ویژگی های یک ورزشکار مسلمان

اولین خصوصیت یک ورزشکار مسلمان, «ایمان» و «تقوای» اوست نیرومند بودن به تنهایی از نظر اسلام ارزشی ندارد آنچه معیار ارزش می باشد, تقوا است خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید «گرامی ترین شما نزد خدا, پرهیزکارترین شماست »

● خصوصیات ورزشکار مسلمان:

▪ اولین خصوصیت یک ورزشکار مسلمان، «ایمان» و «تقوای» اوست. نیرومند بودن به تنهایی از نظر اسلام ارزشی ندارد. آنچه معیار ارزش می باشد، تقوا است. خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «گرامی ترین شما نزد خدا، پرهیزکارترین شماست.» البته انسان پرهیزکار و با ایمان، هرچه قوی تر و نیرومندتر باشد، بهتر است، اما قوی بودن به تنهایی کافی نبوده و ملاک ارزش نخواهد بود; از این رو در حدیث نبوی می خوانیم: «شخص با ایمان قوی و نیرومند، از شخص با ایمان ضعیف بهتر و دوست داشتنی تر است.» نکته جالب توجه، این که انسان با ایمان اگر نیرومند و سالم باشد، می تواند منشا آثار خیر بیشتری باشد و حتی بهتر و بیشتر عبادت کند و یا جهاد نماید.

▪ دومین خصوصیت یک ورزشکار مسلمان «امین» بودن است. ورزشکار مسلمان باید امین باشد. در مواردی از آیات قرآنی، «قوی بودن» با «امین بودن» قرین شده و گویا مکمل یکدیگر دانسته شده اند. یکی از آن موارد، داستان حضرت موسی(ع) و دختران حضرت شعیب(ع) است. وقتی «صفورا»، دختر حضرت شعیب(ع) می خواهد حضرت موسی(ع) را برای استخدام شدن به پدر خود پیشنهاد کند، به دو ویژگی مثبت وی اشاره نموده و می گوید: «پدرجان! موسی را استخدام نما، زیرا بهترین کسی که می توانی استخدام کنی، کسی است که قوی و امین باشد.» به طور کلی اگر کسی قوی باشد، ولی امین نباشد، از کسی که ضعیف است ولی امین است، خطرناک تر خواهد بود.

▪ سومی خصوصیت یک ورزشکار مسلمان، داشتن «دانش» و «بینش» بالا است. ورزشکار مسلمان باید دارای دانش و بینش وسیع باشد. ورزشکار مسلمان، همچنان که از نظر جسمی، قوی و نیرومند است، از جهت علمی نیز باید توانا و نیرومند باشد. نیرومندی بدنی و علمی برای یک انسان، بسان دو بال برای یک پرنده اند. پرنده هنگامی می تواند اوج گیرد که دو بال نیرومند داشته باشد، و داشتن یک بال، هرچند قوی و نیرومند، برای او کافی نیست.

● گنجینه خفته:

افق تا نهایت گسترده شده و هوهوی باد طنین انداز است. تمام آنچه می بینید خاک است و خاک. دور از هیاهوی شهر اینجا پاک از همه چیز تنها طبیعت بکر و آرامش ابدی حکم فرما است. همه چیز تو را تا گذشته های دور پیش می برد تا گذشته های که هیچ چیز نبود حتی خبری از انسان، تا روزهای آفرینش. کویر خالی است. خالی از همه چیز، اما انگار این تهی پر گفتگوترین بخش زمین است. تنها جایی که آنقدر خالی است که می توان طنین صدای آفرینش را بشنوی. اینجا دیگر هیچ نور و صدایی مانع و مزاحم دریافت های حسیت نمی شود. شاید به همین دلیل است که خداوند بیابان و کویر را برای وحی کردن انتخاب کرده است. شب کویر نیز بی اغراق زیباترین شب زمین است.

ستاره، ستاره، ستاره و... تا جایی که چشمانت یارای سرکشی دارد تنها ستاره می بینی و تنها نور افشانی قرص ماه شاید کمی از الماس های درخشان آسمان را از دیدت پنهان کند. کویر مظهر الهام و آرامش است اما با وجود توجهی که به تازگی به آن شده هنوز نتوانسته جایگاه واقعی خود را در فهرست مقاصد گردشگری بیابد.

هنوز برای مردم ما کویر مظهر خشکی، تشنگی، وحشت گمشدگی و مرگ است. در سرزمینی که قسمت اعظمش را بیابان و کویر در بر گرفته آنقدر از گذشته های دور از وحشت و خطر کویر شنیده ایم که ترس از کویر به بخشی از فرهنگ ما بدل شده است.

هنوز هم وقتی از کویر و جذابیتش می گوییم مردم با ناباوری نگاه می کنند و می پرسند مگر کویر هم دیدن دارد. و در این میان تلاش ما برای اینکه نشان دهیم; آری کویر بیش از آنچه به ذهنشان خطور کند دیدنی است، فقط به برگزاری معدودی همایش و نشست و سمینار ختم شده است. هنوز کویر به عنوان بخش جدی و قابل ملاحظه ای از مقاصد گردشگری کشور ما درنیامده است.

این در حالی است که بیشتر مقاصد سفر در کشور ما در چند نقطه خاص متمرکز شده اند که با آغاز فصل سرما و بارندگی جذابیت خود را از دست می دهند. در نتیجه پاییز و به ویژه زمستان برای فصل کاهش سفر و تعطیلی گردشگری است. اما توجه بیشتر به قابلیت هایی مانند کویر و نگاهی تخصصی تر به این مقوله می تواند این ظرفیت خفته را به یک قابلیت بالفعل بدل کند. فقط کافی است با نگاهی جدی تر و با عزمی راسخ برای تبدیل این فرصت ها دست به کار شویم.

کویر و بیابان های ایران که چیزی حدود ۷۰ درصد مساحت کشورمان را در بر می گیرند، در صورتی که درست و کامل معرفی شوند، می تواند هم بخش قابل توجهی از توریسم داخلی را که تنها راه جنگل و دریای شمال را یاد گرفته اند به خود جذب کند و هم تعداد قابل توجهی از گردشگران کشورهای اروپایی را که دیدن آفتاب داغ کویر برایشان نعمتی است به ایران بکشانند.

به ویژه این که لمس تیزی اشعه های آفتاب درست در زمانی که تنها چند ساعتی است از سرمای برف و یخ بندان گذشته ای، لذتی باورنکردنی دارد. وسعت لم یزرع کویرها و بیابان های ایران شاید زمانی بلااستفاده که حتی تهدید محسوب می شد، اما حالا به مثابه گنجینه ای است که تنها منتظر استخراج شدن از میان رمل های داغ است. کافی است دست هایمان را دراز کنیم.