پیشینه هابل

در سال ۱۹۲۳ هرمان ابرت، که یکی از بزرگان صنایع موشکی آلمان، در نوشتاری به امکان قرارگیری تلسکوپی در مدار، توسط موشک، اشاره کرد. در سال ۱۹۴۶ دانشمند دیگری بنام لیمان اسپیتزر، به بررسی مزایای بهره گیری از تلسکوپی در آنسوی جو آشفته زمین پرداخت. لیمان وجود گازها و گرد و غبار موجود در جو زمین را عامل افت کیفی تصاویر بدست آمده از اجرام آسمانی می دانست. در سالهای ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ میلادی دانشمندان بر لزوم بهره گیره از تلسکوپی بزرگ در خارج از جو زمبن توافق داشتند ولی سفینه‌ای که بتواند تلسکوپی بزرگ و کار آمد را در مدار قرار دهد، وجود نداشت. با ساخته شدن شاتل فضایی و امکان حمل محموله‌های بزرگ پروژه ساخت تلسکوپ فضایی سرعت گرفته و سر انجام در سال ۱۹۸۵ یک عدد تلسکوپ فضایی توسط ناسا آماده قرارگیری در مدار بود. بعدها این ابزار پیچیده و دقیق بیاد اخترشناس بزرگ امریکایی، هابل نام گرفت. تا سال ۱۹۹۰ که مشکلات حمل تلسکوپ فضایی برطرف می گشت، از آخرین فناوری‌ها، برای به روزآوری و ارتقا ابزارهای دقیق تلسکوپ فضایی استفاده شد. از جمله یاخته‌های خورشیدی، رایانه‌ها و ابزارهای مخابراتی و هدایت آن ارتقا یافت و آزمایشهای بسیاری برای اطمینان از صحت کارکرد تلسکوپ فضایی به عمل آمد. در نهایت در سال ۱۹۹۴ شاتل فضایی دیسکاوری، تلسکوپ فضایی را در فضا رها کرد تا چشمان بشر از فراز جو مغشوش زمین، نظاره گر بی کران آسمان باشد. بدینسان هابل در مداری به فاصله ۶۰۰ کیلومتری زمین قرار گرفت، تا پرده از اسرار هستی بردارد.

منبع : مطالب ارسال شده