خـبـر، بـی‌خـبـری مـی‌آورد!

آیا طرح سلسله‌وار حجم انبوهی از اخبار، وقایع و رخدادهای ملی، منطقه‌ای و جهانی بر پیگیری تک تک آن‌ها تاثیر می‌گذارد؟ آیا می‌توان تاثیر یک کشتار دسته جمعی یا نسل کشی را در خلال چند خبر هیجان‌انگیز و داغ دیگر گم و گور کرد؟ آیا المپیک بزرگترین واقعه بشری است؟ آیا بعضی از قدرت‌ها و دولت‌ها تصمیمات خطیر و واکنش‌های توجه برانگیز ناشی از آن را در خلال بعضی رویدادهای دیگر کم رنگ جلوه می‌دهند؟
جواب بسیاری از این سوالات در تئوری معروفی به نام نفوذ رسانه نهفته است، توانایی بی‌حد و حصری که این روزها به راحتی انسان‌ها را از کنار کشت و کشتار آدم‌ها بی‌تفاوت عبور می‌دهد، ولی مثلا کشته شدن چند دلفین، شیر دریایی یا نهنگ به مراتب مهمتر جلوه کرده و انواع راهپیمایی اعتراضی را ساماندهی می‌کند.
ساختار رسانه به گونه‌ای است که فقط در مقاطع کوتاه به صورت هدفمند یک خبر را دنبال می‌کند و در مقاطع زمانی طولانی‌تر به خاطر فلسفه وجودی سامانه‌های خبری، خبر قدیمی‌ قابل دنبال کردن و پیگیری محسوب نمی‌شود و به همین سادگی یک عنوان تامل برانگیز شامل گذر زمان و فراموشی می‌شود. در این رهگذر است که بال دموکراسی به راحتی ابزار تحمیق توده و دموکراسی راستین می‌شود.
به طور مثال چین در وانفسای برگزاری المپیک درگیر بسیاری از منازعات داخلی و همسایگان معترض و کوچک خود بوده است، ولی هیاهوی المپیک پکن مانند سیلی تمام اخبار اعتراضات تبتی‌ها را با خود برده است و بهترین فصل کوهنوردی در ارتفاعات هیمالیا راه به بهانه جلوگیری از تجمع اعتراضات تبتی‌ها تا پایان مراسم المپیک ممنوع کرده است، این در حالی است که صنعت گردشگری تبت ده‌ها میلیون دلار درآمد سالیانه فقط درهمین فصل را از دست داده است!
اگر به حافظه خود رجوع کنید بسیاری از اتفاقات دیگر نیز در پوشش اخبار به ظاهر مهمتر و هیجان انگیزتر با بی‌تفاوتی روبرو شده‌اند.
دوست داشتم به ذهن خودم و مخاطبان تلنگری بزنم تا به یاد داشته باشیم چه چیزهایی را به بهای اندک چیزهای دیگر فراموش می‌کنیم.

منبع : خبرگزاری ایسنا