محبت و تکریم

محبت به معنی دوست داشتن کسی و تکریم به معنی حب ذات و دوست داشتن خود است, بطوری که اگر محبت از جانب دیگران به فرد ابراز شود, موجب احساس رضایت و خشنودی او می گردد

● مقدمه

نیاز به محبت و تکریم نیازی فطری ، روحی و روانی است که در همه‌ انسان‌ها بویژه در کودکان وجود دارد. برخورد توام با کرامت و محبت موجب سلامت روان و تقویت عزم نفس می‌گردد. دو ویژگی مهم محبت و تکریم همواره از خصوصیات اخلاقی انسان‌های بزرگ چون نبی مکرم ، حضرت محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بوده است. آن حضرت در این زمینه با تاکید فراوان فرموده‌اند: محیط خانه را محل رد و بدل کردن محبت قرار دهید و والدین اجازه دهند که فرزندان با ، محبت بزرگ شوند و خود الگوی مناسبی برای فرزندان باشند. اگر این توصیه حکیمانه را به کار گیریم در آینده‌ای نه چندان دور شاهد جامعه‌ای سالم و بدون تنش خواهیم بود.

● محبت و تکریم

محبت به معنی دوست داشتن کسی و تکریم به معنی حب ذات و دوست داشتن خود است، بطوری که اگر محبت از جانب دیگران به فرد ابراز شود، موجب احساس رضایت و خشنودی او می‌گردد. ویژگی‌های انسان با کرامت و با محبت: بخشنده و قدردان محبت‌های دیگران است، به عهد خود وفا می‌کند، جواب بدی را با خوبی می‌دهد، از دیگران چیزی درخواست نمی‌کند و ارزش‌های انسانی خود را محترم می‌شمارد.

● اصول تکریم و محبت

▪ تکریم و محبت به کودک در آغاز ورود به مدرسه باید به اندازه‌ای باشد که وابستگی کودک را به مادر قطع و او را به مدرسه علاقمند کند.

▪ تکریم و محبت محدود به افراد خاصی نیست، بنابراین تمامی افرادی که با کودک سرو کار دارند، باید با محبت و کرامت رفتار کنند.

▪ تکریم و محبت باید منطقی و به دور از تبعیض باشد.

▪ تکریم و محبت باید قلبی و به دور از تصنع باشد.

▪ علت تحریم و محبت باید برای کودک قابل فهم باشد.

▪ تکریم و محبت به اندازه‌ای باشد که مانع تربیت صحیح نشود ( کودک بداند که در مقابل رفتار شایسته مورد محبت واقع می‌شود).

▪ از آنجا که محبت و تکریم از نیازهای اساسی انسان است، نباید ابراز آن مشروط باشد (این کار را انجام بده تا دوستت داشته باشم).

▪ در ابراز محبت و تکریم ، سن توانایی و درک کودک را در نظر بگیریم و افراط نکنیم.

▪ تکریم و محبت به گونه‌ای ابراز شود که برای کودکان قابل درک باشد.

▪ تکریم و محبت مختص به کودکان نیست. لذا لازم است با توجه به موقعیت و جایگاه افراد (همسر ، خویشان ، بزرگترها و...) آنان را تکریم کنیم.

▪ ابراز محبت به فرزندان به گونه‌ای باشد که در صورت مواجه شدن با محرومیت بتواند مشکل را حل کند. اجازه دهیم محرومیت را در بعضی از مراحل زندگی‌اش تجربه کند.

● اثرات تربیتی ابراز محبت و تکریم

کودکی که از تکریم و محبت والدین بخصوص مادر به اندازه لازم برخوردار شده باشد:

▪ احساس امنیت می‌کند.

▪ روانی شاد و دلی با نشاط دارد (متعادل است).

▪ احساس محرومیت نمی‌کند پیوسته امیدورار است.

▪ خوش بین و خوش قلب است.

▪ خیرخواه و انسان دوست است و به فضایل انسانی احترام می‌گذارد.

▪ دارای سازگاری و سلامت روان است.

▪ اجتماعی‌تر و دارای اعتماد به نفس است.

▪ رشد تحصیلی بالاتری دارد.

