درخشش در لیگ تنبل ها

اجتماع و انباشت ایرانی ها در لیگ فوتبال امارات یک بار دیگر به حد نگران کننده ای رسیده است. بازی کردن بائو، معدنچی و سامره در باشگاه الشعب، حضور مسعود شجاعی در الشارجه، عضویت سیاوش اکبرپور در الظفره، مشارکت کاظمیان، مبعلی و اولادی در بازی های الشباب و حضور رضا عنایتی، مهدی رجب زاده و رسول خطیبی در الامارات و توفیق اکثر آنها در بازی های این تیم ها به گونه ای بوده که همیشه به چشم خورده و در صدر اخبار لژیونرهای ما جا داشته است.

اما درخشش آنها اگر این فایده و اثر مثبت را داشته که نزد خود تصور کنیم ایرانی ها در جایی و مکانی دیگر و لیگی غریبه حرف اول را می زنند، این اثر منفی را نیز بر جای نهاده که گمان ببریم سقف پرواز این نفرات همانی است که می بینیم و یا به این باور ناامیدکننده تر برسیم که برای فوتبال ایران در سطوح بین المللی چیزی بهتر و بیشتر از این فراهم و میسر نیست و نمی توان به اموری فراتر از این رسید و اصولا لیگ امارات چیست و در کجای دنیای فوتبال جای دارد که فروغ در آن امتیازی خاص به حساب آید؟

● یک کار شخصی

پیشتر نیز بارها در این خصوص اظهار نظر و ابراز نگرانی شده اما حقیقت آن است که کمتر کسی به این قضیه وقت اختصاص داده و توانسته است راه حلی قطعی بیابد. از یک سو موقعیت و پیشنهاد حضور در لیگ های کشورهای عربی حوزه خلیج فارس چیزی است شخصی و هر کسی در خصوص پذیرش یا رد کردن آن اختیار دارد و نمی توان بازیکنان فوق و هر کسی را که در معرض این گونه پیشنهادات و نظایر آن قرار می گیرد، مورد ملامت قرار داد و از آنها خواست که خلاف آنچه عمل کرده اند و در دل می خواهند، اقدام نمایند و به گونه ای دیگر باشند. بازیکنانی که در لیگ ایران درخشیده اند، یکی از آرزوهایشان بازی در لیگ های خارجی و کسب شهرت و درآمد بیشتر از این طریق است و یکی از لیگ هایی که در این خصوص بسیار به کار می آید و مفید و مثبت نشان می دهد لیگ امارات است.

● کار کم، پول زیاد

حسن این لیگ از دید انتخاب کنندگان آن، کار کم و پول زیاد است. این را در قیاس با لیگ های اروپایی می گوییم که بازیکنان شاغل در خود را در معرض تست هایی دشوارتر و سنگین تر قرار می دهد و تمرینات در آن جان فرساتر است و طبعا پولی را هم که نصیب افراد حاضر در خود می کند، در حد پول های آسان تر و کم دردسرتر لیگ امارات جلوه نمی دهد، همه اینها بدین معناست که می توان آسان و راحت در امارات درخشید، اما ما راجع به لیگی صحبت می کنیم که بسیاری از ستاره های خارجی اش برخلاف برخی نفرات گسیل شده ما به میانسالی رسیده و از دوران اوج خود فاصله گرفته اند. این در حالی است که بعضی بازیکنان ما در آن جا دوران جوانی و اوجشان را می گذرانند و جایشان در حال حاضر نه امارات بلکه لااقل لیگ های درجه دوم اروپا است و چون انتخابی کوچک تر از اندازه های حقیقی خود داشته اند، جای تاسف دارد. اگر نمونه هایی در این خصوص بخواهید، مبعلی، کاظمیان، اولادی، خطیبی و معدنچی و اکبرپور و همچنین شجاعی نام های مناسبی هستند و تعدد نفرات زیر ۲۵ سال در میان آنها به ما می گوید که هدف گذاری این افراد به لحاظ فنی صحیح نبوده و یا خود غلط پنداشته اند و یا مشاوران به آنها اطلاعات نادرست داده اند.

● صنعت بزرگ

این در شرایطی است که پول را مبنای اصلی انتخاب شان نیانگاریم که اگر بیانگاریم، شرایط تغییر می یابد و همه چیز روشن می شود و احتیاجی به استدلال اضافی وجود ندارد.

فوتبال اینک یک صنعت بزرگ و پولساز است و فارغ از عامل پول و فاکتور اقتصادی با هیچ چیز دیگر قابل بررسی و اندازه گیری نیست و نباید هم با دید دیگری آن را نگریست و در خصوص آن با لحن وروال دیگری صحبت کرد. اما حتی به رغم جدا شدن نفراتی مثل فرهاد مجیدی و بازگشت شان به لیگ ایران طی یک سال اخیر، درحال حاضر حدود ۱۰ مهره کلیدی فوتبال ایران در امارات مشق این رشته را می نویسند و آن هم با خطی که برای فوتبال دنیا غیرقابل خواندن و اتکاناپذیر است.بدون این که بخواهیم از لفظ تنبلی استفاده کنیم، متاسفانه آنچه لیگ امارات به حاضران خود می آموزد، تنبلی است زیرا معیار کوشش و دوندگی و نیاز به آن در لیگ امارات بسیار کمتر از اروپا است و بازی در استادیوم هایی انجام می شود که برای پیدا کردن تماشاگران در آن باید معمولا از تلسکوپ و دوربین استفاده کرد و سکوهای خالی به طرز بدی خودنمایی می کنند و حتی داغ ترین مسابقات نیز رونق چندانی ندارند.

● بدون شور و توان

تنبلی ای که از حضور در این لیگ برمی خیزد، می تواند به سطح ملی نیز بسط یابد و نفراتی را به اردوی ملی گسیل دارد که نه شور لازم را دارند و نه توان مورد نیاز را و اگر می گوییم انباشت مجدد نیروهای مستعد فوتبال ما در امارات امری نگران کننده است و مثل موارد قبلی ( طی ۱۵ سال اخیر) موجب تضعیف ما می شود، به خاطر معادلات فوق است.

وصال روحانی