مدارس غیردولتی، اهداف و روشها

انقلاب اسلامی ایران پیش از هر چیز « انقلابی فرهنگی » است و لازمه ی آن توجه هرچه بیشتر به امور فرهنگی و تعلیم و تربیت است.
امروز آموزش نه تنها یک سرمایه گذاری برای بهره برداری هرچه بیشتر از منابع انسانی، بلکه اصل سازندگی نسل آینده است. در این میان نقش مدارس از همه پررنگ تر است و رسالت آموزش و پرورش از همه خطیرتر.
بار مسئولیت آنچنان سنگین است که « آموزش و پرورش » به تنهایی قادر به تحمل آن نیست و نهاد خانواده با تمام وجود باید در صحنه حاضر شود. « مدارس غیردولتی » جلوه بارز مشارکت تمام عیار خانواده ها در امر تعلیم و تربیت است. در این مدارس مدیران نظرگاه اولیاء در تربیت فرزندانشان را بیشتر اعمال می نمایند.
راه اندازی مدارس غیردولتی نه تنها یک صرفه جویی در هزینه های دولت بلکه مهم تر از آن مشارکت مردم در گرفتن خدمات آموزشی و تربیتی بیشتر از مدارس امکان برگزاری دارند.
محیطی که تحت نظارت آموزش و پرورش و خانواده و به صورت « تعاونی » و با حداقل هزینه ها جریان می یابد. مدیران این گونه مدارس باید از فرصت خدمت رسانی به جامعه استفاده نمایند و با « نوآوری » و کیفیت بخشی به خدمات آموزشی قدر حمایت های مردمی را بدانند. از این مدیران انتظار فعالیت های آموزشی ویژه همچون توجه به امر پژوهش و فن آوری، مهارتهای زندگی و کار گروهی دانش آموزان و شخصیت پروری فرهنگی و معنوی مناسب می رود.
« رویکرد » توجه به این مدارس نباید فقط از دریچه « اقتصادی » باشد، بلکه باید محصول خدمت آنان بیشتر مورد ارزیابی قرار گیرد و از مهمترین سرمایه ی در میان، یعنی « عمر » جوانان سپرده شده به آنان پرسش نمود نه فقط پرسش از درصد افزایش شهریه !!
مدیران آموزش و پرورش در سطح مناطق و استانها باید تمرکز خود را بر« هدایت و راهنمایی » مدیران مدارس در جهت کیفیت بخشی هرچه بیشتر مدارس غیردولتی انجام دهند تا مردم از مراکز خارج از مدرسه بی نیاز شوند.
مدارس به محیط شخصیت ساز تبدیل گردد و محل پرورش استعدادها و نبوغ ها گردد. خاطرات ماندنی انسان در دوران مدارس قسمتی انکارناپذیر از زندگی است که حلاوت و شیرینی آن تا آخر عمر در ذائقه انسان باقی می ماند. باید با اردوها و جشنها و مراسم مذهبی مؤثر این خاطرات را افزایش داد. همه ی این ها با حمایت بی دریغ خانواده و مسئولین آموزش و پرورش امکان پذیر خواهد بود. باید از هرگونه پشتیبانی خانواده ها از مدارس حمایت نمود و مشارکت آنان را در گردانندگی مدارس تسهیل کرد.
ترغیب خیرین مدرسه ساز به « کیفیت خدمات آموزشی » درون مدارس در کنار سخت افزار و ساختمان مدارس از جمله این موارد است.
« بازرسی ها » باید بر نوع خدمات مورد توافق نمایندگان انجمن اولیاء با مدیران متمرکز شود و نه صرفاً بر میزان « شهریه اخذ شده » . چه اشکالی دارد که مردم در حد وسعشان از مدرسه مورد علاقه فرزندشان حمایت نمایند و آموزش و پرورش به مسئولیت « نظارتی » خود برگردد؟! تمرکز گریزی و مشارکت مردم و « کاهش تصدی گری دولت » از اهداف عالی تشکیل اینگونه مدارس است و باید مدارس غیردولتی به تجلی گاه استعدادهای مدیران و دبیران و مربیان تبدیل شود تا خانواده ها از مدارس خارج از کشور به سمت داخل امید بیشتر بجویند و دانشجویان ورزیده، متعهد و علم جو از محیط مدارس وارد دانشگاه شود. اصلاح دانشگاه ها و صنعت کشور فقط از طریق کیفیت بخشی به آموزش و پرورش امکان پذیر است. باشد که از طریق توسعه مدارس غیردولتی فرصت بیشتر به مدارس دولتی جهت کاهش فاصله با اینگونه مدارس داده شود.

محسن احمدی