دیوید درها را باز می کند

درباره فوتبال ایالات متحده و پیشرفت های MLS

ماه مارس امسال، ۲۳۰۰ هوادار تیم فوتبال تورنتو به کولومبوس در ایالت اهایو سفر کردند تا بازی اول تیمشان را در فصل جدید MLS (لیگ فوتبال امریکا) تماشا کنند. دان گاربر عضو هیات مدیره MLS با تعجب فراوان می گوید؛ «حدوداً هزار نفر در تمام بازی های خارج از خانه تورنتو را همراهی می کنند. این اولین باری است که این اتفاق می افتد.»

یک اتفاق عجیب در حال رخ دادن است. امسال امریکای شمالی قلمرو فوتبال شده است. البته این اتفاق آنقدر ربطی به دیوید بکام ندارد و بیشتر به تغییرات فوتبال امریکا بازمی گردد. در سال ۹۹، گاربر از فوتبال امریکایی جذب فوتبال شد. حالا او با کت و شلوار در یکی از ساختمان های خیابان پنجم نیویورک نشسته و طوری به مناظر بیرون نگاه می کند که همه حس می کنند او عضو هیات مدیره یک ورزش واقعی و بزرگ است. به احتمال خیلی زیاد همین طور است. فصل گذشته به طور متوسط نزدیک به ۱۷ هزار نفر بازی های MLS را از نزدیک تماشا کردند. این آمار خیلی بیشتر از زمانی است که NASL (لیگ فوتبال امریکای شمالی) در دهه ۷۰ در امریکا برگزار شد و چیزی حدود تماشاگرانی است که NBA (لیگ بسکتبال امریکا) و NHL (لیگ هاکی امریکا) به استادیوم ها می کشانند با این تفاوت که مسابقات کمتری در MLS برگزار می شود.

گاربر سال ۲۰۰۷ را «بهترین سال در تاریخ فوتبال امریکا» می داند؛ «اگر به یکی از مسابقات تیم تورنتو بروید، پیش خودتان می گویید که «باورم نمی شود این یک مسابقه MLS باشد». حسی که به شما می دهد مثل این است که انگار یک مسابقه فوتبال انگلیس را تماشا می کنند. از نوع تشویق هایشان بگیرید تا حرکاتشان روی سکوها. هیچ کس وسط بازی بلند نمی شود تا خوراکی و نوشیدنی بخرد درست برخلاف رشته های ورزشی دیگر در امریکا. «فصل گذشته تورنتو با وجودی که بدترین نمایش ممکن را در میان دیگر تیم های MLS داشت اما بلیت تمام بازی هایش فروش رفت. سیاتل و فیلادلفیا هم باشگاه های بزرگی دارند گرچه تیم هایشان دیگر وجود خارجی ندارند.

سال ها بعد از شروع MLS در سال ۹۶، مردم پیش بینی می کردند که این لیگ شکست خواهد خورد. به نظر گاربر، چه زمانی فوتبال امریکا نشان داد می تواند حرفی برای گفتن داشته باشد؛ «جام جهانی ۲۰۰۲ مرا شوکه کرد. ایالات متحده تا مرحله یک چهارم نهایی بالا آمد. آن موقع سر کار می رفتم و بقیه مردم پیروزی امریکا مقابل پرتغال را جشن می گرفتند. میزان بینندگان تلویزیونی هم غیرمنتظره بود. هیچ وقت فکرش را هم نمی کردم که امریکا تا این حد به این ورزش اهمیت دهد. آن زمان بود که به خودم گفتم؛ «نگاه کن، الان به دم ببر رسیده ایم و تا خود آن چیزی نمانده.»

