شکست محتوم اسرائیل

هم‌اکنون غزه در اشغال و محاصره همه‌جانبه زمینی، هوایی و دریایی اسرائیل است و حمله یک ارتش قوی و توانمند جهانی که همه نوع سلاح‌های پیشرفته را با پشتیبانی کامل آمریکا در اختیار دارد به مردمی تحت محاصره یکساله و اشغال نظامی دولت غاصب اسرائیل هیچ توجیه نظامی و سیاسی ندارد و نهایت ضعف و غرور پوچ و واهی اسرائیل را بخوبی نمایان می‌سازد.
دولت غاصب اسرائیل که سال‌ها کوس قدرتمندی و توانمندی و برتری نظامی خود را بر همه کشورهای عربی می‌کوفت و عملا هم این برتری را در جنگ‌های مختلف نشان داده بود اولین ضربه کاری و رسوایی بزرگ شکست را در تجاوز وحشیانه و کم‌نظیر خود به مقاومت اسلامی لبنان در جنگ تابستان (حرب تموز)‌ تجربه کرد و پس از ۳۳روز بمباران و گلوله‌باران ورود تانک‌های فوق‌پیشرفته مرکاوا به جنوب لبنان شکست را پذیرفت و رذیلانه و ذلیلانه به درون مرزهای خود بازگشت و امروز هم همان ارتش با همه سلاح‌های پیشرفته آمریکایی به منطقه‌ای کوچک درون سرزمین‌های غصب شده حمله کرده و زنان و کودکان و مردان بی‌دفاع را، حتی آنانی که در مدرسه تحت پوشش سازمان ملل گرد آمده‌اند را با بغض و عداوت و قساوت تمام که خاصیت فقط صهیونیست‌هاست می‌کشند و فکر می‌کنند که افتخاری برای آنان است
از این که این کشتارهای وحشیانه و کم‌نظیر تاریخ چگونه وجدان همه ملت‌ها را بیدار خواهد ساخت بگذریم، از این که چگونه حتی مردم بی‌تفاوت بسیاری از کشورها را به خشم آورده و به اعتراض واداشته است بگذریم، از این که بسیاری از طرح‌های نفوذی استعماری و استحاله فرهنگی غرب خودبخود خنثی شد و بویژه دانشجویان و جوانان در کشورهای مختلفی که سال‌ها میلیون‌ها دلار خرج شده تا در این مواقع از تجاوز آنان دفاع کنند یا بی‌تفاوت بمانند ولی بپا خاستند و پنبه همه این بافته‌ها را زدند و بعکس عمل کردند بگذریم، که اینها خود جای بحث جدی دارد. جوانان ایرانی، جوانان ترکیه (حتی نیمه‌شب و زیر برف و سرمای سخت)‌، جوانان کشورهای عربی به رغم سکوت ذلت‌بار و نکبت‌بار سران کشورهای عربی (به استثنای چند کشور)‌، جوانان آسیایی و آفریقایی و آمریکای جنوبی و حتی در کشورهای اروپایی و به‌طور کلی مردم جهان تنفر و انزجار از این انسان‌کشی، نسل‌کشی جنایتکارانه را ابراز داشتند و هر یک به گونه‌ای نهایت خشم خود را از این جنایات هولناک نشان دادند، از این مقوله بسیار مهم و این تاثیر فرهنگی عمیق که زخمی بر دل ملت‌ها نهاد بگذریم.
آنچه که مهم است و بایستی مورد توجه دقیق قرار گیرد این است که این نبردها و تجاوز جنایتکارانه با جنگ تموز ۳۳ روزه علیه حزب‌الله لبنان متفاوت است. دولت غاصب اسرائیل که همیشه ادعا می‌کرده آنقدر قوی است که برای سرکوب مقاومت‌های داخلی نیازی به بکارگیری ارتش ندارد و نیروهای نظامی دختران خود را می‌فرستیم و همیشه سعی داشته که خارج از مرزهای غیرقانونی خود بجنگد و چنین هم کرده است و ارتش‌های کشورهای عربی را به زانو درآورده است هم‌اکنون در داخل مرزهای خود با همان تجهیزات مرگباری که بایستی قاعدتا مقابل ارتش‌های مجهز به‌کار گرفته شود به مردمی که نیمی از آنها آوارگان فلسطینی هستند و نیمی دیگر هم در درون دیواری از آتش سلاح‌های پیشرفته محاصره بوده‌اند و هستند حمله کرده و این تجاوز به مردمی بی‌پناه و بی‌دفاع را یک جنگ می‌خواند که هر عاقل بالغی، نه فقط کارشناسان نظامی، بخوبی می‌دانند که این جنگ نیست، بلکه یک جنایت تاریخی در قرن بیست‌ویکم در مقابل چشم همه جهانیان، همه طرفداران و گروه‌های حقوق بشری که سکوت مرگباری را اتخاذ کرده‌اند و از همه مهم‌تر شورای امنیت و سازمان ملل متحد است.
نتیجه آن که اگر دولت غاصب اسرائیل سرتاسر خاک غزه را هم با تانک‌های خود درنوردد و یا همه نقاط جمعیتی غزه را با بمباران‌های وحشتناک خود بکوبد و به هم بریزد و اگر جنایات خود را و نسل‌کشی میان خود را همچنان ادامه دهد، حتی اگر همه صداها را با بی‌رحمی و قساوت تمام که خاص صهیونیست‌هاست، خفه کند باز هم پیروز نشده است و ملتی و مردمی بی‌سلاح و دفاع را در درون سرزمین‌های اشغالی با کشتن و نابودی نسل مجبور به نبردهای زیرزمینی و مقاومتی شدیدتر و سازمان‌یافته وامی‌دارد که خود مقدمه شکستی دیگر برای اسرائیل است.
بنابراین چه اسرائیل آتش‌بس ظاهری شورای امنیت را بپذیرد و چه نپذیرد و به کشتار خود ادامه دهد، در هر حال در این عملیات بی‌ارزش نظامی ولی وحشیانه و غیرانسانی شکست خورده است.
شکست اسرائیل فقط در برانگیختن حس نفرت در بین همه ملت‌های دنیا نیست، شکست اسرائیل فقط در بی‌آبرو ساختن ملوک نفرین شده عرب و جدایی بیشتر آنان از ملت‌هایشان نیست، شکست اسرائیل حتی در پیروزی نظامی ظاهری هم بخوبی آشکار است. بنابراین اسرائیل در قبال این همه سبعیت و درندگی هیچ چیزی جز شکست محتوم به دست نخواهد آورد، ان‌شاءالله.

مهدی چمران...

منبع : روزنامه جام‌جم