استقلال, تیم قابل پیش بینی

هواداران استقلال هنوز لب به اعتراض باز نکرده اما سه بازی و چهار امتیاز بی تردید آغاز جالبی برای تیمی که لیگ هشتم را با ادعای قهرمانی آغاز کرده بود, نیست

هواداران استقلال هنوز لب به اعتراض باز نکرده اما سه بازی و چهار امتیاز بی‌تردید آغاز جالبی برای تیمی که لیگ هشتم را با ادعای قهرمانی آغاز کرده بود، نیست. اشاره فیرات در کنفرانس مطبوعاتی پس از پایان مسابقه را می‌توان مبنای ریشه‌یابی مشکل استقلال قرار داد. «ما می‌دانستیم آنها از معدود تیم‌هایی هستند که با سه مدافع بازی می‌کنند و به همین دلیل برای استفاده از فضای موجود در جناحین خط دفاعی حریف برنامه داشتیم. در نیمه اول بارها به اهداف تاکتیکی‌مان نزدیک شدیم و موقعیت گل به‌دست آوردیم اما متاسفانه فقط یک بار به گل رسیدیم.»‌ روش بازی استقلال برای حریفانش کاملا قابل پیش‌بینی است و این مسئله زمانی کلیدی‌تر جلوه می‌کند که توجه کنیم تازه در آغاز مسیر طولانی لیگ قرار داریم.

سپاهان به لحاظ تاکتیکی تیم برتر بازی بزرگ هفته سوم بود و البته استقلال در دقایقی از نیمه دوم چهره تیمی که شایسته باختن نیست را به تصویر کشید. اساسا سیستم‌های چهار لایه در مقایسه با روش‌های سه لایه به لحاظ پوشش دادن تمام مناطق زمین و برتری عددی در نقاط گردش توپ در اولویت هستند و این مسئله در فعل و انفعالات بازی استقلال و سپاهان کاملا مشخص بود. نزدیکی خطوط سه‌گانه سپاهان به یکدیگر و تراکم معقول بازیکنان، این تیم امکان رد و بدل کردن پاس‌های کوتاه، حفظ توپ و نزدیک شدن تدریجی به دروازه استقلال را مهیا می‌کرد اما در نقطه مقابل تیم میزبان به محض تصاحب توپ به ارسال پاس‌های بلند برای مهاجمان خود روی می‌آورد و بلافاصله در نقش تیمی که برای پس گرفتن توپ به دنبال حریف می‌دود، فرو می‌رفت.

روش بازی استقلال کاملا برای سپاهان قابل پیش‌بینی بود و این مسئله در بازی با پگاه و حتی ابومسلم هم به چشم آمد.

حسین کاظمی و مجتبی جباری به عنوان دو مهره کلیدی مرکز خط میانی استقلال تحت مراقبت شدید هافبک‌های سپاهان بودند و از دقیقه یک تا ۹۰ به ندرت حرکت موثری انجام دادند. قلعه‌نویی با قراردادن دو هافبک نفوذی در جناحین زمین- خسرو حیدری و میثم منیعی- به نفوذ و ارسال از کناره‌های خط فکر می‌کرد اما فیرات پیش از آغاز مسابقه فضای خالی پشت سر این دو مدافع کناری را دیده بود و با استفاده از پاپی و جعفرپور در همین فضا به دروازه میزبان چشم داشت.

به این ترتیب منیعی و حیدری به دنبال هر نفوذ بلافاصله مجبور به بازگشت به زمین خودی می‌شدند و طبیعی بود که توان بدنی‌شان خیلی زود تحلیل برود. استقلال که راه نفوذ از جناحین و مرکز زمین را مسدود می‌دید. لاجرم به ارسال‌های مستقیم و مکرر از زمین خودی به قصد مهاجمان روی آورد و خنثی کردن این روش ساده برای دو مدافع میانی بلندقامت سپاهان کار دشواری نبود.

روش‌های هجومی استقلال متنوع نیست و طبیعتا تا هفته پایانی لیگ تمام حریفان این تیم با استراتژی بستن راه نفوذ پیستون‌ها و محدود کردن شعاح حرکتی کاظمی و جباری وارد میدان می‌شوند. با این اوصاف شاید قلعه‌نویی مجبور شود زودتر از آنچه تصورش را می‌کرد به تغییر تاکتیک روی بیاورد و طور دیگری از قابلیت‌های بازیکنانش استفاده کند.

به عنوان مثال در سه بازی گذشته دیدیم بازیکنی مثل خسرو حیدری در فاز تهاجمی فوق‌العاده است، اجبار او برای حضور مداوم در برنامه‌های دفاعی این ویژگی مثبت را تحت تاثیر قرار داده است. ضمن اینکه نیمکت‌نشین کردن یدالله اکبری و استفاده از مهرداد پولادی در میانه زمین نوعی خودزنی غیرقابل کتمان بود. استقلال یک تیم قابل پیش‌بینی است. راه چاره را باید در تنوع تاکتیکی و استفاده از سیستم‌های متغیر جست‌وجو کرد.