» عملکرد آن ها و «قابلیت های» بی نظیر آنان می کند، اما اندکی آشنایی با موارد مورد اشاره قرار گرفته یا نگرفته، واقعیت را تمام و نه بخشی از واقعیت را نشان می دهد.

مدیران بلندمرتبه سازمان تربیت بدنی می کوشند در مقابل مطبوعات و رسانه های منتقد قرار نگیرند و بیلان کاری خود را معمولا به صورت یک طرفه و بدون امکان برقراری دیالوگ ارایه می دهند و این گونه می شود که کیومرث هاشمی معاون سازمان تربیت بدنی عملکرد این سازمان در سال های اخیر را این گونه بیان می کند: «موفقیت های اخیر ورزش کشور که بعضا برای نخستین بار رقم خورده ناشی از سیاست های برنامه محوری سازمان و اجرای آن از سوی فدراسیون های ورزش است...

خوشبختانه نتیجه سیاست برنامه محوری دولت نهم در عرصه ورزش را به خوبی شاهد هستیم و می بینیم که ورزش کشور در سه سال اخیر به موفقیت های بی سابقه ای در عرصه قهرمانی دست یافته است.»

اشاره کیومرث هاشمی به عملکرد اخیر ورزشکاران ایران در رشته های جودو، تکواندو و قایقرانی است و در واقع، همین مساله، نشانگر یکی از نقاط مورد اشاره قرار نگرفته شخص معاون سازمان است. در واقع او اشاره نکرده که در سالیان اخیر و در زمان ناکامی های پیاپی ورزش های مختلف و حتی ورزش هایی که ایران در آن ها، در آسیا و جهان صاحب قدرت ارزیابی شده چرا هیچ کس برای پاسخگویی در دسترس پیدا نمی شد.

کیومرث هاشمی در حالی از موفقیت های ورزش حرف می زند که اشاره ای به ناکامی های پیاپی فوتبال ایران در دوره عملکرد مدیران دولت نهم (با وجود تمام تمهیدات و سرمایه گذاری کلان روی آن ها و از سیر نزولی مشهود کشتی ایران در سال های اخیر هیچ صحبتی نمی کند و به ناکامی های پیاپی رشته هایی مثل شمشیربازی و شنا و تیراندازی (با وجود سرمایه گذاری های فراوان صورت گرفته در آن ها) هم اشاره نمی کند.

در واقع او فقط در یک بلندگو از «پیروزی ها» می گوید و «شکست ها» و «ناکامی ها» را پاک می کند و از یاد می برد.

او حتی زحمتی به خود نمی دهد که در مورد مسایل حاشیه ای ورزش در سال های اخیر از جمله فاجعه دوپینگ جمعی و تقلب و تبانی و پرونده های پرشمار شکایت و جدال و مجادله و تصمیم گیری های پنهان در پشت پرده و تلاش برای تحمیل خواست فردی به یک مجموعه و... صحبت کند.

به هر حال با نگفتن بخشی از واقعیت، همیشه می توان خود را «برجسته» و «موفق» نشان داد و به خصوص بر این اشاره کرد که «در دولت نهم» افتخارات و موفقیت های زیادی به دست آمده است.

اما شاید جالب ترین بخش گزارش کیومرث هاشمی در مورد کسب ۵۱ افتخار ورزشی برای اولین بار در ورزش ایران است که در آن او با تجزیه کردن هر افتخارآفرینی ورزش ایران به رقم باشکوه «۵۱» رسیده است اما اگر واقعا مدیران پیش از او هم می خواستند که نایب قهرمانی تیم ملی اسکی جوانان ایران در مسابقات قهرمانی آسیا، کسب بیش ترین مدال در مسابقات قهرمانی اسکی جوانان آسیا و کسب بیش ترین مدال توسط بانوان در مسابقات اسکی قهرمانی جوانان آسیا را سه افتخار مجزا حساب کنند در نهایت، به چه عددی می رسیدند؟

البته باید یادآور شد که از مدیرانی که در زمان ارایه گزارش کسب سهمیه ورودی المپیک می گویند ما «۴۹» سهمیه کسب کرده ایم (و سهمیه ورودی تیم بسکتبال را ۱۲ نفره حساب می کنند،) عجیب نیست که با کشف مواردی این گونه، صرفا به دنبال ارایه یک «عدد» خیره کننده باشند و بس.

به هر حال کم تر کسی متن گزارش جناب آقای معاون را می خواند ولی اکثریت از بلندگوهای مختلف تیتر این گزارش را خواهند شنید.

نویسنده : امیر صدری