ورزش مادر

روز دوم مسابقات قهرمانی جوانان آسیا در ماكائو با اشك و اندوه برای كاروان ایران به پایان رسید، اشك هایی كه با حسرت بر گونه های ستاره ایرانی مسابقات سرازیر شد.
از دست دادن مدال طلا برای رضا بوعذار در ماده ۴۰۰ متر البته یك تراژدی نبود، اما بوعذار كه پرامیدترین دونده ۴۰۰ متر و بخت اول كسب مدال طلا قلمداد می شد، به واسطه اقبال بد و مصدومیت مدال زرین مسابقات را از دست داد تا در غم از دست دادن آن دقایقی طولانی روی پیست استادیوم تاپیا ماكائو اشك حسرت بریزد.
دونده جنوبی ایران كه در مرحله نیمه نهایی با اجرای یك حركت بدیع و روحیه بخش توجه تمامی كارشناسان را به خود جلب كرده بود و شانس اصلی كسب مدال طلا محسوب می شد، اما مصدومیت زانو و كمبود امكانات و نبود پزشك در كاروان تیم ملی او را از رسیدن به حق مسلم خود بازداشت.بوعذار در حالی در فینال روی خط پنج قرار گرفت كه دقایقی قبل از درد شدید زانو روی پیست تارتان ورزشگاه دراز كشیده بود و همراهان آماتور تیم ایران با سراسیمگی و با توسل به اسپری بی حس كننده سعی می كردند او را برای مسابقه آماده كنند. فاجعه اصلی البته نبود پزشك و یك ماساژور حرفه ای نبود، تراژدی بزرگ و مشمئزكننده آنجا رخ داد كه تیم حتی ابزار و تجهیزات درمان سرپایی را به همراه نداشت و برای تسكین درد زانوی بوعذار مجبور شد یك اسپری بی حس كننده از پزشك تیم عمان قرض كند!
دقایقی كه بوعذار روی پیست تارتان از درد به خود می پیچید حریفان او بهت زده وضعیت دونده ای را پیگیری می كردند كه امید كسب اول مدال طلا و كاندیدای كسب عنوان ستاره رقابت ها قلمداد می شد.
بوعذار با درد زانو روی خط استارت قرار گرفت و در همان استارت نخست از حریفان عقب افتاد و این عقب ماندگی تا ۳۰۰ متری پابرجا بود و در حالی كه همه تصور می كردند او در خوش بینانه ترین حالت تنها بتواند از خط پایان عبور كند، بوعذار با یك حركت انفجاری عقب ماندگی خود را جبران كرد اما فرصتی باقی نبود كه او از دونده پیشتاز عمانی سبقت بگیرد و در نهایت با اختلافی ناچیز، با زمان ۴۷ ثانیه و ۵۷ صدم ثانیه به مدال نقره بسنده كرد.
دونده عمانی با ۱۷ صدم ثانیه اختلاف اول شد و ژاپنی به مدال برنز رسید. او پس از كسب مدال نقره یك بار دیگر روی پیست تارتان نشست البته این بار نه از درد زانو بلكه در غم از دست دادن طلا و با اصرار و هدایت هم تیمی هایش و به آرامی فراوان راهی رختكن شد.
چهره غم زده و ناراحت بوعذار و بی میلی آشكار او به هنگام حضور روی سكو سوژه اصلی عكاسان حاضر در مسابقات شد. او بلافاصله از روی سكو پایین آمد و در برابر هجوم خبرنگاران و دوربین های تلویزیونی با چهره ای درهم و مغموم گفت: از عملكردم ناراضی هستم. هیچ گاه خودم را نمی بخشم.
متاسفانه درد زانویم در بدترین و حساس ترین موقعیت دوباره عود كرد و متاسفانه هیچ امكاناتی در اردوی ایران وجود نداشت تا آن را برطرف كنم.بوعذار همچنین افزود: در حالی كه همه از من می ترسیدند در یك رقابت نابرابر و سینه به سینه به حریف خود باختم. سر قوس دوم زانویم به شدت درد می كرد و می ترسیدم كه نتوانم ادامه بدهم و به خط پایان برسم، اما با وجود این شرایط بد و فقر امكانات احساس می كنم شاهكار كرده ام.به غیر از نقره حسرت بار بوعذار، روز دوم مسابقات با یك موفقیت بی نظیر و تاریخی دیگر برای تیم ایران همراه بود.
محمد ارزنده در فینال رقابت های پرش طول با ثبت یك ركورد حیرت انگیز مدال برنز را به سینه زد. ارزنده كه بهترین پرش را در دور مقدماتی ثبت كرده بود، و پرش نخست را با ۷ متر و ۵۷ سانتی متر آغاز كرد و در همان حركت نخست ۱۱ سانتی متر ركورد جوانان ایران را بهبود بخشید.
دومین پرش ارزنده ۷ متر و ۵۳۰ سانتی متر بود، اما او در سومین پرش با ثبت ركورد ۷ متر و ۵۹ سانتی متر ۱۳ سانتی متر ركورد ایران را جابه جا كرد و اولین مدال تاریخ دوومیدانی ایران در آسیا را در پرش طول به سینه زد. او با این پرش تاریخی جواز حضور در رقابت های جوانان جهان را به دست آورد.
ارزنده پس از كسب این مدال تاریخی گفت: می توانستم ركورد آسیا را بزنم، اما مصدومیت، خستگی و سرماخوردگی مانع شد.
همانند بوعذار، ارزنده نیز از نبود پزشك در كنار تیم گلایه دارد و می گوید: حریفانم قوی نبودند. من در تمرینات ركورد آسیا را شكسته بودم. اما به واسطه سرماخوردگی بدنم بسیار ضعیف شده بود و نبود پزشك در كنار تیم آن را تشدید كرد. اگر یك پزشك در كنار تیم بود، برنز من طلا می شد.در این ماده ژانگ از چین با ركورد ۷ متر و ۷۸ سانتی متر به مدال طلا دست یافت و ساكورای ژاپنی با ركورد ۷ متر و ۶۲ سانتی متر در جای دوم ایستاد.
در روز پایانی رقابت ها، علی شاهرخی و محمد صمیمی در پرتاب دیسك به مبارزه با حریفان خواهند پرداخت كه با توجه به سابقه ایران و شرایط، این دو بخت فراوانی برای كسب مدال طلا دارند.

كیان اسدی

منبع : روزنامه شرق