چالش های دوومیدانی

آسمان دوومیدانی ایران این روزها مملو از ستاره های درخشان است. روزهای ركود و مهجوریت ورزش مادر ایران كم كم به فراموشی سپرده می شود، ركوردهای دیرپا یكی بعد از دیگری فرو می ریزد و مسابقات آسیایی جولانگاه درخشش ستاره های تازه متولد شده ایران است.

مدال های صید شده از مسابقات مختلف و معتبر ثابت می كند كه دوومیدانی در جاده پیشرفت و موفقیت قرار گرفته و این نشان دهنده آن است كه می توان به آینده ورزش مادر دل بست و افق های روشنی برای این رشته پرطرفدار ترسیم كرد.

در این میان آنچه نگران كننده به نظر می رسد، كمبود امكانات و عدم توجه اصولی و منطقی به این رشته پرمدال و دوست داشتنی است. متاسفانه دوومیدانی ایران در حوزه امكانات زیر خط فقر سیر می كند و این سد بزرگی در راه اعتلا و پیشرفت دوومیدانی محسوب می شود. نكته دیگری كه به آن توجه نمی شود، نبود نظم و انضباط در راه برگزاری مسابقات است.

بنا بر تایید بسیاری از كارشناسان دوومیدانی، اگر سی سال پیش از مسابقات این رشته ورزشی در سطح قهرمانی كشور تصویربرداری می كردیم، به جز برخی تفاوت های فنی كه در راستای تغییر قوانین به وجود آمده، شاهد تغییرات دیگری در نحوه برگزاری مسابقات نخواهیم بود. این مسئله اكنون باعث كاهش سطح برگزاری مسابقات دوومیدانی در كشور شده كه باید مرتفع شود.

شاید اگر یك بیننده شاهد مسابقات معتبر بین المللی دوومیدانی در سطح جهان باشد و پس از آن، از نزدیك مسابقات مختلف دوومیدانی كشور را نظاره كند، تفاوت فاحش بین دوومیدانی ایران و جهان را متوجه می شود.

در حقیقت یكی از بانظم ترین مسابقات جهان، مسابقات دوومیدانی است كه به علت تعدد رشته ها نیاز به تخصص، دقت و نظم فراوانی دارد، اما با این حال در ایران، تنها چیزی كه در هنگام برگزاری مسابقات دوومیدانی وجود ندارد، نظم و دقت است.

ضعف در كادر برگزاری

اولین و مهمترین مسئله، كادر ضعیف برگزاری مسابقات از جمله تیم های داوری، سرداور، سرپرست فنی و مسئول كمیته مسابقات است. این افراد به رغم زحماتی كه می كشند اما باز هم نمی توانند از امكانات موجود به نحو احسن استفاده كنند.

این مسئله ای است كه حتی مصطفی كریمی سرپرست فدراسیون دوومیدانی آن را قبول دارد و می گوید: «مهمترین مشكل ما در برگزاری مسابقات، نحوه مدیریت نیروهای انسانی است. من فكر می كنم با همین امكانات موجود نیز بتوانیم مسابقات خوبی برگزار كنیم، اما باید مدیران برگزاری مسابقات و نیروهای انسانی به خوبی از این امكانات استفاده كنند تا شاهد مسابقات سطح بالاتری در دوومیدانی باشیم.»

وی در این رابطه ادامه می دهد: «اولین تصمیمی كه خواهیم گرفت استفاده از فردی قدرتمند و كاربلد در امر برگزاری مسابقات است كه امیدواریم هرچه زودتر این مشكل نیز حل شود.»

از سوی دیگر در برگزاری مسابقات شاهد ضعف كادر فنی برگزاری هستیم، با این حال یكی از علت های همین ضعف، خود فدراسیون دوومیدانی است كه با آموزش ندادن نیروهای جوان در امر داوری و برگزاری مسابقات، اكنون شاهد حضور داورانی هستیم كه سال ها از زمان فعالیت آنها گذشته و اكنون باید در منازلشان استراحت كنند. از طرفی دیگر فدراسیون دوومیدانی در سال های اخیر، كمترین بها و توجه را به جامعه داوری داشته است. از داوری كه كیلومترها راه طی می كند و با حقوقی اندك و ناچیز باید مسابقات را قضاوت كند، چه توقعی می توان داشت.

در این شرایط است كه یك تیم داوری و كادر فنی ضعیف، هر دوره از مسابقات را برگزار می كنند.

در این وضعیت باید گفت كه هنوز نحوه برگزاری مسابقات ما از سطح بسیاری از قهرمانان كشورمان پایین تر است و نباید از آنها توقع درخشش در سطح آسیا و جهان داشت.

كمبود امكانات دوومیدانی در ایران

اما اگر از ضعف كادر برگزاری مسابقات بگذریم، نوبت به كمبود امكانات در دوومیدانی كشور می رسد. اكنون فقط چند شهر كشور هستند كه توان برگزاری مسابقات دوومیدانی را دارند. شیراز، مشهد، ساری و تهران چهار شهری هستند كه با در اختیار داشتن امكانات، هر سال مسابقات كشوری را برگزار می كنند. اما در همین شهرها نیز امكانات بسیار ناچیز است. شاید به جرات بتوان گفت كه اكثر امكانات موجود هم كاملا غیراستاندارد هستند.

در ساری دوندگان روی پیست تارتانی می دوند كه تكه تكه شده است. وزنه، دیسك، نیزه و چكش استاندارد نیست. موانع دست ساز و غیراستاندارد هستند. مانع پرش با نیزه را مجبورند از شهری به شهر دیگر بفرستند تا كم كم غیرقابل استفاده شود البته از تعدادی از دستگاه ها نیز فقط در تهران استفاده می شود. بسیاری از مشكلات دیگر نیز مزید بر علت می شود تا ما شاهد یكی از سطح پایین ترین مسابقات ورزشی كشور باشیم.

در چنین شرایطی است كه حتی علاقه مندان اندك دوومیدانی كه شاهد چنین مسابقاتی هستند، به مرور از این شرایط خسته شده و عطای مسابقات دوومیدانی را به لقایش می بخشند.

كیان اسدی