▪ از هوش عاطفی و خلاقیت بیشتری برخوردار است.

چون طعم شیرین محبت و تکریم را چشیده، قادر است این آب حیات را به دیگران نیز هدیه کند.

مشکلات و تغییرات دوران بلوغ را بهتر می‌پذیرد و با آنها کنار می‌آید.

در نوجوانی فریب هوسبازان و رانده‌شدگان اجتماعی را نمی‌خورد، (به حیثیت خانوادگی مقید است).

در سنین جوانی احساس محرومیت ، بی‌پناهی و سردرگمی نمی‌کند، بنابراین به کانون‌های فساد ( اعتیاد، میگساری و ... ) پناه نمی‌برد.

● راه‌های ابراز محبت و تکریم به فرزندان

▪ در هفت سالگی اول زندگی همبازی آنها باشیم.

▪ به فرزندانمان سلام کنیم.

▪ به عهد و پیمانی که با آنها بسته‌ایم وفادار باشیم.

▪ در مقابل خطاهایشان صبورانه رفتار کنیم.

▪ برای سخنان آنها ارزش قائل شده ، شنونده خوبی باشیم.

▪ مقابل دیگران (حتی افراد خانواده) به شخصیت آنها احترام بگذاریم.

▪ کودکان را به مجالس و میهمانی‌ها دعوت کنیم.

▪ از توجه کردن به آنها حتی در موقع غذا خوردن غفلت نکنیم.

▪ به دور از چشم دیگران خطاهای فرزندان‌مان را به آنها گوشزد کنیم.

● نکات مثبت رفتار آنها را در نزد دیگران بازگو کنیم.

▪ به شخصیت آنها احترام بگذاریم و مانند یک بزرگسال با آنها رفتار کنیم (بزرگی بدهیم تا احساس بزرگی کند).

▪ با فزندانمان به ویژه در دوران نوجوانی مشورت کنیم.

▪ نامهای زیبا و با معنا برای فرزندان انتخاب کنیم تا در بزرگی نزد همسالانشان شرمنده نشوند.

▪ بجای انتقاد، فرزندانمان را تشویق کنیم.

▪ برای ابراز محبت به کودکان خردسال، آنان را در آغوش بگیریم، ببوسیم و با آنها ارتباط فیزیکی برقرار کنیم.

▪ در حضور آنان تاکید کنیم که بسیار عزیز و دوست داشتنی هستند.

▪ کودکان را تشویق کنیم تا دوستان خود را در صورت امکان به منزل دعوت کنند.

▪ هنگامی که عمل ناپسندی از فرزندمان سر می‌زند، به جای سرزنش کودک ، عمل او را نکوهش کنیم، نه شخصیت او را.

▪ هنگام خواب فرزندانمان را ببوسیم و حتما به آنها شب بخیر بگوییم.

▪ در صورت مخالفت با درخواست نابجای فرزندان ، گفتن «نه» را با پیامی محبت‌آمیز همراه کنیم : (بخاطر علاقه‌ای که به تو دارم اجازه نمی‌دهم در خیابان دوچرخه بازی کنی، چون ممکن است صدمه ببینی).

▪ وقتی فرزندمان کار درستی انجام داد، احساس رضایت و خرسندی خود را با تایید و تشویق به او نشان دهیم.

▪ گذراندن اوقات والدین با فرزندان مانند رفتن به پارک ، کوه ، مسافرت و یا بازی کردن و درس خواندن با آنان نوعی ابراز محبت و تکریم آنهاست.

▪ به مناسبت روز تولد ، رسیدن به تکلیف ، اتمام دوره تحصیلی و قبولی دانشگاه و ... با دعوت از دوستان صمیمی فرزندمان جشن کوچکی برای او بگیریم و به او هدیه بدهیم.

▪ از منحصر به فرد بودن فرزندمان ابراز خوشحالی و خوشبختی کنیم و با بیان جمله‌هایی مانند «چقدر خوشحال و خوشبخت هستیم که خدا تو را به ما داد» ، احساس محبت و دوست داشتن خود را به او منتقل کنیم.

▪ عکس فرزندمان را در منزل و کیف پول و دفتر کارمان قرار دهیم.