آویشن

آویشن نقش بسزایی در تهیه غذاهای سنتی غربی و خاورمیانه دارد و این به دلیل تندی مطبوع آن است که باعث خوش طعم شدن سوپ، خورش و سایر غذاهای حاوی گوشت می شود. علاوه بر این رومیان باستان آن را برای خوش طعم کردن پنیر های خود مورداستفاده قرار می دادند. آویشن را رومیان به انگلیس آوردند و استفاده از آن در قرون وسطی رایج شد و شهرت دارویی پیدا کرد. گفته می شود آویشن برای صرع و مالیخولیا مفید است و هنگامی که طاعون سراسر اروپا را فرا گرفته بوده، از آن برای مبارزه با این بیماری استفاده شده است. علاوه براین روغن آویشن در جنگ جهانی دوم برای ضد عفونی کردن مورد استفاده قرار می گرفته است.
آویشن اثرات روانی مثبتی دارد و در درمان خجالت و برخی از اختلالات عصبی و روانی مانند کابوس های شبانه مؤثر شناخته شده است. از آویشن برای درمان کرم روده، انگل روده به کار رفته و برای گرم کردن شش ها، جدا شدن خلط به کار می رود. همچنین آویشن در از بین بردن عفونت های باکتریایی، قارچی و ویروسی کمک کرده و در آرام کردن ماهیچه های معده- روده ای نقش دارد. در درمان پوسیدگی دندان، التهاب حنجره، برفک، گلو درد، ورم لوزه و سختی تنفس مفیداست. از کمپرس آن برای درمان آسم، برونشیت، سرما خوردگی و آنفلوآنزا استفاده شده و کرم آن را برای زخم ها، ورم غدد و گزیدگی حشرات بکار می برند.آویشن را باید مانند سایر ادویه ها در یک ظرف دربسته و به دور از نور شدید ، گرما و رطوبت قرار داد. اگر آویشن در ظرف مناسبی ریخته شود می توان آن را برای مدت ۱۸ ماه تا دو سال نگهداری کرد.

نادر اقبال

منبع : روزنامه ایران