فوتبال در رده بیست و چهارم چه می کند

کمیته ملی المپیک ایران در گزارشی که در مورد فدراسیون های برتر و فعال ورزشی کشور در ۶ ماه اول سال تنظیم و ارایه کرده، فدراسیون بسکتبال را در صدر نشانده و آن را موفق ترین نهاد در میان فدراسیون های ورزشی ایران طی مدت مذکور خوانده و در شرایطی دست به این مهم زده که قریب به ۴۰ فدراسیون ورزشی در کشورمان مشغول فعالیتند. بسکتبال پس از کسب مقام قهرمانی بزرگسالان آسیا، چیزی که در تاریخ ورزش ما یگانه و بی سابقه بوده، محتمل ترین و بهترین گزینه برای سمت و عنوان فوق به حساب می آمد و در نتیجه قرار گرفتنش در صدر جدول فدراسیون های فعال تعجبی را برنمی انگیزد. شاخصه ها و ضوابط متعددی برای تمییزدادن فدراسیون های موفق از ناموفق در این گزینش مد نظر قرار گرفته و حتی ضابطه های مالی و ملاحظات پزشکی و طبعا توجه به نوع تدارک و تقویت ورزش ها برای هر یک از تیم های ملی آنان نیز در تعیین جایگاه این نهادها و فدراسیون ها نقش و دست داشته است. با توجه به همین شاخصه ها دوچرخه سواری بعد از بسکتبال در جای دوم فهرست قرار گرفته و قایقرانی و کبدی جاهای سوم و چهارم را اشغال کرده اند و البته دوومیدانی پنجم است.

● اما و اگر

برای هر یک از این موارد می توان اما و اگرهایی را آورد و یا برعکس جایگاه آنان را منطقی شمرد. توجه به رده های پایین تر از ۱۰ و ورزش هایی که حائز رتبه های بعدی شده اند، نیز نکات جالبی را به ما گوشزد می کنند. به عنوان مثال بولینگ، بیلیارد، تیراندازی، تنیس، سوارکاری، اسکیت و اسکی در رده های ۳۲ تا ۳۷ جدول مذکور نشسته اند و باز جالب تر از همه این ها، استقرار فوتبال در رده ۲۴ است. در یک نگاه احساسی شاید این رتبه و درجه برای فوتبال ما کوچک و کم تلقی شود، اما توجه به دستاوردهای ناقص این روزش و البته ماجرای تعلیق که هنوز ادامه دارد و ناتوانی حتی در برگزاری انتخابات فدراسیون مسایلی هستند که پایین نشینی فوتبال را موجب می شوند و غیرقابل انکار هستند.

ژیمناستیک و هندبال در فهرست برترین ها، مشترکا در رده ۱۴ نشسته اند و جودو و تیراندازی با کمان و بوکس در جای هفدهم قرار دارند، کاراته و شنا نوزدهم هستند و تنیس روی میز و پرورش اندام رتبه بیست و یکم را مال خود کرده اند و کوهنوردی بیست و هفتم است و بدمینتون و شمشیر بازی رتبه بیست و نهم را تصاحب کرده اند. آن گاه در رده آخر ورزش های رزمی، اسکیت، سوارکاری، تنیس و تیراندازی را شاهد هستیم که هر یک از ورزش های اخیر در چنین رتبه و مقامی بگنجد، قراردادن رزمی ها در این رده ها با توجه به توفیق های تقریبا مستمر سال های اخیرشان ارج گذاری ناقصی برای این ورزش ها به شمار می آید.

● یک جدول دیگر

پیش از آن که کمیته ملی المپیک دست به کار شود و جدولی با مضامین فوق رو کند، سازمان تربیت بدنی راسا دست به کار شده و به نوبه خود و براساس عقایدش جدول مشابهی را تنظیم و ارایه کرده بود و در مورد برخی رشته ها ارزش گذاری های دو نهاد یکسان و شبیه به هم نشان می دهد ولی در بعضی موارد دیگر تفاوت ها محسوس است. از یک دیدگاه سازمان تربیت بدنی بیشتر به جنبه های تربیتی و رشد رشته های ورزشی هم توجه دارد، ولی برای کمیته ملی المپیک کسب نتیجه و رسیدن به مدال ها و مقام های بین المللی ضروری تر و یک هدف اصلی است. علی کفاشیان دبیر کل کمیته ملی المپیک می گوید: «با توجه به تفاوت در دیدگاه ها و دستور کار دو نهاد، برخی فرق ها و رتبه بندی های متفاوت در جداول دو نهاد طبیعی است، اما در بعضی موارد تفاوت ها بیش از اندازه است و این جای تعجب دارد. قطعا یک جای کار ایراد دارد! قواعد و عرف موجود به ما می گویند که تفاوت ها در ارزش گذاری ها نباید به این حد برسد و با این که مدعی نیستیم کار ما صحیح و اصولی بوده است، اما از دیدن شرایط موجود شگفت زده ایم. باید دوباره روی این مسایل بحث و بررسی شود.

● کارشناسان ارشد

آنچه خواندید حاصل بحث بر روی فدراسیون های ورزشی ما توسط مدیران و ارشدترین کارشناسان و اعضای جامعه ورزش است و طبعا جای توجه و بررسی دارد.

چیزهایی که باید در این شرایط ارزیابی و تقویت شوند، ورزش هایی هستند که خرج قابل توجهی روی آن ها شده، اما هنوز به رشد لازم نرسیده اند و یا کمیته ملی المپیک فکر می کند که نرسیده اند!

اگر دوچرخه سواری، هندبال، شنا و تنیس روی میز آن چنان مورد حمایت مالی قرار گیرند که فوتبال همیشه قرار گرفته است، قطعا در میادین بین المللی ضعیف تر از فوتبال عمل می کردیم. کافی است نمونه بسکتبال را به ذهن بیاوریم. ورزشی که پول هنگفتی نداشته اما به تدریج غنی تر و بهتر و قوی تر شده و فن کسب نتایج را آموخته و این سوال را بیشتر به ذهن آورده است که فوتبال در رده بیست و چهارم چه می کند؟!