آرتور شاه

کارگردان آنتوان فوکوآ. فیلم‌نامه: دیوید فرانزونی، جان لی هنکاک. بازیگران: کلایو اوون، کایرا نایتلی، استلان اسکارسگارد، استیون دیلان، ری وینستون. مدت ۱۲۵ دقیقه.
از جری بروکهایمر چه انتظاری دارید؟! این همان تهیه‌کننده‌ای است که رومانس و پاپ‌کورن را قاتی ماجرای پرل هاربر کرد؛ پایان دنیا را در آرماگدون به شوخی گرفت و کارهای محیرالعقول خلبان‌های خبره را به ”ویدئوگیم“ای به نام تاپ‌گان تبدیل کرد. حالا با کمک فوکوآ (کارگردان آفرو ـ آمریکن روز تمرین و اشک‌های آفتاب) اسطوره بریتانیائی آرتور را تبدیل به سوژه‌اش در حد سریال تلویزیونی ماشین زمان کرده است.
در پی توضیحاتی نوشتاری که به قرن پانزدهم ارجاع داده، فیلم کات می‌کند به زیرنویسی که می‌گوید در سال ۴۵۲ میلادی هستیم و همین خودش کافی تا هر مورخی را دچار سکتهٔ مغزی کند! بنابراین از همان ابتدا تکلیف روشن است: در اینجا دچار حقایق تاریخی نگردید! البته تغییر و نگرشی جدید و غیرمتعارف به اسطورهٔ آرتور، چیز هیجان‌انگیزی می‌تواند از کار درآید ولی به محض دیدن اوون و شرکاء که با حرکت اسلوموشن از توی مه و غبار بیرون می‌آیند، تمامی امیدهای بیننده در این زمینه نقش بر آب می‌شود. سیاهی لشکرها نیز هر کاری دل‌شان خواسته، کرده‌اند. نوار صوتی فیلم جای تصاویر را گرفته و ترکتازی می‌کند. از بازیگرهای انگلیسی استفاده شده تا مثلاً صورتی واقعی‌تر به داستان بدهند ولی با انتخاب اوون، که بیشتر در مایه‌های پسر همسایهٔ ماست تا آرتورشاه کارها بدتر هم شده است؛ این قضایا در مورد کایرا نایتلی نیز صادق است. البته از مسئلهٔ فقدان واقع‌گرائی گذشته، آرتور شاه یک فیلم سرگرم‌کننده تمام عیار است. صحنه‌های نبرد واقعاً هیجان‌انگیزند ـ به‌خصوص برخورد میانهٔ فیلم بر روی دریاچه‌ای یخ‌زده ـ و فیلم‌برداری‌اش خارق‌العاده است. ضمن آن‌که فیلم، دو ”بدمن“ محشر در شکل و شمایل اسکارسگاد و شوایگر، در نقش یک مهاجم سکسون و پسرش دارد که همه چیز را سر راه آتش می‌زنند و غارت می‌کنند. مطابق معمول فیلم‌های هالیوودی، بهترین دیالوگ‌ها را نیز اسکارسگارد ادا می‌کند. وقتی برای نخستین‌بار به آرتور برمی‌خورد، زمزمه‌کنان می‌گوید: ”بیا، بالاخره مردی که ارزش کشتن دارد.“

منبع : مجله دنیای تصویر