فوتبال جزیره در انتظار معجزه

در تمام دنیا ایتالیا به خاطر داشتن نگرشی بین المللی نسبت به فوتبال زبانزد است، این نگرش تنها به تحسین ستارگان گلزن و بازیکنان خلاق محدود نمی شود بلکه سرمربیان نیز کسانی هستند که مورد تمجید واقع می شوند. اما خلاف این موضوع را می توان به وضوح در فوتبال انگلیس دید.
اسون گوران اریکسون سال ۲۰۰۱ هدایت تیم ملی فوتبال انگلیس را به عهده گرفت تا این تیم را از مردابی که در زمان مربیگری کوین کیگان به آن فرو رفته بود بیرون آورد. سران اتحادیه فوتبال انگلیس که از نتیجه گیری تیم ملی کشورشان تحت هدایت یک مربی بومی ناامید شده بودند به اریکسون سوئدی روی آوردند تا شاید وی بتواند گره از کار مردان جزیره بگشاید.
برخلاف اقدام و طرز تفکری که سران اتحادیه فوتبال انگلیس در قبال انتصاب یک مربی خارجی برای هدایت تیم ملی کشورشان دارند، ایتالیایی ها و آلمانی ها معتقدند گماشتن یک فرد خارجی برای مربیگری در تیم های ملی کشورشان نوعی خیانت به فوتبال آنها است. به نظر می رسد نگرش این ۲ کشور درخصوص این مسأله منطقی باشد.
ایتالیا و آلمان در مجموع تا به حال ۷ قهرمانی در جام جهانی و ۴ قهرمانی در یورو ۲۰۰۸ دارند اما انگلیس تنها یک قهرمانی جام جهانی دارد که آن هم به ۴۴ سال پیش بازمی گردد. در واقع امید به اینکه انتصاب یک مربی خارجی می تواند باعث ترقی فوتبال انگلیس شود سران اتحادیه فوتبال این کشور را بر آن داشت که شانس خارجی ها برای هدایت تیم ملی کشورشان را نیز بیازمایند.
اما گاهی انسان ها روی کسانی حساب باز می کنند که هیچ شناختی از آنها ندارند زیرا به نقص ها و محدودیت های آنها واقف نیستند. بی توجهی به این موضوع سبب شد سران اتحادیه فوتبال انگلیس یک مربی خارجی را ناجی تیم ملی کشورشان قلمداد کنند.
فابیو کاپلو سرمربی ایتالیایی که اکنون هدایت تیم ملی انگلستان را برعهده گرفته از نگاه بسیاری از مردم این جزیره شخصیتی کاملا متفاوت با اسون گوران اریکسون سرمربی سابق سفیدپوشان دارد اما حقیقت این است که برای این مرد ایتالیایی اجتناب از قرار گرفتن در مسیری که اریکسون رفته بود کار بسیار دشواری است. دن فابیو با وجودتنها ۵ بازی دوستانه تیم ملی انگلیس که به ۳ پیروزی، یک تساوی و یک باخت انجامیده بود به شدت تحت فشار و مورد انتقاد واقع شده بود.
این انتقادات همان انتقاداتی بود که از اسون گوران اریکسون تا پیش از حضور تیم ملی انگلیس در جام جهانی ۲۰۰۲ به عمل می آمد. وظیفه اریکسون در زمان حضورش بر نیمکت مربیگری انگلیس پر کردن خلایی بود که از استعفای کوین کیگان پس از شکست تیم ملی این کشور مقابل آلمان به وجود آمد. این سرمربی سوئدی تزریق آرامش و شجاعت به بازیکنانش را سرلوحه اهداف خود قرار داد. ترتیب دادن سفرهای کوتاه مدت برای تیم یکی از برنامه هوشمندانه اریکسون بود. برطرف کردن اختلافات و درگیری میان بازیکنان ملی پوش منچستر یونایتد و لیورپول اقدام مثبت دیگری بود که این مرد سوئدی در زمان حضورش در انگلیس انجام داد.
