کارتر از همه محبوب تر است

تری لایونز, از مسئولان NBA میگوید, محبوبیت وینس کارتر میان طرفداران از همه بیشتر است و محبوبیت وی در میان خبرنگاران رسانه ها نیز از همه بیشتر است

بیش از هر بازیكن دیگر در NBA – حتی بیشتر از تیم دانكن و كوین گارنت و شكیل اونیل، و بیشتر از استیونش که اخیرا به عنوان بازیکن فصل انتخاب شده و بالاتر از كوبه برایانت و آلن ایورسون – كارتر مرد جهانی بسكتبال است. وی در ایالات متحده بزرگ شده است، در لیگ بسكتبال حرفه‌ای در كانادا بازی می كند و به همراه اسپانسر كفش بسكتبالش، كمپانی نایك، یكبار به چین سفر كرده است. كارتر به همراه تیم بسكتبال ایالات متحده آمریكا، در جزایر كارائیب، اروپا، آسیا و استرالیا بازی كرده است. او به همان اندازه در توكیو و در تورنتو محبوبیت دارد كه در شهر دیتونا بیچ ایالت فلوریدا، یعنی محل زندگی‌اش.

كارتر ۲۸ ساله معتقد است كه بسكتبال می‌تواند باعث ایجاد پلی بین انسان‌ها و فرهنگ‌ها در سرتاسر دنیا شود. كارتر می‌گوید، "مسلم است كه بسكتبال می‌تواند این كار بكند. تعداد كثیری از نوجوانان و جوانان در سرتاسر دنیا دوست دارند كه بسكتبال بازی كنند و حقیقتا باور دارند كه می توانند وارد NBA شوند. فكر می‌كنم كسانی هستند كه بازی من برایشان جالب است و می‌تواند آنها را به بسكتبال جذب كند."

او كه ۵ بار عنوان آل-استار NBA را دریافت كرده است، با بازیكنانی چون مایكل جوردن مقایسه می‌شود، او در دانشگاه کارولاینای شمالی تحصیل كرده و موفق به كسب جایزه بسیار معتبر " اسلم دانك " در مسابقات آل-استار لیگ شده است. پوسترهای زیادی از كارتر در حال انجام حركات آكروباتیك در هوا تهیه شده‌اند و پیراهن ورزشی ای كه وی به تن می‌كند یكی از پرفروش‌ترین پیراهن‌های لیگ است.

كارتر در روز ۲۶ ژانویه ۱۹۷۷ در شهر دیتونا بیچ ایالت فلوریدا به دنیا آمد. استعدادهای او فقط مختص بسكتبال نیست، وی نوازنده ساكسیفون در گروه جاز و طبل بزرگ در گروه رژه دبیرستان بود و با رتبه عالی از دبیرستان مینلند در سال ۱۹۹۵ فارغ التحصیل شد و در دانشگاه کارولاینای شمالی ثبت نام كرد – یكی از دانشگاه‌های درجه یك كه اتفاقا یكی از بهترین برنامه‌های بسكتبال دانشگاهی در ایالات متحده را دارد.

كارتر ۳ سال را در دانشگاه کارولاینای شمالی سپری كرد و سپس وارد بسكتبال حرفه‌ای شد. در گزینش لیگ NBA سال ۱۹۹۸ وی به عنوان نفر پنجم توسط تیم تورنتو رپترز انتخاب شد – تیمی كه ۳ سال از تاسیس آن می‌گذشت و در حال دست و پنجه نرم كردن با مشكلات زیادی بود. كارتر، به خاطر بازی‌های بسیار خوب و توانایی گلزنی عالی‌اش، بلافاصله تبدیل به یك ستاره شد. از آن مهمتر، وی باعث شد تا كانادایی‌هایی كه عمدتا عاشق بازی هاكی هستند دلیلی برای برای اشتیاق و علاقه نسبت به بازی بسكتبال پیدا كنند. ركورد تیم به طور چشمگیری بهبود یافت، از ۶۶-۱۶ در سال قبل از ورود كارتر به این تیم، به ۲۷-۲۳ در فصل اولی كه وی در آنجا بود، كه به علت یك اعتصاب این فصل كوتاه شد. "پرنس وینس" عنوانی بود كه برای بازیكن تازه كار آن فصل NBA انتخاب شد و آنقدر در تورنتو محبوبیت پیدا كرد – هم به علت بازیهای زیبایی كه در زمین به نمایش میگذاشت و هم به خاطر خدمات اجتماعی كه انجام داد – كه شهردار مل لاتزمن روز اول اوت سال ۲۰۰۴ را به نام روز وینس كارتر نامگذاری كرد.

در المپیک ۲۰۰۰ در حالی كه تیم ایالات متحده با ۸ امتیاز و با اختلافی كم از حریفش، تیم فرانسه، در آخرین دقایق بازی مرحله انتخابی جلو بود، كارتر چنان پرشی روی حلقه كرد كه با عبور از روی فردریك وایس، كه قدش ۷ فوت و ۲ اینچ است، گل اسلم دانك خود را به ثمر رسانید. این كار او نه تنها باعث شد تا بازیكنان تیم و تمام جمعیت حاضر در سالن از شدت هیجان منفجر شوند، بلكه به عنوان شگفت انگیزترین بازی در طول تاریخ بسكتبال المپیك شناخته شد.

