از شما راضی نخواهند شد!

رژیم غاصب صهیونیستی از هنگام تصرف سرزمینهای اشغالی فلسطین، همواره تلاش كرده با ایجاد جنگ روانی علیه كشورهای عربی، افسانه شكست ناپذیری این رژیم در برابر اعراب را در افكار عمومی جهان به ویژه مردم مسلمان منطقه القا كند. شكست ارتشهای عربی در جنگهای متعدد اعراب و اسرائیل بویژه در جنگ شش روزه آنها در پنجم ژوئن ۱۹۶۷، این باور و اعتقاد را در میان رژیمهای عربی بیشتر كرده بود.
با امضای توافقنامه كمپ دیوید در سال ۱۹۷۸ میان مصر و رژیم صهیونیستی و خارج شدن مصر از كشمكش اعراب و اسرائیل، رژیم صهیونیستی و حامی آن آمریكا برای به زانو در آوردن تمامی كشورهای اسلامی در منطقه به منظور صلح و سازش با آن رژیم و پذیرش مشروعیت آن، از هیچ كوششی فروگذار نكرده و حتی در امور سیاسی و فرهنگی كشورهای اسلامی نیز دخالت كردند. در این فاصله، هیچ چیز آنها را راضی و خشنود نمی كرد، جز پیروی كامل كشورهای اسلامی بویژه اعراب از آیین یهود و نصاری.
پیروزی انقلاب اسلامی ایران و به دنبال آن شكل گیری مقاومت اسلامی لبنان و پس از آن نیز پیدایش انتفاضه اول فلسطین در سال ۱۹۸۷ میلادی كه با الهام از انقلاب اسلامی ایران شكل گرفت، عملاً خواب و رویای صهیونیزم بین الملل و آمریكای سلطه گر را برای تسلط بر منطقه و تثبیت سلطه خود در كشورهای عربی آشفته كرد، زیرا صهیونیستها و حامیان غربی آنها و نیز برخی از رهبران و مقامهای دولتهای عربی - و حتی یاسر عرفات رئیس سازمان آزادیبخش فلسطین - پیش بینی نمی كردند سرانجام روزی فرا برسد كه قیام فلسطینیان با الهام از انقلاب اسلامی ایران پایه های رژیمی را كه استعمار غرب برای ایجاد آن در خاورمیانه دست به تلاش سازمان یافته زده بود، در معرض خطر و تهدید جدی قرار دهد.
بدین لحاظ، نظریه پردازان سیاسی صهیونیستی پیش بینی كردند چنانچه جلوی انتفاضه فلسطین گرفته نشود، عملاً تثبیت اسرائیل در خاورمیانه و تداوم حیات آن مشكل و چه بسا غیرممكن خواهد شد.
بر همین اساس، یكی از نظریه پردازان اسرائیلی به نام «ضعیف شیف» به رهبران رژیم صهیونیستی توصیه كرد: «اگر وضع به همین صورت پیش رود، باید هفته ها و ماهها و سالها با فلسطینیان بجنگیم و بكشیم و كشته شویم و سرانجام هم پیروزی نصیب ما نگردد.
لذا برای جلوگیری از خطر قیام جدید فلسطینیان باید كاری كرد كه به جای رویارویی اسرائیلی - فلسطینی، عملاً فلسطینیان در برابر هم قرار گیرند و این امكان پذیر نخواهد بود مگر با اعطای خودمختاری به فلسطینیان و تشكیل دولت خودگردان توسط جریان میانه روی فلسطین در غزه و اریحا.»
پس از گذشت مدتی از این توصیه ها، فلسطینیان شاهد روند مذاكرات دو جانبه فلسطینی - اسرائیلی و تشكیل دولت خودگردان فلسطین توسط برخی رهبران سازش كار خود شدند.
اما با بی توجهی رژیم صهیونیستی به توافقنامه های امضا شده با سازمان آزادیبخش فلسطین و نیز تحقق نیافتن وعده های یاسر عرفات رئیس تشكیلات خودگردان مبنی بر تشكیل دولت مستقل فلسطینی، پیش بینی رژیم صهیونیستی و نظریه پردازان آن مبنی بر توقف انتفاضه نه تنها تحقق نیافت، بلكه با رویكرد جدید مردم بر جریان مبارز و اسلامگرای فلسطین - یعنی حماس - در انتخابات شهرداریها و مجلس قانونگذاری فلسطین پس از فوت یاسر عرفات، این رژیم را بیش از پیش مصمم كرد تا با كمك آمریكا، علاوه بر ترور رهبران حماس و سركوب نمودن مقاومت فلسطین، از جریان سازشكار فلسطینی به سركردگی ابومازن رئیس جدید تشكیلات خودگردان حمایت كند و با نفوذ در تشكیلات امنیتی آن به سركردگی محمد دحلان، عملاً دو جریان فلسطینی را در مقابل یكدیگر قرار دهد.
نكته اوج این رویارویی، درگیری های خونین دو هفته گذشته میان طرفداران فتح بویژه دستگاه امنیتی محمد دحلان و طرفداران حماس در غزه بود كه سرانجام حماس به منظور جلوگیری از خونریزی و برادركشی بیشتر، در سراسر نوار غزه سیطره یافت؛ كاری كه به تعبیر خالد مشعل رئیس دفتر سیاسی حماس «یك اقدام اضطراری برای تصحیح اوضاع در منطقه» بود.
در مقابل نیز ابومازن سیطره حماس بر غزه را نوعی كودتا تلقی كرده و با منحل كردن دولت وحدت ملی، «سلام فیاض» یكی از چهره های میانه روی فلسطینی و مورد حمایت آمریكا و رژیم صهیونیستی را مأمور تشكیل كابینه فلسطین نمود.
صرف نظر از اینكه این اقدام ابومازن كاملاً مغایر با قانون اساسی فلسطین است، سؤالی كه مطرح می شود این است كه آیا آمریكا و رژیم صهیونیستی به همین اقدام محمود عباس و دیدارهای او از آمریكا و اسرائیل و ملاقات با نخست وزیر رژیم صهیونیستی اكتفا خواهند كرد؟ یا اینكه تا وقتی به طور كامل از آنها پیروی كند و در خدمت منافع صهیونیست قرار گیرد، از او راضی و خشنود نخواهند شد؟
پاسخ این سؤال را تاریخ بارها داده است، كما اینكه قرآن كریم نیز بر آن تأكید فراوان دارد، آنجا كه می فرماید: «هرگز یهود و نصاری از تو راضی و خشنود نخواهند شد، مگر آنكه از آیین آنها پیروی كنی. چنانچه به تو اظهار آن كنند، بگو ای پیغمبر راهی را كه خدا بنماید، به یقین راه حق تنها همان است و البته اگر از میل و خواهش آنها پیروی كنی، دیگر اصلاً خدا یار و یاور تو نخواهد بود.» (بقره / ۱۲۰)

دكتر مجید صفاتاج

منبع : روزنامه قدس