اشک هایم برای تو

● آنتونیو کاسانو
مهاجم سامپدوریا پس از دریافت کارت زردی که به از دست دادن بازی تیمش مقابل رم منجر شد، اشک ریخت. بله! او فرصت جدال با تیم سابق خود را از دست داد و از این بابت کاملاً متأثر شد. عکس العمل احساسی آنتونیو بی سابقه نبود. هواداران توتبال بارها دیده اند چگونه بزرگان عرصه توپ گرد به دلیل یک باخت ساده زانوی غم بغل گرفته و اشک ریخته اند. اگر باور نمی کنید، به سیاهه پیش رو بنگرید.
● پل گاسکوئین
ستاره ۲ شُشه دهه ۹۰ فوتبال انگلستان آمده بود جزیره نشینان را به مقام قهرمانی جام جهانی ۱۹۹۰ رهنمون کند. به این منظور اسباب موجود فراهم بود؛ از بازیکنان بزرگ گرفته تا یک کادر قوی و هوادارانی که می خواستند جان خود را فدای شیرهای سپید کنند. نتیجه چه شد؟ انگلستان در مرحله مقدماتی به سختی از سد هلند، ایرلندجنوبی و مصر گذشت و سپس با غلبه بر بلژیک و کامرون راهی نیمه نهایی شد. آلمان حریف دست وپا بسته ای محسوب نمی شد. در جریان بازی یک اتفاق جالب رخ داد. گاسکوئین به خاطر انجام خطا، اخطار گرفت و به تصور اینکه فینال را از دست داده، شروع به گریستن کرد. در ضربات پنالتی ماجرا جالب تر شد؛ جایی که آلمانی ها اصلاً اشتباه نکردند و در سوی مقابل کریس وادل و استیوارت پی یرس سهم خود را به هوا زدند. اشک های «گازا» به شکلی محسوس تر در معرض دید عموم قرار گرفت. او پیراهن خود را در دست گرفته و اشک می ریخت؛ نه به حال خود بلکه برای تیم ملی انگلستان که دیگر هرگز دستاورد آن سال را تکرار نکرد.
● گابریل باتیستوتا
در یک داستان قدیمی آمده؛ قهرمان تیم زادگاهش را ترک کرد و راهی باشگاه رقیب شد. اقدام این فوتبالیست خشم هوادارانی را که زمانی او را ستایش می کردند، برانگیخت و آنها مجسمه اسطوره را تخریب کردند. چندی بعد تندیس ستاره بزرگ کنار سردر تیم جدیدش دیده شد. گابریل باتیستوتا در فیورنتینا مورد حمایت کامل سکونشینان «آرتمیو فرانکی» بود اما ساز بی وفایی کوک کرد و راهی رم شد. هواداران علیه او به تظاهرات پرداختند. ماجرا کم کم به دست فراموشی سپرده می شد تا اینکه موعد جدال «باتی گل» با تیم سابقش فرا رسید. مرد آرژانتینی در دقایق پایانی، گل پیروزی رم را به ثمر رساند. می خواهید بدانید چه عکس العملی نشان داد؟ او بی حرکت ایستاد و سپس هنگامی که با هجوم همتیمی های خود مواجه شد، دلتنگی ناشی از خارج کردن پیراهن عزیز فیورنتینا را با قطرات اشک بروز داد. نام باتی گل برای همیشه در تاریخ فوتبال به ثبت رسید.
● سربابی چارلتون
ستاره دهه ۶۰ منچستریونایتد به انسانی ترین شکل ممکن احساسات خود را نشان داد. «هورست» یکه تاز گلزنی در بازی نهایی جام جهانی ۱۹۶۶ نام داشت اما در نهایت چهره بابی چارلتون بیش از سایرین در خاطره ها ماند. اشک شوق او در آغوش همتیمی هایش ناشی از شادی بابت فتح جام جهانی نبود بلکه معنایی به شیرینی حس همدردی با خانواده بازیکنان کشته شده در سانحه هوایی سال ۱۹۵۸ مونیخ داشت.
● رینوس میشل
فقط اشک های بازیکنان در خاطرات بایگانی نشده است. مربیان بزرگی نیز بی پرده ابراز احساسات کرده اند. یکی از این افراد رینوس میشل نام داشت؛ مردی که پس از ثبت گل دوم هلند مقابل شوروی سابق در فینال یورو ۸۸ از روی نیمکت بلند شد و سر بر شانه کمک خود گریست. او اولین افتخار فوتبال لاله های نارنجی را به ارمغان آورده بود و حق داشت آنقدر شاد باشد. معمار آن هلند رؤیایی، چندی پیش درگذشت اما یاد و خاطره و همچنین آن شادی منحصر به فردش از اذهان پاک نخواهد شد.
● ساموئل کوفور
این بازیکن نه چندان برجسته به خاطر ناکام گذاشتن مهاجمان بزرگ دنیا شهرت زیادی به دست آورد اما مسلماً فقط هنگام ثبت گل دوم منچستریونایتد در فینال دیوانه کننده فصل ۱۹۹۹- ۱۹۹۸ به قلب تاریخ پیوست. او بلافاصله پس از گل برتری شیاطین سرخ مقابل بایرن مانند دیوانگان خود را به زمین انداخت و تا جای ممکن گریه کرد. دوربین های تلویزیونی دست بردار نبودند. آنها حتی هنگامی که «اوسی» در پایان دیدار، یکه و تنها خود را به چمن سبز می کوبید هم صحنه های موردنظرشان را شکار کردند و جلد روزنامه های فردای دنیا را پر زرق و برق تر جلوه دادند.

منبع : روزنامه ابرار