سال ها تلاش زنان بریتانیا برای رسیدن به حق رأی

«املین پنكهارت» متولد منچستر - انگلستان در طول دوران انقلاب صنعتی انگلستان به دنیا آمد. پدر و مادر او جزو فعالان جنبش های اصلاح طلبانه بودند. گفته می شود كه املین قصد داشته است كه دنیا را تغییر دهد. در سال ۱۸۷۹ او با «ریچارد پنكهارت» (Richard Pankhurst) ازدواج كرد و ریچارد در آن زمان عضو پارلمان كشور انگلستان بود و با همراهی و مساعدت همكارش فیلوف جان استوآرت میل نخستین طرح پیشنهادی دادن حق رأی به زنان را مطرح كرد. ریچارد و املین دارای ۳ فرزند به نام های كریستبل، سیلویا و آدلا بودند كه هر سه آنها همراه و یاری دهنده پدر و مادر خود به شمار می رفتند و سعی می كردند تا آنجا كه ممكن است در فعالیت های آنها سهیم باشند. املین به همراه همسرش ریچارد برای گذراندن یك دوره كلاس های مربوط به حقوق و قانون گذاری مجبور شدند به لندن عزیمت كنند اما تمامی تلاش های او به دلیل داشتن دیدگاه های افراطی تكذیب و انكار شد. به دلیل وضعیت بد اقتصادی املین یك مغازه زیورآلات اشیا تجملی باز كرد زیرا به هر طریقی كه شده بود او ناچار بود خانواده اش را تأمین كند.
● آغاز فعالیت ها و جنبش ها
در سال ۱۸۹۳ نیوزیلند با حق رأی و شركت زنان در انتخابات موافقت كرد در حالی كه زنان بریتانیای كبیر همچنان از دستیابی به این هدف فرسنگ ها فاصله داشتند تا زمانی كه املین اتحادیه حق رأی برای زنان را تأسیس كرد. این اقدام املین باعث شد تا بریتانیای كبیر به طور جدی راجع به دادن حق رأی به زنان فكر كند.
سال ۱۸۹۴ به عنوان نقطه عطفی در تاریخ بریتانیا محسوب می شود، در این سال بود كه زنان متأهل این حق را پیدا كردند كه تنها در انتخابات محلی شركت كنند البته ناگفته نماند كه آنان همچنان حق رأی دادن در انتخابات ملی را هنوز پیدا نكرده بودند. املین از اینكه زنان می توانستند حتی در انتخابات محلی شركت كنند احساس غرور و خوشحالی می كرد اما می دانست كه هنوز جنگیدن در این مورد نه تنها پایان نیافته است بلكه شروع شده است.
در سال ۱۸۹۸ همسر املین ریچارد از دنیا رفت بعد از آن املین سمتی را در دفتر ثبت احوال كسب كرد. شغل جدید او این فرصت را برایش به وجود آورد تا در مورد زنان، فعالیت ها و حتی تقلا كردن آنها برای زندگی بیشتر بداند و آگاهی پیدا كند.
اتحادیه سیاسی و اجتماعی زنان (wspu) در سال ۱۹۵۳ توسط املین تأسیس شد. این گروه از زنان در تظاهرات دموكراتیك و فعالیت های مردمی شركت می كردند.
در سال ۱۹۵۸ زنان طرفدار حق رأی و انتخابات زنان به دلیل سختگیری های دولت و اعمال فشار در مورد دادن حق رأی به زنان شیشه های خانه نخست وزیر را شكستند. این اقدام یعنی شكستن پنجره های اعضای دولت برای زنان امری عادی شده بود. در همان سال زنان عضو اتحادیه تظاهراتی را در لندن برپا كردند و تلاش كردند كه وارد مجلس عوام این كشور بشوند. به دنبال این وقایع پلیس تعداد زیادی از زنان را دستگیر كرد كه املین نیز جزو آنها بود. آنها در زندان اعتصاب غذا كردند. بعد از گذشت ماه ها از فعالیت های زنان اتحادیه در بریتانیای كبیر املین جزو ۱۰ نفری بود كه همچنان اعتصاب غذا را ادامه داده بود سپس پارلمان مجبور شد تا سیاستی جدید را اتخاذ كند. او به اعتصاب كنندگان اجازه داد تا از زندان آزاد شوند اما در شرایطی كه آنها به محكومیتشان ادامه دهند بعد از اینكه دوباره قوای جسمانی خود را بازیافتند.
به رغم تمامی اعتراضات در مورد دادن حق رأی به زنان اتحادیه جنگ های خود را هرچه بیشتر شدت دادند. در سال ۱۹۱۳ تعدادی از زنان عضو اتحادیه تلاش كردند كه آپارتمان چند نفر از اعضای دولت را كه با دادن حق رأی به زنان مخالفت می كردند به آتش بكشند. همچنین جایگاه تماشاچیان مسابقات ماشین سواری و كلوپ گلف نیز توسط همین افراد به آتش كشیده شد.
بالاخره در سال ۱۹۱۸ نخست وزیر وقت «دیوید جرج» این اجازه را داد تا زنان بالای ۳۰ سال می توانند در انتخابات شركت كنند.
و در نهایت سال ۱۹۲۸ زمانی بود كه حق رأی دادن زنان آزاد شد در همان سنی كه مردان می توانستند رأی دهند و بالاخره املین قبل از مرگش توانست به هدفی كه همیشه در ذهن او بود دستیابی پیدا كند و آرزوهایش به حقیقت بپیوندند.

مهسا مقدمی

منبع : مطالب ارسال شده