راحت طلبی و دگرگونی سازمان!؟

گاهی اوقات در این ركودی كه بر اغلب سازمان های ما حاكم است، شاهد حركت های امیدوار كننده ای هستیم كه به طور بالقوه می توانند موجب دگرگونی های مثبت و سازنده در سازمان شوند. اما متأسفانه، به دلایل متعدد، همیشه این گونه حركت ها به بار نمی نشینند و ناتمام می مانند. مثلاً «طرح تكریم ارباب رجوع» حركت بسیار جالبی در توجه به «رضایت مشتری» بود كه آن گونه كه باید به ثمر ننشست. گاهی اوقات لازم است دگرگونی عمده ای در سازمان و «ساختار» آن رخ دهد تا پیامدهایی نظیر توجه به «رضایت مشتری» معنا یابد.
در چند دهه ی گذشته، چنین نیازهایی موجب پیدایش مدل ها و نظریه های طراحی مجدد سازمان شد. یكی از این رویكردها، بازآفرینی سازمان است. یعنی كاربه جایی می رسد كه ضرورت از نو خلق كردن سازمان احساس می شود!
نكته ای كه می خواهم برآن تأكید كنم، عارضه ای است كه من اسمش را «راحت طلبی سازمانی» می گذارم. «راحت طلبی» عامل نهانی است كه تصمیم به هرگونه دگرگونی را در نطفه خفه می كند. بررسی علل «راحت طلبی» را به فرصتی دیگر موكول می كنم، اما حرف من این است كه تكیه بر نوشداروها و سرهم بندی های سریع، درمان ها و هوس ها، در تضاد شدید با تكیه بر رهبری دگرگونی ها قرار دارد.
هیچ راه حل ساده ای برای مشكلات پیچیده وجود ندارد. مشكلات پیچیده، حاصل نگرشی است كه ما به مشكل داریم. به تعبیر "انشتین" هنگام رویارویی با مشكلات اساسی نمی توانیم از همان سطح تفكری كه آن مشكلات را به وجود آوردیم آنها را برطرف كنیم. یعنی، وقتی ما همیشه به شیوه ی «الف» فكر كرده ایم و باعث به وجود آمدن وضعیت مشكل دار شده ایم دیگر نمی توانیم با همان طرزفكر «الف» تصمیم به بهبود و دگرگونی و رفع مشكلات بگیریم.
در پیش گرفتن تفكر همیشگی، یك «راحت طلبی» است. پاك كردن صورت مسأله «راحت طلبی» است. كوتاه مدت اندیشیدن «راحت طلبی» است.
امكان ندارد طی چند دقیقه رفتاری را پیدا كرد كه مشكلاتی را كه طی چندین سال نشو و نما كرده اند، از ریشه چاره كند. اگر سازمانی می خواهد كارآمدتر و پویا باشد، باید «دگــــرگون» شود. اصلاح صرف كافی نیست. آن هم اصلاحی كه در آن عینك «نزدیك بین» بر چشم است و نه «دوربین» و آینده نگر ...

منبع : blogfa