به‌یاد آورید که رشد همواره امری خانوادگی نیست

به‌محض آغاز درون‌نگری و تجربه بینش‌های نو درباره جهان و جایگاهتان در آن، کاملاً طبیعی است که بخواهید اعضاء خانواده‌تان را در این کشف سهیم کنید.
شاید بخت و اقبال یاری کند و در همان هنگام که شما آماده‌اید، اعضاء خانواده‌تان نیز آمادگی کشف حیطه‌های درونی را داشته باشند. اما احتمال زیادتر این است که خودتان آماده باشید، اما همسر و فرزندانتان آمادگی نداشته باشند. آماده‌ پذیرش این امکان باشید و آن را بزرگ نکنید. آنها نیز به موعد خود، رهسپار این راه خواهند شد. شاید هم رهسپار نشوند.
اگر خود را در چنین موقعیتی می‌بینید، مدتی صمیمانه به ندای درونتان گوش بسپرید. دریابید چگونه می‌توانید بی‌آن‌که از خانواده‌‌تان جدا و بیگانه شوید، به راهتان ادامه دهید. وظیفه یا رسالت‌تان این است که زندگی‌تان را به شکلی تنظیم کنید که بتوانید به کشفیات درونی‌تان ادامه دهید، بی‌آن‌که هیچ‌یک از اطرافیانتان احساس ناآسودگی یا تهدید کند.
چگونگی پیشروی‌تان به‌میزان ارتباط مؤثری بستگی دارد که پیشاپیش برقرار کرده‌اید. آرام و بی‌شتاب در راهتان گام بردارید. از آنها نیز نخواهید که همگام شما شوند و به شما بپیوندند. فقط امیدوار باشید که آن‌قدر تفاهم داشته باشند که پذیرای راهتان برای خودتان باشند.
تنها امیدی که می‌توانید داشته باشید تفاهم و پذیرش آنها است.
اگر در این لحظه تفاهم و پذیرش آنها را نیز ‌نمی‌توانید داشته باشید، بیاموزید خودتان مشاور خویشتن باشید. و هیچ‌کس دیگر را در این روند، خطاکار قلمداد ننمائید. آموختن کنار آمدن با واکنش‌های نزدیکانتان می‌تواند بخش مهمی از فرایند رشدتان باشد. شاید بزرگترین توان آزمائی‌تان پذیرش موقعیت ـ به‌همان صورتی‌که هست ـ و ادامه راهتان در آن وضعیت باشد.

منبع : مطالب ارسال شده