پنجشنبه, ۱۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 2 May, 2024
مجله ویستا
عوامل شرمندگی
در بخشی از اظهارات این مقام دولتیآمده بود: <كوتوله‌هایی هم داریم كه نهایت ایدهآلشان گوجه فرنگی است. این افراد زمانی كه گوجه فرنگی سالا‌دشان كم می‌شود نعره می‌زنند، گرچه تعداد شان كم است و در مجلس هم هستند.
ما خجالت می كشیم كه یك نماینده از گوجه فرنگی حرف می‌زند، شما هیچ وقت نیامدید از موتور جت كه مثلا‌قرار بود در سال ۷۷ به اتمام برسد صحبت كنید.>البته اگر ادبیات مورد استفاده توسط این مقام فرهنگی نادیده گرفته شود، اظهارات او قابل قبول است.اما آیا واقعا تنها عامل خجالت در كشور ما ، اعتراض نمایندگان مجلس به گرانی گوجه فرنگی است؟
آیا شرایط اقتصادی ایجاد شده درماههای اخیر كه گوجه فرنگی را به یك دغدغه مردم و نمایندگان آنها تبدیل كرده است <خجالت آور > نیست؟ آیا به شوخی گرفتن عوامل و شرایط اقتصادی منجر به گرانی برخی اقلا‌م مانند گوجه فرنگی و تبدیل آن به سوژه شوخی با نمایندگان كه نتیجه آن در افزایش بی سابقه قیمت خرید و اجاره مسكن و سایر اقلا‌م مورد نیاز مردم متجلی شده است، باعث خجالت دولتمردان نیست؟
كسـی كه به خاطر بی‌توجهی به <تاخیر در راه‌اندازی موتور جت> و تبدیل <گرانی گوجه فرنگی> به دغدغه نمایندگان، احساس خجالت می كند اگر به اطراف خود نگاه كند عوامل بسیار دیگری نیز برای شرمندگی خواهد یافت كه از جزئی ترین مسائل تا امور كلا‌ن را در برمی‌گیرد.
مثلا اینكه <ناتوانی سیستمهای دولتی در صدور بدون اشتباه كارتهای سوخت و یا ضعف در رساندن به موقع كارتها به دست مردم ، باعث سردرگمی چندین ماهه صدها هزار نفر شده است، اینكه به گفته رئیس جمهور به دلیل اشتباه وزارت مسكن در تبلیغ وامهای مسكن، قیمت مسكن آنقدر بالا رفته است كه فریاد اعتراض دوست و دشمن بلند است ، اینكه به دلیل عدم هماهنگی دولت با مجلس برسر ساعت كار بانكها و ساعت رسمی كشور، ۵/۱ سال است كه این موضوعات در دستور كار مجلس است، اینكه برخلا‌ف اصل عزتمندی، توضیح در مورد یك مقاله مندرج در روزنامه كیهان به رئیس دستگاه دیپلماسی كشور سپرده می شود تا بدون هر گونه تاخیر به محضر مدعیان مالكیت بر جزایر سه گانه ایرانی برود تا مبادا خاطر شریف چشم دوختگان به بخشی از خاك كشورمان آزرده شود و ...> و دهها مثال دیگر موضوعاتی است كه اگر قرار بر شرمندگی باشد، قطعا خجالت آورتر از آن است كه چند نماینده مردمی به خاطر گرانی یكی از معدود اقلا‌م قابل دسترسی برای بسیاری از خانواده‌های ایرانی، در برابر رئیس جمهور فریاد بزنند. شخصیـت فـرهنگـی دولـت نهـم كه در برابر اعتراض به حق نمایندگان مجلس می غرد و آن را <نعره> می‌نامد همان كسی است كه دو سال قبل در مصاحبه با یك شبكه ماهواره ای از مهربانی خود و دوستانش با برخی خوانندگان ایرانی مقیم لس آنجلس صحبت كرد و حتی بازگشت آنها به ایران را بلا‌مانع دانست.
آیا او اكنون احساس خجالت نمی كند كه پس از دو سال، نه تنها دولت متبوع او موفق به تزریق مهرورزی های بی مثال در سطح جامعه و حتی در میان سیاستمداران نشده است، بلكه رابطه دولت و مجلس نیز به سطحی رسیده است كه اعتراض نماینده مجلس را <نعره> می نامند و به خاطر این <نعره>، احساس خجالت می كنند!؟
راستی اگر قرار باشد از واژه <نعره> استفاده كنیم این واژه بیشتر برازنده برخی <آوازهای كوچه بازاری همان لس آنجلسی ها> است یا فریاد همراه با سوز نمایندگان به خاطر محرومیت هموطنان از گوجه فرنگی و اقلا‌م فراوان دیگر!؟ اگر قرار بر خجالت باشد كدام موضوع خجالت آورتر است: <اینكه تعدادی از نمایندگان مجلس در برابر رئیس جمهور فریاد بزنند و این فریاد، یكی از زیر دستان رئیس جمهور را آنقدر عصبانی كند كه آن را <نعره> بنـامنـد> یـا اینكـه <در كشـور اسـلا‌مـی به ساحت رسول اكرم <ص> اهانت شود و هیچ مقام دولتی برای اثبات شرمندگی خود حاضر به استعفا نشود !؟>
ما هم موافقیم كه بعضی اظهارات و اقدامات، خجالتآور است از جمله اینكه مقامات مهرورز ایران برای طوفان زدگان كاترینای آمریكا دل بسوزانند اما بی توجهی بـرخـی زیـردستـان آنها باعث اعتراض تعدادی از نمایندگان مجلس ایران شود كه <وضعیت بهداشتی و رفاهی آسیب دیدگان از طوفان گونو در جنوب و جنوب شرق ایران ، بحرانی است> البته مشاور محترم می تواند این اعتراضات را هم <نعره> بنامد و احساس خجالت كند <كه این نعره، كلا‌م لطیف مقامات ایرانی خطاب به شهروندان آمریكایی و یادآوری ضعف های مقامات آن كشور در تامین رفاه برای آمریكایی ها را تحت الشعاع قرار داده است.>
اما از همه اینهاخجالت آور تر آن است كه هیچ یك از نمایندگان مجلس در مقام دفاع از خود بر نمیآیند و اجازه می دهند كه در كنار سایر محبوبیت های اجتناب پذیر یا اجتناب ناپذیر ، اظهار نظر آنها در مورد جزئی ترین امور زندگی مردم نیز بدین گونه مورد تحقیر و تمسخر قرار گیرد.
منبع : روزنامه آفتاب یزد
