شنبه, ۱۵ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 4 May, 2024
مجله ویستا

دوندهٔ سرخ‌پوست - THE INDIAN RUNNER


دوندهٔ سرخ‌پوست - THE INDIAN RUNNER
سال تولید : ۱۹۹۱
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : دان فیلپس
کارگردان : شان پن
فیلمنامه‌نویس : شان پن
فیلمبردار : آنتونی ب. ریچموند
آهنگساز(موسیقی متن) : جک نیچه
هنرپیشگان : دیوید مورس، ویگو موتنسن، والریا گولیوند، پاتریشا آرکت، چارلز برانسن، سندی دنیس، دنیس هاپر
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۶ دقیقه


ـ نبراسکا، سال ۱۹۶۸، ̎کلانتر جو رابرتس̎ (مورس) طی تعقیب و گریزی با اتوموبیل و در جاده‌هائی پوشیده از برف، مردی را در دفاع از خود هدف قرار می‌دهد و می‌کشد، ولی بعداً دچار عذاب وجدان وحشتناک می‌شود. ̎فرانک̎ (مورتنسن)، برادر ̎جو̎ که از ویتنام بازگشته، پیش از ترک شهر به ملاقات او و همسر مکزیکی‌اش، ̎ماریا ̎ (گولینو) می‌رود. شش ماه بعد در پی مرگ مادرشان، ̎جو̎ دنبال ̎فرانک̎ می‌گردد و او را که تازه از زندان آزاد شده و نزد محبوبه‌اش، ̎دوروتی̎ (آرکت) است، پیدا می‌کند. وقتی پدر خودکشی می‌کند با ̎جو̎ تماس گرفته می‌شود ولی او از آمدن به مجلس ترحیم سرباز می‌زند. ̎فرانک̎ بعدتر کاری گیر می‌آورد و راضی می‌شود با ̎دوروتی̎ ازدواج کند. اما شبی با ̎دوروتی̎ دعوایش می‌شود، به نوشگاهی می‌رود و در آنجا به صاحب نوشگاه توهین می‌کند و او را می‌کشد. ̎جو̎، در حین تعقیب ̎فرانک̎، (در حالیکه ̎دوروتی̎ بچه‌شان را به دنیا می‌آورد) دوران بچگی‌شان را به یاد می‌آورد. ̎جو̎ که سرانجام از تعقیب ̎فرانک̎ دست برداشته، به سوی خانه باز می‌گردد.
ـ فیلم تمام مشخصه‌های یک داستان اصیل اواخر دههٔ ۱۹۶۰ و اوایل دههٔ ۱۹۷۰ را دارد: طولانی است، تقریباً سرهم‌بندی شده، گفت و گوهائی تعمق‌برانگیز دارد، نماهائی از شهرهای دوده گرفته و مزرعه‌های لم یزرع به نمایش می‌گذارد، و سرتاسر با نوای گیتار هم راهی می‌شود. علاوه بر اینها، عناصر ضروری نوعی عرفان مبتنی بر یک افسانهٔ سرخ‌پوستی را ـ که می‌گوید شکارچی گوزن پس از آنکه شکار را از پای در آورد، باید دم حیوان در حال احتضار را نفس بکشد تا قدرت او را بگیرد ـ در خود دارد. اما این موضوع تا چه حد به داستان پن در مورد اختلاف دو برادر و جایگزینی فرهنگی ربط دارد، اصلاً معلوم نیست. ایفای نقش کوتاه برانسن قابل توجه است و صحنه‌های صمیمی و خاطره‌انگیزی که گه‌گاه در فیلم دیده می‌شود، تماشاگر را به این فکر وا می‌دارد که قبول کند اگر پن تهیه کننده یا تدوین‌گر معتبرتری پیدا می‌کرد، حتماً به کارگردانی تبدیل می‌شد که فیلم‌هائی تماشائی می‌ساخت.