سـردبـیـران خـبـر در دنـیـای امــروز

آیا به سردبیران نیاز داریم؟ من نمی‌توانم از طرح این پرسش خودداری کنم، هرچند که می‌دانم یکی دو تا قلم به دست این پرسش را بهانه قرار خواهند داد و خواهند گفت که آن‌ها، همانند مشاورانی هستند که در لحظات حساس مانند زمانی که شخص برای انجام عمل جراحی به زیر تیغ می‌رود، عمل می‌کنند. اما از نظر روزنامه‌ها، خصوصا روزنامه‌های منطقه‌ای در بریتانیا و ایالات متحده، کار آنان همانند جدا کردن استخوان از مغز آن است و معتقدند که ارزش آن را دارد که سوال شود: آیا وجود سردبیران برای روزنامه‌ها اکنون یک نعمت است؟
در وبلاگ، من یک اتاق خبر فرضی با یک صد خبرنگار دارم که سی درصد آنان مطابق رویه قضایی فعلی، خیلی هم سخت‌گیر نیستند و می‌پرسند زمانی که با ضرورت کاهش کارکنان مواجه می‌شویم، اولویت حضور در سر کار، با چه کسانی است؟ در اتاق خبر فرضی من، گزارش‌دهی مهمترین اولویت را دارد. هرچه روزنامه‌نگاری اصولی‌تر باشد، به همان نسبت ارزش و اعتبار آن بالاتر و در نتیجه فرصت مناسب‌تری هم برای برجسته شدن آن است، در شرایطی که امکان جستجو و لینک دادن وجود داشته باشد. اگرچه خبرهای فوری و مهم ارزشمند هستند، اما من به نفع خبرنگاری حوزه‌ای کوتاه می‌آیم.
زمانی که این خبرنگاران مطالب مربوط به حوزه خبری خود را در وبلاگشان پوشش می‌دهند، مردم را با دیدگاه‌ها و کامنت‌های گذاشته شده در انتهای مطلب، شریک و سهیم می‌سازند و در برخی موارد نیز از مردم و مخاطبان خود می‌خواهند تا در مورد شیوه گزارش‌دهی، جمله‌بندی، رعایت اصول نگارشی، تکمیل خبر و... مشارکت کنند. بنابراین، این دیدگاه‌های به اشتراک گذاشته شده، همانند یک مرکز راهنمایی عمل کرده و ایده اصلاح مطلب تهیه شده را هدایت می‌کند. دیگر اصلاح مطلب و جابجایی ویرگول و کاما، کاری عبث به نظر می‌رسد. چراکه خوانندگان وبلاگ من، سردبیران و گزارشگران من هستند.
ما سعی می‌کنیم در ابتدا به صورت online مطالب خود را انتشار دهیم و سپس به تدریج آن را اصلاح کنیم. در واقع ما روزنامه‌نگاران وبلاگی، کارهای خبری خود را بصورت نیمه آماده ارایه می‌کنیم تا به تدریج تکمیل و پخته‌تر شود.
در سرویس ارایه اخبار به‌صورت همزمان ( online ) سردبیران را نیاز نداریم تا برگ اخبار را برای تنظیم و صفحه‌بندی در اندازه مورد نظرش کپی کند. ما از قالب‌هایی استفاده می‌کنیم که هر کس به راحتی می‌تواند آن را پر کند (کامنت بگذارد) و هیچ محدودیتی از نظر فضا برای درج اخبار و گزارش‌ها نداریم. آنچه که کمبود به نظر می‌رسد، کم توجهی به این صفحه‌هاست.
زمانی که خوانندگان بیشمار و ناشناس به طور آنلاین در سایت‌های مختلف خبری Media Gawker گشت می‌زنند، در واقع کار سردبیران خبر را تخته می‌کنند و با رفتن به موضوعات مختلف به طور مستقیم و بدون واسطه، از طریق جستجو کردن یا کلیک کردن بر روی لینک‌ها، اخبار را دنبال می‌کنند. حالا آیا جای تعجب نیست که با این اوضاع، احوال، به یک سردبیر نیاز داشته باشیم، تا مطالب ما را گزینش یا اصلاح کند.
البته هنوز هم سر دبیران نقش خواهند داشت، ولی نقش آنها متغیر است. همانطور که روزنامه‌ها در سایه همکاری‌ها منتشر می‌شوند، ضرورت دارد که سردبیران نیز شبکه‌هایی متشکل از مردم عام و کارکنان تشکیل دهند و از این طریق نقش هماهنگ کنندگی خود را در جامعه ایفا کنند.
من چنین تصور می‌کنم که سردبیران نقش مربیان و معلمان را در کمک به بهبود ارتباط بین شبکه‌ها، ایفا می‌کنند. سردبیران نعمتی هستند که ما باید به آنها میدان عمل بدهیم، اما از آنجاکه ماهیت شغل آنها تغییر می‌یابد، شخصیت آنها نیز تحت تاثیر این تغیر قرار می‌گیرد. سردبیران باید به مربیان مهربان و صمیمی‌ تبدیل شوند که وظیفه آنها در دنیای مجازی پیدا کردن مطالب خوب باشد. آنها باید مهربان‌تر باشند.

منبع : خبرگزاری ایسنا