ماساتاکاوتا من همیشه در کارم پیش قدم بودم

حدود ۲۰ سال است که برای برگزاری استاژهای مختلف به فرانسه می آید استاد کندو در یکی از دانشگاه های معتبر توکیو است حدود ۱۵ سال است که دان هشت دارد به نظر استاد اوتا, کندو هنر زندگی اوست

حدود ۲۰ سال است که برای برگزاری استاژهای مختلف به فرانسه می‌آید. استاد کندو در یکی از دانشگاه‌های معتبر توکیو است. حدود ۱۵ سال است که دان هشت دارد. به نظر استاد اوتا، کندو هنر زندگی اوست.

▪ از اولین حضورتان در فرانسه تا به‌حال چه تفاوت‌هائی می‌بینید؟

ـ من اولین‌بار ۲۵ سال پیش به مدت شش ماه به فرانسه آمدم. آن زمان بالاترین درجه دان در فرانسه دان چهار بود. امروز هما‌ن‌ها دان هفت دارند و این باورنکردنی است. تعداد فارغ‌التحصیلان رزمی به شدت افزایش یافته و من از این بابت بسیار خوشحالم.

▪ چه‌طور شد که به کندو روی آوردید؟

ـ بچه که بودم، از رادیو اخبار کاکادو سوزونو سوکه را می‌شنیدم که مانند هری‌پاتر امروزی یک قهرمان بود. دوست داشتم مثل او بشوم. ۱۵ ساله که شدم یکی از دوستانم مرا به یکی از کلاس‌های کندو برد. آن‌جا چیزهائی دیدم و شنیدم که برایم خیلی جالب بود. امروز در سن ۶۳ سالگی من نمی‌توانم بدون کندو زندگی روزمره‌ام را بگذرانم. چه به‌لحاظ اندیشیدن و چه به‌لحاظ زندگی کردن.

▪ یعنی این‌که...

ـ اگر امروز آدم مهمی شده‌ام به لطف شاگردانم بوده است و بس. تنها به لطف آنها بوده که من توانسته‌ام کسی باشم که الان هستم. در دانشگاه سعی می‌کنم داشته‌هایم را به بهترین وجه به ۲۵۰ شاگردم انتقال بدهم، چه ‌به‌لحاظ فیزیکی و چه به‌لحاظ فلسفی. نگاه کندو، فرهنگ‌سازی است. راهی برای شناخت خود و شخصیتمان. ما تمرین می‌کنیم تا به نگاه ویژه خود برسیم. در کندو، نمی‌شود تمرینات را تنها تئوریک انجام داد، بلکه در عمل هم باید آنها را نشان دهیم.

▪ تمرینات مختص به خودتان را کجا گنجانده‌اید؟

ـ در کارم، من همیشه خودم پیش‌قدم بوده‌ام. در فنون پایه، کیهون‌ها، اولین گام‌های پیشرفت کندو هستند. گاهی در تمرینات، ما باید به شدت روی تکنیک‌های ضدحمله کار کنیم. تمرین یک دوره است، باید از یک شروع شود تا به ۱۰تا برسد و وقتی به ۱۰ رسید باید دوباره آن را به یک رسانید. اما یک‌بار به‌تنهائی کافی نیست، یعنی ارزش کار معلوم نمی‌شود. برای پیشبرد کارم، من سبک‌های قدیمی را مطالعه کرده‌ام، به‌خصوص کاتاهای هوجونو. وقتی یک‌بار تمام مراحل را درست گذراندیم به مقصد می‌رسیم و هدف همین است.

▪ و مبارزه؟

ـ اصلی‌ترین هدف کندو مثل بقیه ”دو“هائی که وجود دارند؛ پیدا کردن و تغییر دادن نوع نگاه است. اما مبارزه و رقابت هم می‌تواند هدف باشد. شما می‌دانید که در ژاپن رقابت حرفه‌ای است. در سرتاسر جهان هم رقابت به مسابقه هست. سال گذشته وقتی مقابل آمریکا ما عنوان خود را در مسابقه از دست دادیم، شوکه شدم. فکر نمی‌کنم این به خاطر پایه‌های سبک کندوی ژاپنی باشد، بلکه به این دلیل است که کشورها به سرعت در رشته‌ها و سبک‌ها دارند پیشرفت می‌کنند و من از این بابت خوشحالم.

▪ زندگی یک استاد کندو در ژاپن چگونه است؟

ـ من هم در یک مرکز مشاوره کار می‌کنم و هم مربی تیم کندو هستم. قبلاً مبارز بودم و یک‌بار عنوان قهرمانی ملی را هم به‌دست آورد‌ه‌ام. بیرون از شرکت، من کلاس‌های کندوی بسیاری در مناطق مختلف دارم. مضافاً که مشغولیت‌هائی هم در گارد سلطنتی دارم.

▪ جایگاه کندو در ژاپن مدرن امروزی کجاست؟

ـ در گذشته کندو در مدارس اجباری بود، برای همین هم ما ورزشکاران بسیاری داشتیم. اما حالا دیگر برنامه‌های مدارس تغییر کرده و آموزش‌ها روز به روز کمرنگ‌تر می‌شود. کندو ورزشی شناخته شده و مردمی است، اما وزیر آموزش ملی تصمیم گرفته کندو دیگر در مدارس تعلیم داده نشود. فکر می‌کنم این روال ۵ تا ۱۰ سال ادامه پیدا کند و بعد همه‌چیز برعکس شود.

▪ امروز اصلاً چه نیازی به تمرین کندو هست؟

ـ شاید درک این قضیه برای غربی‌ها مشکل باشد، چون کندو ریشه در فرهنگ آسیائی ژاپن دارد. هدف آن برقراری صلح است. گاهی ممکن است انسان کسی بشود که دشمن فکر می‌کند، یعنی همیشه بین دو نفر رابطه‌ای وجود دارد. اگر هر لحظه به دیگری و دیگران فکر کنیم، آن‌وقت دنیا را سراسر صلح و آرامش فرا می‌گیرد.

▪ اصول آموزش‌های کندو، در پی صلح بودن است؟

ـ بله، البته کندو مراحل بسیاری دارد. دو استادم، تتسوئو ماری‌یاما و تاکئو موری‌شیما (ایشان ۸۷ ساله هستند و معاونت فدراسیون ژاپن را برعهده دارند) همیشه به من می‌گفتند که کندو قبل از هر چیز خودشناسی است. در جوانی بیشتر حس رقابت و قهرمانی داریم، بعدها بیشتر به چیزهائی فکر می‌کنیم که از دست داده‌ایم و گاهی هم به دیگران. در صورتی‌که به‌دست آوردن یا از دست دادن اصل نیست. فعالیت‌های جسمی و ذهنی برای رسیدن به شناخت عالی از خود و درک دیگران مهم است.

▪ شما که دان هشت دارید، چه‌طور روی ذهن، روح و معنویات کار می‌کنید؟

ـ فکر می‌کنم خالی کردن ذهن از تصورات و کنترل فکر، اولین گام است برای پرورش ذهن. با تمرکز و تنفس خوب و کامل می‌توان ذهن را فعال و آماده نگه داشت.