چهارشنبه, ۱۲ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 1 May, 2024
مجله ویستا


آل‌پاچینو، معیار بازیگری‌


آل‌پاچینو، معیار بازیگری‌
این‌ مرد كوچك‌اندام‌ با آن‌ نگاه‌ عمیق‌ ولی‌ بدبین‌اش‌، اكنون‌ بزرگترین‌ است‌. بله‌، «آل‌» بزرگترین‌ است‌، هم‌ برای‌ مردم‌ و هم‌ برای‌ دیگر بازیگران‌ كه‌ خودشان‌ را با معیار «آل‌پاچینو» اندازه‌ می‌گیرند... بله‌، این‌ ریزاندام‌ معمولی‌ معیار بزرگی‌ در سینمای‌ قرن‌ شده‌ است‌.
كمتر كسی‌ است‌ كه‌ عمق‌ نقش‌هایی‌ را كه‌ «آل‌» عزیز و كبیر و دوست‌داشتنی‌ ما بازی‌ می‌كند، درك‌ نكند. كمتر بازیگری‌ است‌ كه‌ نقش‌هایی‌ چون‌ او را بازی‌ كند و در ورطه‌ گیجی‌ نیفتد. آخرچه‌ كسی‌ مثلاً می‌تواند نقش‌ بدبین‌، نامتعادل‌ و پر از تناقض‌ «آل‌» را در «بوی‌ خوش‌ زن‌» بازی‌ كند و جان‌ سالم‌ هم‌ به‌ در ببرد؟ مگر می‌شود مثل‌ «آل‌» بود؟ «دیوید تامسن‌» در مقاله‌یی‌ نوشته‌: «در سال‌ ۱۹۷۷ تلویزیون‌ امریكا پدرخوانده‌ ۱ و ۲ را با هم‌ تركیب‌ كرد و برحسب‌ توالی‌ زمانی‌ به‌ نمایش‌ گذاشت‌. این‌ مساله‌ یك‌ مساله‌ بزرگ‌ را برملا كرد: در حالی‌كه‌ براندو و دنیرو برای‌ این‌ دو فیلم‌ اسكار برده‌ بودند و آل‌ از این‌ مساله‌ بی‌نصیب‌ مانده‌ بود، اما كار تلویزیون‌ امریكا ناخودآگاه‌ برملا كرد كه‌ آل‌ است‌ كه‌ حاكم‌ پدرخوانده‌ است‌ و نه‌ هیچ‌ بازیگر دیگری‌... زهر انتقام‌ و پارانویا در بازی‌ او كاملاً متقاعد كننده‌ است‌ و این‌ از جادوی‌ حضور او می‌آید...»
جادوی‌ حضور پاچینو در كل‌ كارهایش‌ قابل‌ ردیابی‌ است‌. حتی‌ در نقش‌ جوان‌ هرویینی‌ فیلم‌ «وحشت‌ در نیدل‌ پارك‌» كه‌ ظاهراً جزو كارهای‌ خام‌ اوست‌، اما «آل‌پاچینو» كار خام‌ ندارد. او «آل‌پاچینو» است‌: یك‌ نیمه‌ ایتالیایی‌ امریكایی‌ دیوانه‌ بازیگری‌، با فیزیكی‌ ریز، صدای‌ گرفته‌، نگاهی‌ عمیق‌ و استعدادی‌ فراوان‌ كه‌ بسرعت‌ بدل‌ به‌ ستاره‌یی‌ فروزان‌ در تاریخ‌ سینما می‌شود و جایگاهش‌ چنان‌ است‌ كه‌ اصلاً و اساساً تصور خیلی‌ فیلم‌ها بدون‌ حضور او ممكن‌ نیست‌ و شگفت‌ كه‌ این‌ فیلم‌ها، خود از شاهكارهای‌ تاریخ‌ سینمایند...
● تمام‌ فیلم‌های‌ آل‌ پاچینو؛ بعدازظهر سگی‌ -وكیل‌ مدافع‌ شیطان‌
من‌، ناتالی‌ (۱۹۶۹)، وحشت‌ در نیدل‌ پارك‌ (۱۹۷۱)، پدرخوانده‌ (۱۹۷۲)، مترسك‌ (۱۹۷۳)، سرپیكو (۱۹۷۳)، پدرخوانده‌ ۲ (۱۹۷۴)، بعدازظهر سگی‌ (۱۹۷۵)، بابی‌دیرفیلد (۱۹۷۷)، عدالت‌ برای‌ همه‌ (۱۹۷۹)، گشت‌زنی‌ (۱۹۸۰)، نویسنده‌! نویسنده‌! (۱۹۸۲)، صورت‌ زخمی‌ (۱۹۸۳)، انقلاب‌ (۱۹۸۵)، دریای‌ عشق‌ (۱۹۸۹)، دیك‌ تریسی‌ (۱۹۹۰)، پدرخوانده‌ ۳ (۱۹۹۰)، مدونا: صداقت‌ یا جرات‌ (۱۹۹۱)، جانی‌ و فرانكی‌ (۱۹۹۱)، گلن‌ گری‌ گلن‌ راس‌(۱۹۹۲)، بوی‌ خوش‌ زن‌ (۱۹۹۲)، راه‌ كارلتیو (۱۹۹۳)، جوناس‌ در صحرا (۱۹۹۴)، التهاب‌ (۱۹۹۵)، سالن‌ شهر (۱۹۹۶)، در پی‌ ریچارد (۱۹۹۶)، دانی‌ براسكو (۱۹۹۷)، وكیل‌ مدافع‌ شیطان‌ (۱۹۹۷)، نفوذی‌ (۱۹۹۹)، هر یكشنبه‌ (۱۹۹۹)، قهوه‌ چینی‌ (۲۰۰۰)، بی‌خوابی‌ (۲۰۰۲)، سیمون‌ (۲۰۰۲)، مردمی‌ كه‌ می‌شناسم‌ (۲۰۰۳)، ژیلی‌ (۲۰۰۳)، فرشته‌ها در امریكا (۲۰۰۳)، تاجر ونیزی‌ (۲۰۰۴)، دو نفر برای‌ پول‌ (۲۰۰۵)، هشتاد و هشت‌ دقیقه‌ (۲۰۰۶) (در مراحل‌ پس‌ از تولید)، ریفی‌ فی ‌(۲۰۰۷) (در مرحله‌ پیش‌ از تولید).
● تمام‌ جوایز آل‌ پاچینو؛بوی‌ خوش‌ موفقیت‌!
نامزدی‌ اسكار برای‌ فیلم‌های‌ پدرخوانده ‌(۱۹۷۳)، سرپیكو (۱۹۷۳)، پدرخوانده‌ ۲ (۱۹۷۵)، بعدازظهر سگی‌ (۱۹۷۶)، عدالت‌ برای‌ همه‌ (۱۹۸۰)، دیك‌ تریسی‌ (۱۹۹۱)، گلن‌ گری‌ گلن‌ راس‌ (۱۹۹۳)، بوی‌ خوش‌ زن‌ (۱۹۹۳)
برنده‌ جایزه‌ اسكار برای‌ فیلم‌ «بوی‌ خوش‌ زن‌» (۱۹۹۳)
نامزدی‌ در آكادمی‌ فیلم‌ بریتانیا برای‌ فیلم‌های‌ پدرخوانده‌ (۱۹۷۳)، سرپیكو (۱۹۷۵)، بعدازظهر سگی‌ (۱۹۷۶)، پدرخوانده‌ ۲ (۱۹۷۶) و دیك‌ تریسی‌ (۱۹۹۱)
جایزه‌ آكادمی‌ فیلم‌ بریتانیا برای‌ فیلم‌های‌ پدرخوانده‌ ۲ و بعدازظهر سگی‌ (۱۹۷۶)
جایزه‌ بهترین‌ هنرپیشه‌ مرد از طرف‌ انجمن‌ منتقدان‌ بوستون‌ برای‌ فیلم‌ «دانی‌ براسكو» (۱۹۹۷)
جایزه‌ اتحادیه‌ كارگردانان‌ امریكا برای‌ كارگردانی‌ فیلم‌ «در پی‌ ریچارد (۱۹۹۷)
نامزد جوایز گلدن‌ گلاب‌ برای‌ فیلم‌های‌ پدرخوانده‌ (۱۹۷۳)، سرپیكو (۱۹۷۴)، پدرخوانده‌ ۲ (۱۹۷۵)، بعدازظهر سگی‌ (۱۹۷۶)، بابی‌ دیر فیلد (۱۹۷۸)، عدالت‌ برای‌ همه‌ (۱۹۸۰)، نویسنده‌! نویسنده‌! (۱۹۸۳)، صورت‌ زخمی‌ (۱۹۸۴)، دریای‌ عشق‌ (۱۹۹۰)، دیك‌ تریسی‌ (۱۹۹۱)، پدرخوانده‌ ۳ (۱۹۹۱)، گلن‌ گری‌ گلن‌ راسن‌ (۱۹۹۳)، بوی‌ خوش‌ زن‌ (۱۹۹۳)
برنده‌ جایزه‌ گلدن‌ گلاب‌ برای‌ فیلم‌های‌ سرپیكو (۱۹۷۴) و بوی‌ خوش‌ زن‌ (۱۹۹۳)
برنده‌ جایزه‌ سیسیل‌ ب‌ دومیل‌ بخاطر یك‌ عمر فعالیت‌ هنری‌ در سال‌ ۲۰۰۱
برنده‌ جایزه‌ «گوتهام‌» بخاطر یك‌ عمر فعالیت‌ هنری‌ در سال‌ ۱۹۹۶
برنده‌ جایزه‌ بهترین‌ هنرپیشه‌ برای‌ فیلم‌ «بعدازظهر سگی‌» (۱۹۷۵) از طرف‌ جامعه‌ منتقدان‌ سینمایی‌ لس‌آنجلس‌
نامزد جایزه‌ MTV‌ برای‌ بهترین‌ نقش‌ منفی‌ در فیلم‌ «وكیل‌ مدافع‌ شیطان‌» (۱۹۹۷)
برنده‌ جایزه‌ بهترین‌ هنرپیشه‌ انجمن‌ ملی‌ نقد برای‌ فیلم‌های‌ پدرخوانده‌ (۱۹۷۲) و سرپیكو (۱۹۷۳)
برنده‌ جایزه‌ فستیوال‌ بین‌المللی‌ سانفرانسیسكو برای‌ فیلم‌های‌ «بعدازظهر سگی‌» (۱۹۷۵) و یك‌ عمر فعالیت‌ هنری‌ (۱۹۹۶)
برنده‌ جایزه‌ یك‌ عمر فعالیت‌ هنری‌ از طرف‌ جشنواره‌ فیلم‌ ونیز
دامون‌ بهاری‌
منبع : روزنامه اعتماد


همچنین مشاهده کنید