فوتبال امریکا حیاتش را مدیون بچه هایی است که در حومه شهرها در دهه ۷۰ بازی می کردند. بخشی را هم مدیون «امریکایی های تازه وارد» است. گاربر در این باره می گوید؛ «در ۱۰ سال گذشته، مهاجرت به امریکا انرژی پشت مهاجرت در ابتدای قرن بیستم را منعکس می کند. اکثر مهاجران از سمت مرزهای جنوبی می آمدند و آنهایی بودند که فوتبال را دوست داشتند. ما تنها کاری که لازم بود انجام دهیم این بود که علاقه شان از تیم هایی که در کشور خودشان دوست داشتند را به سمت تیم های محلی برگردانیم.» ۴۳ میلیون اسپانیایی زبان حاضر در امریکا که از دهه ۸۰، ۳ برابر شده است، تقریباً معادل جمعیت خود اسپانیا است،

در نتیجه این موج اسپانیایی گاربر را به سمت بزرگ ترین اشتباهش هدایت کرد؛ «وقتی سال ۲۰۰۰ وارد فوتبال شدم، اولین چیزی که گفتم این بود که ما به یک بازیکن مشهور مکزیکی احتیاج داریم. هیات مدیره را متقاعد کردیم که شش میلیون دلار بابت لوئیس هرناندز بپردازد. این اصلاً استفاده خوبی از سرمایه مان نبود.»

واردات مشهورتر چطور؟ نام بکام می تواند سابقه کاری گاربر را به خوبی تضمین کند. مرد انگلیسی که می گویند سالانه چیزی حدود ۵۰ میلیون دلار از لس آنجلس گالکسی می گیرد، کاملاً روی گزارش های رسانه یی MLS سایه انداخته با این حال اسم او کمتر دیالوگ های گاربر را اشغال می کند. آیا این مساله به این خاطر است که بکام رکورد ضعیفی در سال گذشته داشته؟ اینکه فصل گذشته تنها یک پیروزی با گالکسی به دست آورده است؟ گاربر نظری خلاف این دارد؛ «او الان در اوج آمادگی است. او بخشی از بهترین زمان سال گذشته را مصدوم بود. گالکسی باید تیمش را بهتر کند. مطمئنم که مالکان تیم هم به اندازه بکام به این موضوع علاقه دارند.»

گاربر، بکام را یک جور گشایش درهای MLS می داند؛ «او توجه فوتبالی ها را در سراسر دنیا به خود جلب می کند. وقتی همه سراغ MLS می آیند، می بینند که چیزی فراتر از دیوید است، اینکه MLS هفت استادیوم فوتبال، چهار شریک تلویزیونی، ۱۳، مالک موافق و... دارد. در این شرایط است که بازیکنان، مالکان رسانه ها و اسپانسرها پیش خودشان می گویند؛ «این MLS دیگر چیست؟» وقتی گل بکام هفته گذشته در سراسر دنیا پخش شد، همه پوشش خبری MLS را انجام دادند. دیوید درها را باز می کند. اما کافی است وارد اتاق شویم و اعتبار داشته باشیم.»

به هرحال MLS به بکام ۵۰ میلیون دلار نمی دهد. این رقم زمانی به دست می آید که اسپانسرها او را در خود غرق می کنند. گاربر می گوید؛ «حقوق بکام سالانه ۵/۶ میلیون دلار است. این سه برابر درآمد تیم های MLS است اما در کل فروش امریکا رقم ناچیزی است.»

الان MLS ترجیح می دهد بازیکنان امریکای لاتین مثل کواتموک بلانکوی مکزیکی را هم به تیم هایش اضافه کند. از این کار هم جواب گرفته است. مجله «اسپورتس ایلاستریتر» مسابقات را پیش از آغاز فصل مرور کرد، یک گزارش راجع به بلانکو کار کرد و حتی یکی از ستون هایش را به فوتبال اختصاص داد. گاربر در این باره می گوید؛ «چنین چیزی در گذشته وجود نداشت.» در عین حال می گوید؛ «ما مدام به خودمان یادآوری می کنیم که هنوز کد اصلی فوتبال در امریکا شکسته نشده است. فوتبال نسبت به دیگر ورزش ها نوپاتر است. اگر پیشرفت کنیم و کشور هم تغییر کند، هیچ شکی ندارم که ما مثل دیگر لیگ های امریکایی موفق خواهیم بود.»

سایمون کوپر

نویسنده آزاد هلندی