افغانستان، سرزمینی که گم نشده و فراموش نیز نشده است

افغانستان نمادی محکم از هزینه‌های نادیده انگاشتن ملت‌ها نسبت به نیروهای بی‌قانون هرج‌ومرج‌طلب است. این به تنهایی تلاش‌های بین‌المللی برای کمک به بازسازی آن کشور را توجیه می‌کند.
در شش سال گذشته شاهد همکاری گستردهء بین‌المللی برای بازسازی نهادهای دولتی افغانستان بوده‌ایم. قانون اساسی جدیدی پس از مشورت‌های همه‌جانبه به تصویب رسید. انتخابات ریاست‌جمهوری و پارلمانی برگزار شد. سه میلیون پناهنده پس از دهه‌ها تبعید بازگشتند.اکثریت قابل‌توجهی از جمعیت به روشنی، تلاش‌های جامعهء بین‌المللی که به‌خاطر آنان انجام می‌شود را مورد حمایت قرار می‌دهند.با این همه این پیشرفت در معرض خطر قرار دارد. بار دیگر، فرصت‌طلبان می‌خواهند برخیزند، دوباره درصدد برآیند افغانستان را به محلی بی‌قانون تبدیل کنند، مکانی بی‌ثبات، همراه با تروریسم و قاچاق_ مواد مخدر. نیت آنان از قبیل استفاده از بمب‌های انتحاری، گروگان‌گیری، کشتار مقامات دولتی و ربودن محموله‌های کمک‌رسانی خطرناک است.
سازمان ملل برای دهه‌های بسیار در افغانستان حضور داشته است. حافظهء ما به آسیب ناشی از طالبان و فراتر از آن به دوره‌ای برمی‌گردد که رقبای شبه‌نظامی برای غنایم اندک حاصل از کشوری شکست خورده ناشی از جنگ داخلی با یکدیگر نبرد می‌کردند. ما امید به روزی داریم که در آینده نهادهای دولتی افغان روی پای خود بایستند، قادر باشند با متانت با مشکلات دشوار بازسازی و توسعه مبارزه کنند، در عین این‌که امنیت و عدالت را برای مردم در مرزهای افغانستان به ارمغان می‌آورند.من معتقدم آن روز دور از دسترس نیست. نمی‌توانیم اجازه دهیم در بین خشونت‌های غیرانسانی یاغی‌های امروزی گم شود.اینجانب به وسیله حمایت قوی و پایدار بین‌المللی که به افغانستان ارایه می‌شود در برابر تمام ناامیدی‌ها و عقب‌نشینی‌های دوره‌ای قوت قلب پیدا می‌کنم.
با وجود نگرانی‌های امنیتی، پیشرفت‌های_ قابل توجهی رخ داده است. ثبت‌نام در مدارس دخترانه به گونه قابل توجهی در پنج سال گذشته افزایش یافته و شش میلیون کودک امروزه در مقایسه با کم‌تر از یک میلیون در دورهء طالبان در مدارس ثبت‌نام کرده‌اند.بیش از پنج میلیون کودک علیه فلج‌اطفال مایه کوبی شده‌اند. امری که نه تنها برای آنان مهم است بلکه برای مبارزهء جهانی ما علیه این بیماری نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. نیم میلیون افغان به آب سالم دسترسی پیدا کرده‌اند.جاده‌های جدید به کشاورزان کمک می‌کند تا محصولات خود را به بازار برسانند. امروزه کشاورزان افغان ۹۵ درصد نیازهای غله‌ای کشور را تامین می‌کنند; سال ۲۰۰۱ این رقم کم‌تر از ۵۰ درصد بود.
کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان که پس از موافقتنامهء بن تاسیس شد در حال حاضر ۹ ادارهء استانی دارد که به گونه‌ای فعال حقوق بشر را ارتقا می‌دهند. تحت حکومت طالبان، شرکت زنان در زندگی همگانی و سیاسی وجود نداشت. امروز ۲۸ درصد کرسی‌ها در پارلمان در دست خانم‌هاست.سازمان ملل متحد در کنار شرکای ملی و بین‌المللی، سازمان‌های غیردولتی و جامعهء مدنی افغان به ارایهء هرگونه کمک که دولت افغانستان برای بنا نهادن این دستاوردها نیاز داشته باشد، مبادرت می‌کند. توفیق جمعی ما بر حضور مستمر نیروی کمکی امنیتی بین‌المللی به فرماندهی ناتو و کمک دولت‌های محلی در تقریبا هر استان بستگی دارد که امنیت را برقرار کنند و طرح‌های بازسازی قابل اجرا باشند.در دسامبر، ارتش ملی افغانستان که با نیروهای بین‌المللی کمک به امنیت افغانستان ISAF پشتیبانی می‌شدند، شهر موسی قلعه در جنوب ولایت هلمند که به وسیلهء یاغیان از فوریه ۲۰۰۷ به اشغال درآمده بود، همچنین یک منطقهء عمده کشت خشخاش را مسترد کردند.
این امر به طور مشخص به وسیلهء ‌ارتش افغانستان رهبری شد و به دنبال درخواست مردم محلی روی داد. پس از مدتی مدید، اقدامات توسعه‌ای می‌توانند مجددا در موسی قلعه اجرا شود.دولت افغانستان پیش از این‌که کنترل سرنوشت خود را مجددا در دست گیرد، راه درازی در پیش دارد اما آن روز فراخواهد رسید. اقدام دشواری است. خرسندی اندکی وجود دارد. فداکاری‌های زیاد لازم است و این دلیل حضور ما در آنجاست.

به قلم بان‌کی‌مون، دبیرکل سازمان ملل متحد

منبع : روزنامه سرمایه