ماهی بزرگ

کارگردان: تیم برتون. فیلم‌نامه: جان آگوست؛ براساس رمانی از دانیل والاس. بازیگران: اوان مک‌گرگور، آلبرت فینی، بیلی کروداپ، جسیکا لنگ، هلنا بونهم کارتر، استیو بوشیمی، دنی دوویتو. مدت: ۱۲۵ دقیقه.
ویل بلوم (کروداپ) در تمام زندگی‌اش، قصه‌های عجیب و غریب پدرش، ادوارد (فینی) را با حوصله شنیده، از قصهٔ غولی که دوست پدرش بوده تا جادوگر چشم شیشه‌ای و البته، داستان شکار بزرگ‌ترین ماهی توسط او. ولی زمانی‌که در جشن ازدواج ویل، پدرش مهمان‌ها را به شنیدن یکی از این داستان‌ها دعوت می‌کند، ویل با خودش عهد می‌بندد که دیگر با پدرش حرف نزند. اما هنگامی‌که پدر سخت بیمار می‌شود، او به این فکر می‌افتد که واقعیت پنهان در پس این قصه‌ها را کشف کند و در نهایت به این نتیجه می‌رسد که گاهی، حقیقت، عجیب‌تر از افسانه است. سبک کارگردانی برتون که خیال‌پردازانه و فراواقعی است، کاملاً با این داستان هماهنگی دارد. گرچه، این فیلم به اندازهٔ بتمن یا ادوارد دست‌قیچی، فانتزی نیست، ولی بدون تردید تجربه‌ای منحصربه‌فرد است. برتون، با مهارت، واقعیت‌های زندگی ادوارد را با داستان‌های جادوئی‌اش در هم می‌بافد و در فلاش‌بک‌هائی چشم‌نواز، آنها را نشان می‌دهد.
مک‌گرگور انتخاب خوبی برای نقش است، همین‌طور ادوارد جوان، که حتی در برخورد با پدیده‌های شگفت‌آوری چون انسان ـ گرگ‌ها، حالت‌اش منطقی و طبیعی است. کلید موفقیت همین‌جاست: ما هیچ‌گاه نمی‌توانیم مطمئن باشیم که این داستان‌ها، واقعاً خیالی هستند. به هر حال روایت دراماتیک داستان هم به اندازهٔ خیال‌پردازی‌های آن، اهمیت دارد. این داستان، در اصل، در مورد روابط آدم‌هاست و عشق خدشه ناپذیر ادوارد به همسرش، ساندرا (لنگ) و نیز رابطهٔ مشکل‌ساز ولی در نهایت قوی پدر و پسر. خاطرات ادوارد ممکن است مبالغه‌آمیز باشد ولی همهٔ آنها، زائیدهٔ علاقهء واقعی او به خانواده‌اش است. همهٔ ما، گاه کارهای فوق‌العاده‌ای برای آنها که دوستشان داریم، انجام داده‌ایم. با دیدن این فیلم، گوئی دو فیلم عالی با یک بلیط دیده‌ایم: خیال‌پردازی‌های همیشگی برتون در یک قصهٔ پریان و یک درام خانوادگی تکان‌دهنده.
این‌دو، در داستان مسحورکننده، چنان در هم تنیده شده‌اند که تماشاگر را تا پایان به‌دنبال خود خواهند کشید.

منبع : نشریه دنیای تصویر