کاپلو درست در زمانی هدایت تیم ملی انگلیس را بر عهده گرفت که همه از وی توقع داشتند بازیکنان تیمش را به خاطر رسوایی باخت مقابل کرواسی در ویمبلی و نرسیدن به یورو ۲۰۰۸ گوشمالی دهد. اکثر قریب به اتفاق مردم انگلیس با تبدیل شدن هتل تیم ملی که باید از این به بعد به اردوگاهی نظامی تبدیل شود، موافق بودند از این رو بود که اعمال قوانین سختگیرانه کاپلو همچون سروقت حاضر شدن در تمرینات، محدودیت در استفاده از تلفن همراه و فراتر از آنها دسته جمعی ناهار خوردن بازیکنان با رضایت سران اتحادیه فوتبال و مردم جزیره مواجه شد. افتخارات کاپلو و اریکسون در عرصه مربیگری بر هیچ کسی پوشیده نیست. کاپلو تقریبا در هر تیمی که مربیگری آن را بر عهده داشته به قهرمان رسیده است. اریکسون نیز در ۳ کشور متفاوتی که مربیگری کرده، قهرمانی های متعددی به دست آورده است. اما این موضوع باعث شده فراموش کنیم آنها نیز همچون هر انسان دیگری جایزالخطا هستند. هر دوی این مربیان توسط اتحادیه فوتبال انگلیس جذب شدند زیرا جای دیگری از آنها دعوت به عمل نیامده بود. کاپلو ۱۱ روز پس از به قهرمانی رساندن رئال مادرید در لالیگا از سمت خود اخراج شد که دلیل آن به عقیده رومن کالدرون فقدان هیجان در بازی سفیدپوشان سانتیاگو برنابئو بود اریکسون نیز در حالی عهده دار هدایت سفیدپوشان جزیره شد که سران لاتزیو پس از قهرمانی این تیم در سری A احساس کردند او فصل بعد توانایی دفاع از این عنوان را ندارد.
در انگلیس تصور می شود تحقق رویاهای رسیدن به موفقیت با حضور مربیان خارجی میسر است. این طرز برداشت از آنجا نشأت می گیرد که انگلیسی ها شناختی از توانایی و ضعف های این مربیان را ندارند. اریکسون تصمیم می گیرد به کریس پاول، مدافع چپ ۳۱ ساله چارلتون فرصت بازی در تیم ملی را بدهد و با تشویق و حمایت گسترده مواجه شود.
کاپلو نیز از جیمی بولارد بازیکن فولام که تجربه بازی در تیم ملی را ندارد دعوت به عمل می آورد و باز هم مورد تحسین واقع شود. این در حالی است که شاید اگر این تصمیمات در هر کشور دیگری غیر از انگلیس گرفته می شد موجی از انتقادات به دنبال آن به راه می افتاد. کاپلو و اریکسون اگر چه از لحاظ خلق و خوی متفاوت هستند اما هر دوی آنها افرادی آینده نگر و مصلحت گرا به شمار می روند. شیوه مربیگری اریکسون بدون شک موفقیت های خاص خودش را داشت.
شروعی طوفانی با شکست ۵- یک آلمان در مونیخ آن هم در مقدماتی جام جهانی و تنها شکست در آن رقابت ها مقابل ایرلند شمالی کارنامه ای خوب برای اریکسون به شمار می رفت. او که اکنون هدایت تیم ملی مکزیک را بر عهده گرفته با کسب پیروی ۲- یک مقابل هندوراس و تبدیل کردن تیمش به بهترین تیم منطقه کونکاکاف نشان داده مربیگری را به خوبی بلد است. طبیعی بود پس از ۵ سال حضور در نیمکت مربیگری انگلیس، اریکسون از این تیم جدا شود زیرا وقت آن رسیده بود فاز جدیدی در زندگی او و اردوی ملی پوشان جزیره به وجود آید. اما اکنون کاپلو بسیار سریع تر از آنچه که تصور می شد با موج شدید انتقادات دست و پنجه نرم می کند و به شرایطی گرفتار شده که اریکسون در سال های آخر مربیگری اش تجربه کرد. تفاوت کاپلو و اریکسون جزیی است. اریکسون خوش شانس بود که دیوید بکام و مایکل اوون را در روزهای اوجشان در اختیار داشت و با مشکلات اخلاقی وین رونی دست و پنجه نرم نمی کرد. اگرچه نمی توان منکر این قضیه شد تیمی که کاپلو اکنون در اختیار دارد کم از تیم اریکسون ندارد اما باید پذیرفت که او یک جادوگر نیست که بتواند فوتبال از پایه مشکل دار انگلیس را در عرض چنین مدت کوتاهی به سر منزل مقصود برساند، همانطور که اریکسون نبود. این تصور که سرانجام فردی پیدا خواهد شد و فوتبال انگلیس را از مردابی که در آن گرفتار شده نجات خواهد داد، امیدی واهی است. فوتبال انگلیس تنها زمانی شکوفا خواهد شد که بتواند مسوولیت پرورش بازیکنان و مربیانی با طرز تفکر عاقلانه و تشنه رسیدن به پیروزی بیشتر را برعهده بگیرد.

منبع : Guardian
یاسر احمدی

منبع : روزنامه ایران ورزشی