فریتس والتر با نازی ها خوب نبود

نیم قرن با ستارگان فوتبال آلمان

چهره های برجسته فوتبال آلمان در نیم قرن اخیر در میان بازیکنان تیم ملی آلمان، چهره هایی بوده اند که جایگاهی ویژه در فوتبال جهان و به ویژه در خود این کشور دارند. در مجموعه زیر چهره های برجسته فوتبال آلمان طی نیم قرن گذشته معرفی شده اند. قصد داریم طی بخش های متوالی این ستاره ها را به همه شما عزیزان خواننده معرفی نماییم.

• فریتس والتر، از اسیر جنگی تا قهرمان فوتبال جهان

▪ قهرمان جهان در سال ۱۹۵۴

فریتس والتر یکی از نام آورترین و محبوب ترین بازیکنان فوتبال آلمان در دهه های ۴۰ و ۵۰ میلادی بود. وی به عنوان کاپیتان تیم ملی فوتبال آلمان، با این تیم در سال ۱۹۵۴ در سوئیس به مقام قهرمانی جهان دست یافت.

این بزرگ ترین افتخار ورزشی والتر بود. والتر در سال ۱۹۲۰ در کایزرسلاترن آلمان زاده شد. ۷ ساله بود که فوتبال را با تیم خردسالان این شهر آغاز کرد. نخست به عنوان مدافع سمت راست بازی می کرد اما بعدها به خط میانی و حمله منتقل شد. در ۱۷ سالگی مهاجم ثابت تیم اول کایزرسلاترن بود. فریتس والتر همواره به تیم باشگاهی خود وفادار ماند. در روزهای اوج فعالیت ورزشی والتر، باشگاه های صاحبنام اروپا چون اینتر ایتالیا و راسینگ پاریس فرانسه پیشنهاد خرید او را دادند. راسینگ برای خرید او ۲۵۰ هزار مارک و آتلتیکو مادرید ۵۰۰ هزار مارک پیشنهاد کردند. این ارقام در آن زمان نجومی به شمار می رفت اما والتر به همه پیشنهادها پاسخ منفی داد و در کایزرسلاترن ماند. فریتس والتر ۶۱ بازی برای آلمان انجام داد و ۳۳ گل برای کشورش به ثمر رساند.

فریتس والتر ۲۰ ساله بود که از طرف «سپ هربرگر» مربی پرآوازه آلمان به تیم ملی فراخوانده شد. وی نخستین بازی خود را در ۱۴ ژانویه ۱۹۴۰ مقابل تیم ملی رومانی انجام داد و در پیروزی ۹ بر ۳ آلمان بر این تیم، ۳ بار موفق شد دروازه حریف را فروریزد. والتر در جنگ جهانی دوم به خدمت نظام فراخوانده و سرباز توپخانه شد. وی در ارتش از فعالیت ورزشی خود دست نکشید و جزو تیم فوتبال سربازان بود اما در جریان جنگ به اسارت ارتش شوروی درآمد.

اینکه به سیبری فرستاده نشد به معجزه ای می ماند که خود داستانی شنیدنی است. والتر که در اردوی اسیران جنگی در رومانی به تب مالاریا دچار و ضعیف شده بود، گاهی با نگهبانان مجاری و اسلواکی اردوگاه که یک تیم فوتبال تشکیل داده بودند بازی می کرد. آنان بودند که او را به عنوان بازیکن تیم ملی فوتبال آلمان بازشناختند و به فرمانده روس اردوگاه «سرهنگ شوکف» معرفی کردند.

این سرهنگ روس که خود نیز شیفته ورزش فوتبال بود از تبعید فریتس والتر و برادرش لودویک به سیبری ممانعت به عمل آورد.

بعدها هرگاه از والتر می پرسیدند که آیا بازی نهایی جام جهانی مقابل مجارستان که به قهرمانی آلمان منجر گردید مهم ترین بازی زندگی او بوده یا نه، در پاسخ می گفت: «نه! من مهم ترین بازی زندگی ام را در آن اردوگاه اسیران جنگی انجام داده ام.» فریتس والتر با رژیم نازی میانه ای نداشت. همبازی های او در تیم باشگاهی می گفتند که هرگز برای ادای احترام به سبک نازی ها با حرکت دست به پیش سلام نمی داد و نامه هایش را با «هایل هیتلر» امضا نمی کرد.

والتر پس از پایان جنگ از اسارت آزاد شد و به آلمان بازگشت. در کایزرسلاترن فوتبال را از سر گرفت و با این تیم در سال های ۱۹۵۱ و ۱۹۵۳ قهرمان آلمان شد. والتر پس از وقفه ناشی از جنگ در سال ۱۹۵۱ به تیم ملی فوتبال آلمان بازگشت. ۳ سال بعد آلمان در رقابت های جام جهانی سال ۱۹۵۴ در سوئیس به بازی نهایی راه یافت.

حریف این تیم، تیم ملی فوتبال مجارستان بود که شانس مسلم قهرمانی به شمار می رفت اما تیم آلمان که بعدها به نام «تیم والتر» معروف شد، «معجزه برن» را آفرید و مجارستان را با نتیجه ۳ بر ۲ شکست داد و قهرمان جهان شد. والتر پس از جام جهانی ۱۹۵۴ در جام ۱۹۵۸ دوباره با تیم آلمان راهی مسابقات جام جهانی در سوئد شد.

آلمان در دیدار نیمه نهایی مقابل سوئد میزبان مسابقات قرار گرفت اما این تیم نتوانست موفقیت دوره قبل خود را تکرار کند و نه تنها در این بازی با نتیجه ۳ بر یک شکست خورد و از راهیابی به بازی نهایی بازماند، بلکه کاپیتان خود فریتس والتررا نیز به دلیل آسیب دیدگی شدید از دست داد. آلمان در آن دوره از مسابقات به مقام چهارم بسنده کرد و فریتس والتر نیز پس از آن کناره گیری خود را از تیم ملی اعلام نمود. والتر روی هم ۶۱ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد و ۳۳ گل برای این تیم به ثمر رساند.

او در سطح باشگاهی نیز روی هم ۳۷۹ بازی انجام داد و ۳۰۶ گل به ثمر رساند. استادیوم فوتبال کایزرسلاترن که «بتسن برگ» نام داشت، در نوامبر سال ۱۹۸۵ به احترام این ستاره پیشین فوتبال آلمان به «استادیوم فریتس والتر» تغییر نام یافت. او درباره این نامگذاری گفت: «من در ۷ سالگی آنجا آغاز کردم و در ۳۹ سالگی فعالیت خود را پایان دادم.

این استادیوم برای من «بتسه» (بتسن برگ) است اما اینکه حالا استادیوم فریتس والتر نام دارد هم مورد مخالفت من نیست و حتی کمی به آن افتخار می کنم». والتر نخواست فعالیت ورزشی خود را از راه مربیگری دنبال کند و ۲ بار دعوت برای جانشینی سپ هربرگر و مربیگری تیم ملی فوتبال آلمان را رد کرد. او به فعالیت های اجتماعی روی آورد و نماینده «بنیاد سپ هربرگر» شد. کار این بنیاد کمک به جوانانی بود که در نتیجه خلافکاری به زندان افتاده بودند و پس از آزادی می خواستند به زندگی عادی بازگردند. فریتس والتر در ۱۷ ژوئن ۲۰۰۲ در سن ۸۱ سالگی چشم از جهان فروبست.