در آن زمان بود كه اظهارنظرها در رابطه با مقایسه كارتر و مایكل جوردن، كه زمانی تصور می‌شد بی همتا و بدون رقیب است، آغاز شد و اوج گرفت. بدون شك، مهارت‌های آن دو قابل مقایسه بود. كارتر برای رد شدن از مدافع "قدم اول" بسیار سریعی داشت. مهارت وی در شوت‌های اطراف حلقه عالی بود و توانایی‌ای كه در پرش و خلاقیتی‌ كه در ارائه بازی‌های فی البداهه و حیرت‌انگیز از خود نشان می‌داد، استثنایی بود. تنها چیزی كه هنوز روشن نبود میل و اشتیاق وی بود. آیا وی اشتیاق و علاقه افسانه‌ای جوردن را داشت؛ آیا می‌توانست آن اراده مصمم را كه لازمه، كسب عنوان "بهترین بازیكنی كه تا به حال وجود داشته است" از خود نشان دهد؟ بعضی مواقع، به نظر می‌رسید توجهی كه نسبت به مسائل دیگر از خود نشان می‌دهد و یا علاقه‌ای كه به مسائل خارج از بسكتبال دارد بیشتر از آن است كه وی بتواند آن سرسپردگی و تعهدی را از خود نشان بدهد كه لازمه پیوستن به جایگاهی است كه مایكل جوردن و دیگر بازیكنان فوق ستاره بسكتبال، مانند مجیك جانسون و لاری برد، دارند.

چه كارتر مجروح باشد چه سالم، چه خوب بازی كند چه به سختی و دشواری، چه تیم نتس در حال برد باشد یا باخت، یك چیزی هست كه هیچوقت تغییر نمی‌كند و آن تعهد كارتر در كمك به مردم محروم و تنگدست است. در سال ۱۹۹۸، وی سازمان "سفیر امید" را تاسیس كرد، سازمان خیریه‌ای كه به كودكان محروم و والدین آنها كمك می‌كند. مقر این سازمان در فلوریدا است، ولی در "رونیو كانادا" (۹) نیز به ثبت رسیده است، بنابراین هم می‌تواند در شهر دیتونا بیچ فلوریدا فعالیت كند و هم در تورنتو. با استفاده از درآمدی كه از طریق فعالیت‌های "جم تابستانی" نظیر بازی‌های آل-استار و مسابقات گلف برگزار می‌شود، سفیر امید مایحتاج خوراكی خانواده‌های نیازمند را در مدت تعطیلات شكرگزاری تامین می‌كند. این سازمان پول برای تهیه لباس مدرسه و لوازم آموزشی به كودكان اهدا می‌كند؛ بلیت‌های مسابقات تیم نتز را برای آنها تهیه می‌كند و به بنیاد سلول داسی شكل (۱۰) و صلیب سرخ آمریكا (برای كمك به خسارت‌های گردباد در فلوریدا) كمك مالی اعطا می‌كند.

كارتر، در ادامه تلاش‌های پیگیرش برای ترویج ورزش بسكتبال، ۵/۲ میلیون دلار برای تامین هزینه‌های مالی مربوط به توسعه امكانات سالن ورزشی دبیرستان مینلند اهدا كرده است و ۱۳۰.۰۰۰ دلار برای ساخت زمین روباز در دیكسون پارك، یكی از محله‌های فقیرنشین تورانتو، كمك كرده است. كارتر كه درآمدش در این فصل ۱۲ میلیون دلار خواهد بود، می‌گوید، "همیشه می‌خواستم این كار را بكنم. من از زندگی لذت می‌برم و به اندازه كافی هم پول دارم و دوست دارم كه این پول را با دیگران قسمت كنم. این كار برای لیگ هم خوب است و من از كمك كردن به مردم لذت می‌برم و سعی می‌كنم هر وقت كه مقدور باشد این كار را انجام دهم."

تعهد كارتر نسبت به انجام خدمات اجتماعی از تعهد وی به تیم رپترز قویتر است. در تابستان گذشته، وی با درخواستی كه برای مبادله‌اش مطرح كرد، صاحبان این تیم و مردم شهر را حیرت زده كرد. علت این كار كارتر احساس یاس و ناكامی روزافزونش در رابطه با زیربنای تیم رپترز است؛ برای سومین بار در طی سه سال، آنها مربی جدید آورده‌اند. كارتر اظهار می‌دارد، " درست مثل این می ماند كه هر سال رئیستان عوض شود." سرانجام تیم رپترز این معامله را با تیم نتز نیوجرزی انجام داد.

در موقعیت جدیدش در تیم نتز، یك چیز مسلم است: محبوبیت وی در آمریكا و در سرتاسر دنیا كم نخواهد شد.