حزب دولت ساخته،علیه دولت؟

حزب مشاركت كه در روز اعلام موجودیت اش فهرست بلندبالایی را از َاسامی هیأت موسس اش انتشار داد كه پر بود از نام وزرا، معاونانشان، استانداران، فرمانداران و ... گرچه اولین حزب دولت ساخته در ایران نبود (و بنا به پیش فرضی آخرین هم نیست)، ولی در نوع خود مانور بی سابقه ای از پشتیبانی افراد درون قدرت را به نمایش می گذارد.
گوی سیاست در طول این سالیان دراز و پركشاكش، بسار چرخ ها زد و پیش وند «جبهه» از عنوان مشاركت كنار رفت و در فراز و نشیب جنبش سیاسی پس از دوم خرداد، دستخوش انشعاب و انفكاك اعلام شده ای با سایر گروه های سیاسی و مهمتر از همه شخص «سید محمد خاتمی» شد. ماجرایی كه حتی در همین روزهای عسرت و دوری از قدرت هم در دیدار تازه مشاركتی ها و خاتمی(به عنوان رئیس دولت) جلوه هایی از آن تكرار شده است.
مشاركت كوشیده تا بدنه اش را بر پایه فعالان جنبش دانشجویی دهه شصت و گرایش لیبرال تر سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی استوار سازد و انصاف آن است كه گفته آید كم و بیش در این روند نیز به توفیقاتی دست یافته است. برپایی گردهمایی فصلی، انتشار خبرنامه، سفرهای استانی و ... از جمله مصادیق همان گزاره است. هرچند كه فاصله افتادن میان بخش های سنتی تر مشاركت با لایه های اصطلاحاً مدرن تر، خود مسأله و معضلی است كه چون زخمی كهنه هر از گاهی سر باز می كند و نمودهایی خارجی نیز می یابد.با این وصف مشاركت در سالی كه تقریباً از تمامی مصادر اجرایی به كنار رفته است، گویی رجعتی تاریخی را تجربه می كند؛ واقعه ای كه اوایل دهه هفتاد اتفاق افتاد و جریانات چپ با به انزوا رفتن، پروژه های خاصی را برای بازگشت به صحنه تدارك دیدند.
این توصیف هنگامی جلا و نمای بیشتری می یابد كه در تمام ماههای گذشته، از هر كسی در انتقاد به دولت نوایی بلند شده، جز عموم هواداران مشاركت (و برخی جریانات مشابه دیگر). گویی در قراری نوشته و نانوشته، مدار برنامه ها بر سكوتی فراگیر قرار گرفته و كمتر پیش می آید كه در موضعی جدی و رسمی، حرفی و سخنی به در آید. هرچند كه در ظاهر گفته می شود این به دلیل قبض فضاست، اما بسیاری كه به محافل خصوصی تر راه دارند، از بسط گسترده اعتراضات سخن ها به ارمغان می آورند.
به نظر می رسد مشاركت (و جریانات مرتبط) در شمای كلی، بنا دارد تا از صحنه كنار بماند تا (بر فرض) ناكامی دولت در اجرای شعارهایش، متهم به چوب لای چرخ گذاردن نشود؛ از آن رو كه می تواند انرژی خود را برای لحظات مهمتری ذخیره كند و آن هنگام كه لازم آید با توپخانه ای آماده، به میدان بازگردد!
همه این اتفاقات در گرو آن است كه مشاركت از چالش مهم خود، در تعریف نسبت ا ش با مبانی انقلاب، سالم به در آید و در گرداب برخی پیوستن ها و گسستن ها شیرازه اش از هم نپاشد؛ احتمالی كه گروهی می گویند به هیچ روی نادیده گرفتنی نیست.

فرشاد مهدی پور

منبع : روزنامه همشهری