پاسـخ امـام حسیـن (ع)به بشر بن غالب

((امام دعا الی هدی فاجابوه الیه , وامام دعا الی ضلالهٔ فاجابوه الیها, هولا فی الجنهٔ وهو لا فی النار, وهو قوله عزوجل : (فریق فی الجنهٔ وفریق فی السعیر)[۱] . ((بـشـر بـن غـالب )) كه نام او در زمره اصحاب ائمه (ع) ذكر شده , در بین راه ازسیدالشهدا(ع) از تفسیر آیه شریفه سوره اسرا, آیه ۷۱: (یوم ندعوا كل اناس بامامهم ) سؤال كرد وپرسید اینكه خداوند متعال می فرماید: ((در روز قیامت هرجمعیتی را با امام ورهبر خودشان صدا می زنیم )), یعنی چه ؟
حضرت در پاسخ فرمود: ((امامی كه مردم را به هدایت می خواند ومردم اورااجابت می كنند وامامی كه مردم را به ضلالت وگمراهی دعوت می كند وعده ای هم اورا پاسخ (مثبت ) می دهند دسته اول در بـهـشـت ودسـتـه دوم در آتش هستند واین است معنای آیه شریفه سوره شوری , آیه هفتم كه می فرماید: دسته ای به بهشت می روندودسته ای به آتش )).
یعنی آیه شریفه سوره شوری , مبین ومفسر آیه شریفه در سوره اسرااست . ایـن از نظر قرآن مسلم است كه انسان در دنیا به هر كس وهر چیز علاقه مندباشد, در قیامت هم با او مـحشور می شود در روایت ((ریان بن شبیب )) كه محدث قمی در مقدمه نفس المهموم مسندا بـاسـی واسـطـه از ریـان بـن شبیب نقل می كند, آمده است :در روز اول محرم به خدمت حضرت رضا(ع) رسیدم ودر ضمن حدیث مفصلی , درخاتمه امام (ع) فرمود: ((یـا بن شبیب ! ان سرك ان تكون معنا فی الدرجات العلی من الجنان فاحزن لحزننا وافرح لفرحنا وعلیك بولایتنا, فلو ان رجلا تولی حجرا لحشره اللّه معه یوم القیامهٔ )).
((ای پـسر شبیب ! اگر می خواهی كه فردای قیامت با ما در درجات عالی بهشت باشی , در حزن ما محزون ودر شادی ما شاد باش , وبر تو باد كه به ولایت ما چنگ بزنی , بدان اگر كسی سنگی را هم دوست بدارد, فردای قیامت , خدای تعالی اورا باهمان سنگ محشور می كند)). وهمچنین در روایت دیگر امام صادق (ع) می فرماید: ((الا تـحـمـدون اللّه اذا كـان یـوم القیامهٔ فدعا كل قوم الی من یتولونه ودعانا الی رسول اللّه (ص ) وفزعتم الینا, فالی این ترون یذهب بكم الی الجنهٔ ورب الكعبهٔ , قالهاثلاثا))[۲] . ((آیـا خـداوندرا شكر نمی گذارید هنگامی كه روز قیامت فرا برسد, هرجمعیتی را صدا می زنند با كـسـی كـه بـه آنـان علاقه مند بوده است ومارا هم به سوی پیامبر(ص ) می خوانند وشما به ما پناه می آورید, آنگاه كجا خواهید رفت ؟
به خدای كعبه سوگند كه شمارا به بهشت می برند! حضرت این جمله را سه مرتبه تكرار فرمود)).
● مشخصات امام نور وامام نار
امام صادق (ع) در بیان مشخصات امام نور وامام نار می فرماید: ((امام نور, امروفرمان وحكم الهی را بـر امـر وحـكـم خـود مـقـدم مـی دارد, ولی امام نار به خلاف این رفتار می كند وتابع هوا وهوس خوداست ))[۳] . امـام نـور, مـردم را به سعادت در دنیا وآخرت سوق می دهد, اما امام نار همه رافدای بقای حكومت وریـاست خود می نماید, اكنون برای روشن شدن موضوع ,جریانی را از جنگ جمل نقل می كنیم تا معلوم شود كه امامان نار چگونه جمعیتی رافدای خود كردند.
● داستانی از جنگ جمل
عـلامـه فـقید ((شیخ محمد تقی شوشتری قدس سره )) از مروج الذهب نقل می كندكه : در بصره مـردی بـود گوش بریده , از علت آن جویا شدند كه چگونه گوش تو بریده شده , گفت : در جنگ جـمـل در میان كشته ها می گشتم , شخصی نظرم را جلب كرد اوسرش را پایین وبالا می برد واین شعررا زمزمه می كرد:
لقد اوردتنا حومهٔ الموت امنا
فلم تنصرف الا ونحن روا.
((بـه تـحقیق مادرمان (عایشه ) مارا تا نزدیكی مرگ آورد وبرنگشت مگر اینكه مارا سیراب از مرگ كرد)). گفتم در موقع مرگ , این چه شعری است كه می خوانی , به جای این , كلمه ((لا اله الا اللّه )) بگو, او گفت : ((ادن لقنی الشهادهٔ فصرت الیه فاستدنانی والت قم اذنی , فذهب بها,فجعلت العنه فقال : اذا صرت الی امك فقالت : من فعل بك هذا؟
فقل : عمیر بن الاهلب الضبی مخدوع المراهٔ التی ارادت ان تكون امیرهٔ للمؤمنین ))[۴] .
((نـزدیـك من بیا وشهادتین را تلقین كن , جلو رفتم كه لا اله الا اللّه را تلقین كنم ,گوش مرا برید, من هم در مقابل این عمل شروع كردم به لعن ونفرین او گفت : هرگاه به نزد مادرت رفتی واز تو سؤال كرد كه گوش تورا چه كسی برید, بگو عمیر بن اهلب كه گول زنی را خورد وآرزو داشت كه روزی امیر وفرمانروای مؤمنین بشود)).
اینها به تعبیر امیرالمؤمنین (ع) جند المراه بودند كه خودرا فدا كردند تا عائشه به حكومت برسد اما جمله ای هم از اتباع البهیمه بشنوید: طـبـری نقل می كند كه مردانی از طایفه ازد, پشكل شتر عایشه را می گرفتندوآن را باز می كردند ومی بوییدند ومی گفتند ((بعر جمل امنا ریحه ریح مسك , پشكل شتر مادرمان عایشه , بوی مشك می دهد))[۵] .

پی‌نوشتها:
۱) بحار الانوار, ۴۴/۳۱۳.
۲) مجمع البیان , ۶/۴۳۰.
۳) كافی , ۱/۲۱۶.
۴) بهج الصباغه , ۵/۱۹۲ مروج الذهب , ۲/۳۷۰.
۵) بهج الصباغه , ۵/۱۹۲ تاریخ طبری , ۴/۵۲۳ طبری , ۴/۵۲۳.

منبع : بلاغ